บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 2103

พวกเด็ก ๆ อยู่ที่นี่หลายวันแล้วก็กลับไป เจ้าห้าครุ่นคิดเรื่องในอนาคตของตัวเองอย่างจริงจัง

ชีวิตนี้ของเขา ได้ปีนขึ้นไปยังจุดสูงสุดที่ใครหลายคนไม่มีวันเอื้อมถึง

แต่ตำแหน่งสถานะ ไม่ใช่เกณฑ์ที่ใช้วัดคุณค่าของชีวิตได้แม่นยำเสมอไป

เขาเริ่มถามตัวเองว่าเมื่อเจ้าเกิดมาเป็นตัวเป็นตน เรื่องที่อยากทำ เจ้าได้ทำมาหมดแล้วหรือยัง?

พวกความคิดไร้สาระที่เคยมีในวัยเด็กเหล่านั้น ได้ลองลงมือทำแล้วหรือยัง?

เจ้าคิดว่า เจ้าอยากหลงเหลือรอยเท้าแบบไหนไว้บนโลกใบนี้?

ดังนั้นในวันต่อมา เขาจึงเข้าสู่ระบบเว็บไซต์แห่งหนึ่ง บนเว็บนั้นมีการตั้งรางวัลมากมายสำหรับการจับอาชญากรที่ทางการต้องการตัว

เขาทอยลูกเต๋า ทอยได้หนึ่งแต้ม เขาจึงเลือกคนแรก เป็นคนร้ายฆ่าคนตายที่หลบหนีคดีมาแปดปี

ข้อมูลในการประกาศรางวัลไม่ถึงกับสมบูรณ์ เขาจึงโทรไปถามที่สำนักการทาง ทางสำนักการทางจึงส่งข้อมูลไปยังวีแชทของเขาอย่างรวดเร็ว

ตอนอายุสามสิบห้า คนร้ายทะเลาะวิวาทกับเพื่อนบ้านด้วยเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ด้วยความโกรธจึงลงมือฆ่าสมาชิกในครอบครัวของเพื่อนบ้านหมดทั้งห้าคนเพื่อระบายความโกรธ แม้แต่เด็กทารกอายุไม่กี่เดือนก็ยังไม่ละเว้น

หลังจากฆ่าคนแล้ว เขาก็ขับรถหนี ไปชนโดนเจ้าหน้าที่สุขาภิบาลคนหนึ่ง ลูกชายของเจ้าหน้าที่สุขาภิบาลคนนั้นเพิ่งเข้ามหาวิทยาลัยปีนี้

ภาพจากกล้องวงจรปิดแสดงให้เห็นว่า หลังจากเจ้าหน้าที่สุขาภิบาลถูกชน เขายังไม่ตาย ยังสามารถคลานไปหาโทรศัพท์มือถือได้ แต่ฆาตกรตั้งใจขับรถทับเขา ยางรถทับเข้าที่คอของเจ้าหน้าที่สุขาภิบาลคนนั้น แล้วฆาตรกรก็เร่งความเร็วหนีไป

เมื่อสำนักการทางรู้ว่าเขาจะเป็นนักล่าค่าหัว ก็ยินดีเป็นอย่างยิ่ง

ในโลกใบนี้ มีคนชั่วร้ายอำมหิตมากมายเหลือเกิน ผุดขึ้นมาไม่รู้จักหมดจักสิ้น พวกเขาต้องการความช่วยเหลือจากคนที่รักความยุติธรรม

ในคืนเดือนมืด สายฝนโปรยปรายเหมือนดั่งสวรรค์ตั้งใจ

ฤดูร้อนของเมืองก่วง เขาพร้อมเข้าสู่โหมดพร้อมล่าอย่างเป็นทางการ

ฤดูกาลที่อากาศเป็นแบบนี้ สำหรับหยู่เหวินเห้าแล้วเป็นอะไรที่สะดวกสบายดีทีเดียว

เม็ดฝนทั้งหมด เหมือนจะสามารถกลายเป็นดวงตาให้เขาได้

ฆาตกรที่เอาแต่ซ่อนตัวมาตลอดนั่น รอดพ้นจากดวงตาของสวรรค์ แต่ไม่อาจรอดพ้นจากน้ำฝนได้

เขาซ่อนตัวอยู่ที่แถบเทือกเขาทางตะวันตกของกวางตุ้ง ที่นั่นมีญาติของเขาอาศัยอยู่

เขารับจ้างถางป่าแห่งหนึ่งผ่านญาติของเขา เพื่อทำการปลูกเสาวรส

แปดปีมานี้ ฟาร์มผลไม้ของเขาขยายขึ้นจนมีขนาดค่อนข้างใหญ่ สะสมทรัพย์สินไว้ได้ไม่น้อย

ตอนที่ฆ่าคนเขาอายุสามสิบห้า ตอนนี้ผ่านไปแล้วแปดปี เขามีอายุได้สี่สิบสามแล้ว

เขาไม่ได้แต่งงาน แต่มีแฟนสาวเป็นตัวเป็นตน

บางทีอาจเป็นเพราะเขาใช้ชีวิตแบบไม่มีตัวตนมานานจนเกินพอแล้ว เขาจึงมีความคิดจะลักลอบหลบหนีออกไปอยู่ต่างประเทศ

ไปอยู่ประเทศที่ไม่นับว่ามีความพัฒนามากมายนัก ซื้อตัวตนซักสถานะ ทำธุรกิจ แล้วใช้ชีวิตแบบนั้นไปเรื่อย ๆ ก็ไม่เลว

เขาวางแผนว่าจะไปเวียดนาม เพราะเขาอยู่ในธุรกิจเสาวรสมานานหลายปี รู้ว่าที่เวียดนามมีพ่อค้าเร่จำนวนมากลักลอบขายเสาวรสไปที่อำเภอตงซิ่ง เขาคิดจะใช้วิธีนี้นานแล้ว ทั้งยังซื้อเส้นสายความสัมพันธ์พวกนี้เอาไว้ด้วย

วันนี้ที่ออกเดินทาง ฝนตกหนักมาก

แม้ว่าจะไม่เอื้อต่อการเดินทาง แต่เขากลับรู้สึกปลอดภัยอย่างอธิบายไม่ถูก

เขานั่งยอง ๆ รออยู่ที่จุดนัดหมายใกล้ชายแดนตั้งแต่เช้าตรู่ รอให้รถบรรทุกใหญ่มาถึง เขาก็แค่ขึ้นรถบรรทุกใหญ่นั่นไป รอจนขึ้นรถบรรทุกนั่นไปแล้ว เขาก็จะมีตัวตนใหม่

เพียงเท่านี้ทุกอย่างก็จะผ่านพ้นไป

ขอแค่ข้ามแม่น้ำสายนั้นไปได้ เขาก็เท่ากับได้เกิดใหม่แล้ว ไม่มีความจำเป็นต้องใช้ชีวิตแบบหลบ ๆ ซ่อน ๆ อีกต่อไป

เขาจะสามารถแต่งงานอย่างเปิดเผย มีลูก หรือแม้แต่ไปอยู่ประเทศอื่นที่ดีกว่าได้

ไม่สามารถระงับความตื่นเต้นยินดีในใจได้ นั่งยอง ๆ อยู่ใต้กันสาดพลางจุดบุหรี่มวนหนึ่งขึ้นสูบ ในช่วงที่ฝนตกหนัก มีรถยนต์ขับผ่านไป ล้อเหยียบน้ำฝนที่ขังบนถนนกระเด็นใส่เขาจนเปียกทั้งตัว แต่เขากลับไม่โกรธเลยแม้แต่น้อย

ในที่สุด ก็ได้ยินเสียงบีบแตรยาวสามครั้งสั้นหนึ่งครั้ง ไกลจากตรงจุดนั้น มีรถบรรทุกคันหนึ่งแล่นเข้ามาอย่างช้า ๆ

เขาดูดบุหรี่แรง ๆ เฮือกหนึ่ง ภายใต้แสงสีขาวของไฟหน้ารถ เขายกยิ้มกว้าง เผยให้เห็นฟันสีเหลือง