BAD LUCK ผัวเลว นิยาย บท 35

EP 34

-เชอรีน-

02.00 AM.

โครม! โครม! เสียงฟ้าร้องอย่างรุนแรงทำให้ฉันสะดุ้งตกใจขึ้นมากลางดึก อาการหนักอึ้งที่หัวยังคงเล่นงานไม่หยุด แถมตัวยังร้อนจี๋เหมือนจะรู้สึกไม่สบาย ฉันจึงต้องพาร่างกายอ่อนล้าลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินลงมาชั้นล่างเพื่อหายากิน พอเข้ามาในครัวสายตาก็ไปสะดุดกับร่างของใครบางคนที่ยืนตากฝนอยู่นอกบ้าน ฉันจึงรีบค้นยาในกล่องปฐมพยาบาลแล้วรีบกิน เรียวขาก้าวเดินออกมาด้วยความเร่งรีบ

เปรี้ยง!

"กรี๊ด!?" ฉันรีบยกมือขึ้นมาปิดหูแล้วก้มหน้าลงทันทีด้วยความตกใจ พอเสียงเงียบหายไปจึงค่อยๆเงยหน้าขึ้นแล้วมองไปที่จุดเดิมก็พบเข้าผู้ชายคนนั้น. เขายังไม่ไป แล้วทำไมถึงไม่กลับ โจร? คำถามทุกอย่างมันเกิดขึ้นมาในหัวพร้อมกับอาการหวาดกลัว พวกการ์ดก็ออกไปไหนกันไม่รู้

ฉันจ้องมองอยู่สักพักร่างหนาที่เปียกไปด้วยเม็ดฝน ก็เดินมาชิดกับขอบหน้าต่าง จนฉันเผลอกำชุดนอนแน่น แต่พอเพ่งสายตามองชัดๆเขาคนนั้นก็คือ...

"พี่แทน..." ฉันไล่เขากลับไปแล้วทำไมเขายังอยู่อีก แถมยังไปยืนตากฝนแบบนั้นไม่เป็นห่วงตัวเองบ้างรึไงกัน เร็วกว่าความคิดร่างกายฉันมันก็รีบเดินไปหยิบร่มออกมากางแล้วเดินออกมาขางนอกผ่าสายฝนไปหาคนตัวโตที่ยืนตัวสั่นเทาจากอากาศที่หนาวและลมพัดแรง

"....."

"พี่ทำบ้าอะไรของพี่ ทำไมไม่กลับ?" ฉันตะโกนแข่งเสียงฝนออกไป

"เธอบอกเองไม่ใช่หรอว่าให้ออกจากบ้านมา ไม่ได้แปลว่าฉันจะยืนอยู่ตรงนี้ไม่ได้"

"แต่นี้มััันฝนตกแถมยังฟ้าผ่า พี่ไม่เป็นห่วงตัวเองบ้างรึไง" ดีเท่าไหร่แล้วที่เมื่อกี้พี่แทนไม่โดนฟ้าผ่า ไม่งั้นฉันคงรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตแน่

"ไม่ บอกแล้วไงว่าไม่ไปไหนทั้งนั้น จนกว่าเธอจะยอมให้อภัย" คนตัวโตยังคงยืนยันเสียงแข็ง ฉันจึงถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่แล้วคว้ามือหนามาแล้วพาเดินเข้ามาในบ้าน พอมาถึงห้องฉันจึงปล่อยมือแล้วเอาร่มออกไปกางไว้ ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวออกมาแล้วยื่นให้พี่แทน

"ทีหลังก็ช่วยเป็นห่วงตัวเองก่อนด้วย เป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง"

"ดุจัง เป็นห่วงหรอ?" พี่แทนเลิกคิ้วถาม ฉันจึงต้องรีบหันหน้าหนี เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ร่างหนาถอดเสื้อผ้าออกจนร่างกายเปลือยเปล่า

"หนูแค่เป็นห่วงในฐานะเพื่อนมนุษย์" ฉันตอบ ในขณะที่ยังหันหน้าหนีอยู่ คนบ้าอะไรไม่รู้ชอบโชว์ของตัวเอง

"ใช่หรอ?" พี่แทนถามกลับแล้วหยิบผ้าเช็ดตัวจากมือฉันไปพันรอบเอวเอาไว้

"ค่ะ พี่นอนอยู่ห้องนี้เลยก็ได้นะ หนูจะไปนอนที่อื่น" ฉัันเดินกลับมาเอาหมอนและผ้าห่ม แล้วเดินมาที่ประตูแต่พี่แทนกลับล็อกมันเอาไว้แล้วยืนขวางทาง ในมือหนาถือผ้าขนหนูผืนเล็ก

"เธอไปนอนไหนฉันก็จะตามไปนอนด้วยอยู่ดี" ให้ตายเถอะ คำพูดของเขาทำให้ฉันต้องเดินวกกลับไปที่เตียงแล้วร่างหนาก็เดินตามมาติดๆ

"พี่จะเดินตามหนูมาทำไม?"

"เช็ดผมให้หน่อย" มือหนายื่นผ้าขนหนูผืนเล็กมาให้ฉัน แต่ร่างกายที่อ่อนแรงจนไม่ไหวทำให้ฉันต้องล้มตัวลงนอนบนเตียงในทันที

"หนูปวดหัว พี่เช็ดเองเถอะ" ฉันตอบกลับเสียงอู้อี้เหมือนอาการมันจะหนักขึ้นกว่าเมื่อตอนกลางวันอีกซะด้วย

"เป็นอะไร?" เขาถามฉันกลับแล้วหย่อนตัวนั่งลงข้างๆ มือหนายื่นมาอังหน้าผากเบาๆแล้วชักกลับ

"หนูเป็นไข้..." ฉันตอบออกไปตามปกติ ตอนนี้ยังไม่อยากเถียงกลับใคร พรุ่งนี้ค่อยเริ่มไหม่ก็แล้วกัน...

"ดูเหมือนไข้จะขึ้น"

"....." ฉันไม่ได้ตอบอะไรกลับไปตอนนี้ร่างกายมันไม่ไหวจริงๆจึงต้องปิดเปลือกตาลง...

-END-

แทนไทเหลือบมองคนตัวเล็กบนเตียงที่นอนซมอยู่ ร่างหนาเดินเช็ดผมลงมายังชั้นล่างแล้วค้นชุดของมิกซ์มาสวม ก่อนจะหายเข้ามาในห้องครัวแล้วเตรียมอุปกรณ์เช็ดตัวพอทุกอย่างเสร็จสับก็เดินกลับขึ้นมาบนห้อง วางกระละมังไว้บนโต๊ะ ยื่นมือไปสะกิดเชอรีนที่ใบหน้าซีดเผือด

"รีนลุกขึ้นมาเช็ดตัวก่อน"

"ไม่เอา...หนูหนาว"

"อย่าดื้อ เดี๋ยวก็ไม่หาย" พูดจบแทนไทก็ช้อนคนตัวเล็กเข้ามาในอ้อมกอด มือหนาค่อยๆปลดกระดุมชุดนอนออกทีละเม็ด ก่อนจะเอื้อมหยิบผ้าชุบนํ้าอุ่นมาแล้วบิดให้หมาดๆพอได้ที่ก็ค่อยๆเช็ดตามเนื้อตัวขาวเนียน...

"มันหนาว พะ...พอแล้ว" เชอรีนตอบออกไปเสียงงัวเงีย เธอพยายามดันมือหนาออก

"ถ้ายังดื้ออยู่ จะจับฉีดยาแทนดีมั้ย?" นํ้าเสียงอ่อนโยนถามกลับออกไป สายตาทอประกายเป็นห่วงมองคนตัวเล็กในอ้อมกอด

"....." เชอรีนนิ่งเงียบในทันใด ใบหน้าหวานมุดเข้าที่อกแกร่งหาความอุ่นให้ร่างกาย แล้วปล่อยให้แทนไทเช็ดตัวให้ ขืนถูกจับฉีดยาตอนนี้เธอคงไม่ไหวแน่นอน..