บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 5

แม่นมฉีคุกเข่าลงกับพื้น อ้อนวอนขอร้องไห้หมอลี่ช่วยเหลือ หมอลี่หันไปมองขุนนางรับใช้ที่มีนามว่า ทังหยาง อย่างขอความช่วยเหลือ ทังหยางพูดขึ้นอย่างอึกอักลำบากใจว่า "ท่านหมอ ถ้าอย่างไรก็ลองดูสักหน่อยดีหรือไม่ขอรับ?"

หมอลี่แค่นเสียงหัวเราะเย็นชาขึ้นมาเสียงหนึ่ง “ ลองดู ? คนใกล้จะตายอยู่แล้ว หากข้ารับรักษา จะพลอยส่งผลให้ชื่อเสียงของข้า ต้องเสียหายด่างพร้อยไปเสียเปล่าๆน่ะสิ”

หลังจากแม่นมฉีได้ยินคำพูดนี้ ก็ร้องไห้จนแทบจะเป็นลมล้มลงไปให้ได้ เอาแต่ตีอกชกหัวตัวเองพลางกู่ร้องก้องตะโกนว่า“ หลานชายข้า! หลานชายที่น่าสงสารของข้า!”

ลู่หยารีบก้าวขึ้นไปข้างหน้า ช่วยประคองนางแล้วพาไปนั่งลงอีกด้าน

ทางฝั่งของขุนนางรับใช้นามทังหยาง ก็ยังคงพูดกับหมอต่อไปว่า "เด็กคนนั้นกำลังเจ็บปวดมากจริงๆนะขอรับ หรืออย่างไรท่านหมอโปรดสั่งยาสักเทียบ ช่วยบรรเทาความเจ็บปวดของเขาลงบ้าง ทางเราจะไม่บอกกับใครทั้งนั้น ว่าได้รับการรักษาจากท่านหมอ"

ระหว่างที่ทังหยางพูดไป เขาก็ยัดเงินเข้าไปในแขนเสื้อของหมอไปด้วย

ตอนนี้เองหมอลี่ถึงค่อยพูดขึ้นว่า “ถ้าแค่บรรเทาความเจ็บปวดก็ยังพอคุยกันได้ แต่แค่ช่วยบรรเทาความเจ็บปวดได้เท่านั้นนะ มันไม่ได้มีผลในการรักษาให้หายดี คนเราหากถึงเวลาต้องไป อย่างไรก็ต้องไป”

"ขอรับ ขอรับ!" ทังหยางเอง ก็หวังเพียงแค่ให้หกเกอเอ๋อได้ไปแบบสบายสักหน่อยก็ยังดี เด็กคนนี้น่าสงสารมากจริงๆ ตัวเขาเองก็เป็นคนหนึ่ง ที่ได้เห็นเด็กน้อยคนนี้เกิดและเติบโตขึ้นมากับตาเช่นกัน

หมอลี่กำลังคิดอยู่ว่าจะเข้าไปเขียนใบสั่งยา แต่ทันใดนั้น ประตูก็ถูกเปิดผลัวะแล้วปิดลงทันที อีกทั้งยังถูกลั่นดาลปิดเอาไว้จากด้านในอีกด้วย

ลู่หยาพอจะจำเสื้อผ้าที่เห็นตอนบานประตูถูกปิดลงได้ จึงร้องอุทานออกมาอย่างตกตะลึงว่า "เป็นพระชายา!"

แม่นมฉีได้ยินว่าเป็นพระชายาที่เข้าไปในนั้น ก็ทั้งเสียใจทั้งโกรธเกรี้ยว นางรีบวิ่งเข้าไปเหมือนแม่สิงโตที่บ้าคลั่ง พุ่งเข้ากระแทกประตูอย่างกราดเกรี้ยวรุนแรง "เปิดประตู! เปิดประตูเดี๋ยวนี้! นั่นเจ้าคิดจะทำอะไร?"

เสียงของหยวนชิงหลิงดังมาจากข้างใน เสียงนั้นไม่ได้ดังมาก ทั้งไม่ได้มีคำพูดอะไรมากมาย มีเพียงแค่คำสามคำเท่านั้น “ ยังช่วยได้”

หมอลี่แค่นเสียงหัวเราะเย้ยหยันเย็นชา “ คนถึงกับเหลือลมหายใจเพียงครึ่งเดียวแล้วแท้ๆ ยังจะมีหนทางช่วยเหลืออะไรได้อีก ? เป็นเทพยดาผู้มาเยือนโลกมนุษย์จากไหนกันล่ะนี่!?”

แม่นมฉีร่างอ่อนปวกเปียก หันไปมองทังหยางด้วยแววตาสิ้นหวัง“ ใต้เท้าทัง ข้าขอร้องท่านล่ะเจ้าค่ะ ได้โปรดให้คนมาพังเปิดประตูด้วยเถิด ข้าน้อยอยากไปอยู่กับเขา เขากำลังหวาดกลัวนะเจ้าคะ!”

ทังหยางคิดไม่ถึงจริงๆว่า พระชายาจะบุกเข้ามาในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อแห่งความเป็นความตายเช่นนี้ นี่มันเรื่องวุ่นวายบ้าบออะไรกัน?

ดูเหมือนว่านางจะฟังสิ่งที่ท่านอ๋องพูดไม่เข้าใจสินะ

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็อย่าหาว่าเขาใจร้ายที่ไปฟ้องท่านอ๋องล่ะ!

เขาออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด "ลู่หยา รีบไปเชิญท่านอ๋องเร็วเข้า หากไม่มีท่านอ๋องอยู่ พวกเราไม่อาจเสียมารยาทต่อพระชายาได้ จากนั้นค่อยไปเรียกคนมาสักสองสามคน มาพังประตูให้เปิดซะ"