บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1012

หมันเอ๋อถูกปล่อยให้เป็นอิสระ ไอหลายครั้งติดต่อกัน ไอจนหน้าแดงก่ำ กลับหัวเราะเสียงดังพร้อมพูดขึ้นว่า “อยากรู้สถานการณ์ของพวกเขาง่ายมาก เดินไปข้างหน้า จากนั้นมองลงไป เจ้าจะมองเห็น”

หยู่เหวิยเทียนคว้าจับมือของนางไว้ พร้อมพูดขึ้นว่า “ไป”

อาการหายใจลำบากของเขาก็หายแล้ว ทางเดินตรงหน้าก็ชัดเจนขึ้นมา เขาถึงขั้นคิดว่า ที่นี่ไม่ใช่วงแหวนสวรรค์ที่แม่นมฉินพูดถึงแน่นอน ไม่รู้ว่าหมันเอ๋อพาพวกเขาเข้ามาในสถานที่อะไร แต่คนกว่าห้าพันคน หากติดอยู่ข้างในออกมาไม่ได้ ก็จะต้องเสียสละไปโดยเปล่าประโยชน์

เขาจะต้องคิดว่าวิธีมองเห็นพวกเขา แล้วนำทางพวกเขา

ครั้งนี้หมันเอ๋อก็ไม่ได้ต่อต้าน ถูกเขาดึงลากไปข้างหน้า เดินไปตามถนนบนภูเขาประมาณกว่าครึ่งชั่วโมง ยืนบนยอดเขาเล็กๆ แล้วมองลงไป ในที่สุดก็มองเห็นมีคนอยู่บนภูเขาอีกลูกหนึ่ง เป็นกลุ่มคนขบวนใหญ่ ที่นั่นมีเมฆบางๆ แต่สามารถมองเห็นพวกเขากำลังเดินอยู่ คนนำทางอยู่ด้านหน้าคือแม่นมฉิน แต่พวกเขาเดินอย่างเชื่องช้า ลังเล เหมือนรู้แล้วว่ากำลังหลงทาง

“พี่สาม พี่สาม” หยู่เหวิยเทียนร้อนใจ ร้องตะโกนไปยังภูเขาทางด้านนั้น แต่อ๋องเว่ยที่เดินอยู่ด้านหลังแม่นมฉิน เหมือนไม่ได้ยินเสียงของเขา ไม่เงยหัวขึ้นมาด้วยซ้ำ

มีคนสลบไปแล้ว ทันใดนั้นก็มีทหารไปแบกขึ้นมา นี่เป็นเหมือนสถานการณ์ตอนที่เขาอยู่ข้างล่าง พวกเขายังคงหายใจไม่ออก และดูจากฝีเท้าการเดินไปข้างหน้าของพวกเขา เหมือนด้านหน้ายังคงมีหมอกอย่างหนาแน่น

แต่จากตรงที่เขามองลงไป ด้านล่างมีเพียงหมอกบางๆ

“เจ้าพาพวกเขาออกมา” หยู่เหวิยเทียนหันกลับไปดึงมือหมันเอ๋อไว้อย่างโกรธจัด มืออีกข้างหน้ายกขึ้นมา อยากที่จะตบลงไปหนึ่งที แต่ชั่วชีวิตนี้ยังไม่เคยตบตีผู้หญิง ยังเป็นใบหน้าที่คุ้นเคย เขาจะตบลงไปได้อย่างไร ทำได้เพียงโกรธอย่างที่สุด

หมันเอ๋อหุบยิ้ม พร้อมพูดขึ้นอย่างเยือกเย็นว่า “บุกรุกเข้ามาในเขตหมอผี พวกเขาถูกกำหนดให้ออกมาไม่ได้”

“งั้นข้าก็ฆ่าเจ้า” หยู่เหวิยเทียนพูดขึ้นอย่างกราดเกรี้ยว

“ฆ่าสิ มีคนหลายพันคนตายเป็นเพื่อนข้า ข้าตายอย่างสมเกียรติ” หมันเอ๋อพูดขึ้นอย่างเคร่งขรึม

หยู่เหวิยเทียนอยากที่จะฆ่านางจริงๆ แต่ก็ไม่เข้าใจ ทำไมหมันเอ๋อถึงกลายเป็นเช่นนี้?

“เจ้าจำเรื่องที่ผ่านมาได้แล้วไม่ใช่หรือ? ครอบครัวของเจ้าล้วนถูกหมอผีฆ่า เจ้าไม่เกลียดพวกเขากลับทำงานให้พวกเขา เจ้ากล้าสู้หน้าพ่อของเจ้าหรือ?”

หมันเอ๋อหัวเราะขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “แก้แค้นกันไปมาแล้วจะจบสิ้นเมื่อไหร่? ตั้งแต่นี้ต่อไป หนานเจียงรวมเป็นหนึ่ง เป็นสิ่งที่คนหนานเจียงล้วนอยากเห็น”

“เจ้าบ้าไปแล้วจริงๆ” หยู่เหวิยเทียนพูดขึ้นอย่างเย็นชา

“ข้าไม่ได้บ้า ข้ากำลังทำสิ่งที่ถูกต้อง” หมันเอ๋อสะบัดออกจากเขา พร้อมพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “เจ้าจะอยู่ที่นี่ต่อ หรือตามข้าไป ข้าสามารถพาเจ้าออกจากเขตแดนหมอผีได้”

พูดเสร็จ นางก็ก้าวเท้าเดินไปข้างหน้า

หยู่เหวิยเทียนไปได้ที่ไหน? และก็ไม่ให้นางไป เดินไปคว้าจับมือของนางไว้ ใช้ไม้แข็งไม่ได้ผล เขาจึงยอมพูดขอร้องว่า “เห็นแก่ที่ข้าเคยช่วยชีวิตเจ้า เจ้าปล่อยพวกเขาออกมา ข้ารู้ว่าเจ้าสามารถพาพวกเขาออกมาได้”

หมันเอ๋อส่ายหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “พวกเขามีแต่จะนำภัยพิบัติมาให้หนานเจียง หนานเจียงไม่ต้องการสงคราม หนานเจียงก็ไม่สามารถที่จะแตกสลายอีก”

“พวกเขาแค่ต้องการช่วยคน ช่วยจวิ้นจู่จิ้งเหอได้แล้ว พวกเราก็จะไป ขอเพียงพวกเขายอมปล่อยจวิ้นจู่ พวกเรารับประกันว่าจะไม่ทำร้ายใคร” หยู่เหวิยเทียนพูดขึ้น

หมันเอ๋อหัวเราะขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “พวกเจ้ารับประกันว่าจะไม่ทำร้ายใคร? จะเสี่ยงทำไม? พวกเจ้าล้วนตายอยู่ที่นี่ ก็จะไม่สามารถทำร้ายใคร จวิ้นจู่จิ้งเหอสมควรตาย นางฆ่าสาวหมอผีเจียงเป่ยของเรา ตอนนี้รอเพียงถึงวันมงคล ก็จะสามารถเอาศีรษะของนางเซ่นไหว้กู้จือกับสาวหมอผีมู่ เช่นนี้ เจียงเป่ยของข้าก็จะได้รับความสงบสุขกลับมาอีกครั้ง”