BAD LUCK ผัวเลว นิยาย บท 39

EP 38

“พี่แทน...พะ...พอแล้วค่ะ” เชอรีนเอ่ยห้ามปรามน้ำเสียงติดขัด มือเล็กพยายามดันมือหนาออก แทนไทจึงยอมผละออกแล้วเลื่อนริมฝีปากร้อนมากระซิบที่ใบหูขาวสะอาดด้วยน้ำเสียงชวนขนลุก

“เห็นว่าป่วยหรอกนะ...หายเมื่อไหร่พี่คิดบัญชีแน่...” ไม่พูดเปล่าจมูกคมสันก็ฝังลงที่แก้มเนียนเขย่าขวัญเธอเล่น

“คนหื่น..” เชอรีนอมยิ้มอยู่เพียงลำพังพร้อมกับตอบเสียงอู้อี้

“เมียพี่น่าเอาขนาดนี้ พี่จะทนไหวหรอ...หื้ม?”

“ไม่คุยด้วยแล้ว” เชอรีนคว้าผ้าห่มผืนหนามาคลุมใบหน้าเอาไว่แก้เก้อหัวใจดวงน้อยเต้นโครมครามไม่หยุด แทนไทที่เห็นคนตัวเล็กมึดผ้าห่มหนีจึงหลุดยิ้มออกมาบางๆ ใบหน้าหล่อเหลาเลื่อนไปจุ๊บศีรษะทุยผ่านผ้าห่มด้วยความนึกเอ็นดู

“งั้นเดี๋ยวพี่มานะ..”

“....” ไร้เสียงตอบกลับใดๆ ร่างหนาจึงพาตัวเองลุกขึ้นจากเตียงนอนแล้วหายเข้ามาในห้องครัว แทนไทจัดการทำอาหารจนเสร็จเรียบร้อยก็เตรียมยาสำหรับลดอาการปวดและลดไข้ไว้ด้วย เขาเดินกลับเข้ามาในห้องนอนก็เห็นเชอรีนนั่งกระพริบตาปริบๆอยู่บนเตียง

“ทานข้าวก่อนนะ จะได้กินยา” มือหนาวางถาดข้าวต้มไว้บนโต๊ะข้างเตียงแล้วหย่อนตัวนั่งลงข้างกายเชอรีนที่จ้องมองชามข้าวต้มด้วยความหิว กลิ่นหอมชวนน้ำลายไหลลอยแตะปลายจมูกเชิดรั้น

“พี่แทนทำเองหรอคะ”

“ครับ” แทนไทตอบในขณะที่เอื้อมมือหยิบชามข้าวต้มมาขนแล้วตักขึ้นมาพอดีคำแล้วเป่าเบาๆให้หายร้อนก่อนจรดที่ริมฝีปากบาง

“หนูกินเองดีกว่า” เชอรีนพยายามจะแย่งช้อนมากินเอง แต่มือหนากลับยื้อกลับแล้วจ้องมองด้วยสายตาดุๆ

“พี่จะป้อน”

“หนูแค่เป็นไข้เองนะคะ..”

“รีนจะเป็นอะไรก็ตาม พี่จะใช้ทุกวินาทีดูแลรีนให้ดีที่สุด” คำตอบของแทนไททำเอาเชอรีนพูดอะไรไม่ออก เธอจ้องมองเข้าไปที่ดวงตาคู่นั้นมันเต็มไปด้วยความรักความห่วงใยที่มีต่อเธอ

“ขอบคุณนะคะ ที่พี่อยากทำเพื่อหนูขนาดนี้”

“ก็เพราะพี่อยากให้รีนอยู่กับพี่นานนานไงครับ” มือหนาค่อยๆลูบลงบนเรือนผมสลวยด้วยความรักใคร่ ชายหนุ่มแค่อยากทำให้ผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้เป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดเท่านั้นเอง

“พี่ไม่ต้องทำอะไรมาก หัวใจหนูก็จะอยู่กับพี่ตลอดไปค่ะ”

“ปากหวานจัง” ใบหน้าหล่อเหลาก้มหน้าหลบสายตาด้วยอาการขวยเขินคนตัวเล็ก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นแล้วยื่นใบหน้าเข้าไปจุ๊บปากเธอ “พี่รักรีน จนไม่รู้จะรักยังไงแล้วนะ..” แทนไทพูดออกมาด้วยท่าทางอ้อยอิ่ง

“หนู...”

ฟอด !

“รีนอย่าพึ่งบอกรักพี่ตอนนี้นะ...พี่ยังไม่อยากรังแกคนป่วย” จมูกคมสันฝังลงที่แก้มเนียนแล้วกระซิบออกมาเบาๆ ก่อนจะผละใบหน้าออก เขารู้ดีว่าเชอรีนกำลังจะบอกรักเขากลับซึ่งเป็นแบบนั้นมันไม่ดีแน่ๆ มีหวังเขาได้จับคนป่วยมารังแกข้อหาน่ารักเกินเหตุ

“กะ...ก็ได้ค่ะ พี่ก็รีบป้อนข้าวหนูสิคะ มันอืดหมดแล้วนะ” เสียงหวานตอบออกไปตะกุกตะกัก มือบางค่อยๆดันอกแกร่งที่ใบหน้ากำลังคลอเคลียร์กับพวงแก้มเธอออก

“ครับแม่”

“หนูไม่ใช่แม่สักหน่อย”

“แม่ของลูกไง..”

เพี๊ยะ ! มือบางฟาดลงบนไหล่หนาอย่างเหลืออด พวงแก้มขึ้นสีแดงระเรื่อมากกว่าเดิม จนต้องขยับตัวออกห่างจากแทนไท แล้วเบือนหน้าหลบสายตา