บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 2101

ฉื้อถงพูดพลาง ยังคงทำสีหน้าเรียบเฉย “เจ้าห้า เจ้ากลับมาแล้วรึ?”

เจ้าห้าได้ยิน นี่ไม่ใช่ว่าเหมือนเสียงของเจ้าหยวนเลยหรอกหรือ?

จากนั้นฉื้อถงก็ไพล่สองมือไปด้านหลัง แล้วพูดอย่างเคร่งขรึมว่า: "ฝ่าบาท วันพรุ่งนี้รีบหารือเรื่องสำคัญแต่เช้า อย่าได้ชักช้าเสียเวลา!"

คราวนี้เป็นเสียงเจ้าเหลิ่ง

“พี่ห้า ข้าทะเลาะกับเจ้าอ้วนอีกแล้ว”

คราวนี้เสียงของเจ้าเจ็ดอ๋องฉี

“พ่อ!” คราวนี้เป็นเสียงของเจ๋อหลาน

หยู่เหวินเห้ารีบห้ามปรามอย่างรวดเร็ว "เอาล่ะ ๆ ไม่ต้องเรียนทำเสียงตามแล้ว เจ้าเรียกข้าว่าท่านอาหยู่เหวินเหมือนเดิมเถอะ"

"พ่อ ทำไมถึงต้องเรียกพ่อว่าท่านอาหยู่เหวินด้วยล่ะ?"เจ๋อหลานโผล่หน้าลงมาจากมุมบันได สีหน้างุนงงสงสัย

หยู่เหวินเห้าเงยหน้าขึ้น สีหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้นยินดีระคนประหลาดใจ "อา! นี่ใครกัน ดูซิว่านี่คือใครกัน?"

เขาสาวเท้าเดินขึ้นไปอย่างรวดเร็ว แต่แล้วเหนือชานบันไดขึ้นไป ลูกชายทั้งสองพลันกระโดดลงมาเสียก่อน แล้วตะโกนพร้อมกันว่า "พ่อ!"

ลูกชายสองลูกสาวหนึ่ง ยืนเรียงรายอยู่เคียงข้างกัน หยู่เหวินเห้ากางสองมือออกจนกว้าง นึกลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดก็เอื้อมมือไปกอดลูกชายทั้งสองคนก่อน

ความรักของพ่อที่มีต่อลูกชาย ไม่ต่างอะไรกับแมลงปอที่บินโฉบแตะเหนือผิวน้ำ เพียงไม่นานก็รีบปล่อยมือ แล้วหันไปกอดลูกสาวต่อ

“พ่อไม่รู้เลยว่าพวกเจ้าจะมา พ่อกำลังคิดอยู่ว่าจะกลับไป แต่แม่ของพวกเจ้าบอกว่ายุ่ง ๆ อยู่ พวกเซเว่นอัพก็ยุ่งเหมือนกัน พวกเจ้าจะมาก็ไม่บอกพ่อก่อนสักคำ”

เจ๋อหลานยังไม่ทันได้พูดอะไร มู่หรูกงกงก็พูดขึ้นมาจากด้านล่างว่า: "ฝ่าบาท เสด็จลงมาก่อนเถิด ท่านกอดองค์หญิงแน่นขนาดนี้ องค์หญิงแทบจะหายใจไม่ออกแล้วพ่ะย่ะค่ะ"

เฮ้อ! โดนรัดจนแก้มน้อย ๆ ของนางแดงก่ำไปหมดแล้ว

หยู่เหวินเห้าปล่อยลูกสาว ลูบไล้สองแก้มพลางสำรวจดูอย่างละเอียด ยังดีอยู่ ไม่ผอมลง ยังคงงดงามไม่เปลี่ยน

"พ่อ พวกเราคิดถึงพ่อกับแม่มากเลย" เจ๋อหลานจับมือเขาอย่างออดอ้อน ก่อนวันหยุดฤดูร้อน พวกเราคุยกับแม่เอาไว้ว่าจะมา แม่ยุ่งอยู่กับโครงการจนกลับไปไม่ได้ พวกเราก็เลยมาที่นี่แทน

“แล้วพวกเจ้ายุ่งกันอยู่หรือไม่?” หยู่เหวินเห้ารีบหันหน้าไปถามซาลาเปาทันที “เจ้าออกมาได้รึ? โสวฝู่รู้ไหมว่าเจ้ามาที่นี่?”

“ข้าลางานมาแล้ว เขาก็ตอบตกลงแล้วด้วย พวกเราอยู่ที่นี่ได้เจ็ดวัน” รัชทายาทยิ้มพลางเดินลงไป จูงมือของฉื่อถง

"เจ็ดวันรึ....." แม้ว่าหยู่เหวินเห้าจะดีใจที่ได้พบหน้าลูกชาย แต่เจ็ดวันก็นับว่านานพอสมควรอยู่

รัชทายาทไม่เหมือนเขา เขานั่งสะสางงานในราชสำนักมาสิบกว่าปีแล้ว จะออกมาสักหลาย ๆ วันก็ไม่เป็นปัญหา แต่รัชทายาทเพิ่งจะเข้าสู่ราชสำนักได้ไม่นาน

“หรือไม่ ก็อยู่สักห้าวันดีไหม?” หยู่เหวินเห้าถาม

สายตาของรัชทายาทดูอบอุ่น ตอบรับอย่างเชื่อฟัง: "ได้!"

"เจ้าห้า!" หยวนชิงหลิงก็ลงมาด้วย เห็นลูกสาวคนเล็กออดอ้อนคลอเคลีย เกาะเกี่ยวอยู่ข้างแขนของเขา ก็ยิ้มพลางพูดว่า "ได้เจอลูกสาวแล้ว มีความสุขแล้วล่ะสิ?"

"มีความสุขสิ" หยู่เหวินเห้ายื่นมือออกไปจูงมือนาง "ได้พบลูกสาว ลูกชาย ฉื้อถง ข้าดีใจมากเลยล่ะ"

เขาไม่ได้ลำเอียงนะ จะลูกชายหรือลูกสาว ก็ได้รับการปฏิบัติอย่างเท่าเทียมกันหมด