บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 102

หยู่เหวินเห้าตะคอกตามหลังของหมอหลวงอย่างอารมณ์ไม่ดี “นางจะฟื้นเมื่อไหร่?”

“พระชายาเหนื่อยแล้ว บวกกับตกใจและเสียเลือด ให้นางนอนพักสักหน่อยเดี๋ยวก็ตื่นเอง” หมอหลวงพูดจบ ก็จากไปอย่างรวดเร็ว

“ผู้หญิงยุ่งยากชะมัด!” หยู่เหวินเห้าจ้องมองหยวนชิงหลิงที่สลบอยู่แวบหนึ่ง “บาดเจ็บแค่นี้ ยังมีหน้ามาสลบอีก”

สวีอีรู้สึกว่าท่านอ๋องจะใจร้ายไปหน่อย เขาคิดว่าพระชายามีความอดทนและแข็งแกร่งมากแล้ว อยู่ในจวนเจ้าพระยาถูกซ้อมไปรอบหนึ่ง หนีรอดออกไปแล้ว ยังลอดช่องหมามาช่วยแก้สถานการณ์ให้พวกเขาอีก

ผู้หญิงทั่วไปจะมีความห้าวหาญและกล้าหาญแบบนี้ที่ไหนกัน? เกรงว่าตอนที่ถูกจับไปที่จวนเจ้าพระยาก็คงเริ่มร้องไห้ ร้องไห้จนตายไปแล้ว

“งั้นข้าน้อยจะไปตามแม่นมมาดูแล ท่านอ๋องจะกลับไปที่กรมก่อนหรือไม่?” สวีอีถาม เกรงว่าท่านอ๋องอยู่ตรงนี้แล้วจะกระตุ้นความรู้สึกของพระชายาอีกครั้ง

“ไม่ต้องแล้ว ข้าจะอยู่เฝ้านางสักพัก เจ้าสั่งการลงไป ให้คนต้มโจ๊กหรือน้ำแกงเอาไว้ ให้นางทานตอนตื่น” หยู่เหวินเห้ากล่าว

“ขอรับ!” สวีอีตอบกลับแล้วออกไป

“ทังหยาง” หยู่เหวินเห้าหันกายไปมองเขา “เจ้ากลับไปที่กรม ไปจับตาดูอาการบาดเจ็บและการรักษาของเจ้าพระยาหุ้ยติ่ง ห้ามเกิดข้อพลาดเด็ดขาด อย่างน้องก่อนที่ฮ๋องเต้จะรู้เรื่องนี้อย่างเป็นกลาง เขาไม่สามารถที่จะเกิดเรื่อง ยังมีอีก จำเป็นต้องระบุหมอ ห้ามให้โสวฝู่ฉู่พามาตามอำเภอใจ ต่อให้เป็นหมอหลวง ก็ต้องถามความเห็นขอข้าก่อน”

“แล้วท่านอ๋องจะเข้าไปรายงานเรื่องนี้กับฮ่องเต้เมื่อไหร่?” ทังหยางกลัวจะเสียโอกาส

หยู่เหวินเห้ากล่าว “ไม่รีบ”

“อย่างไรก็ตาม กลัวเพียงว่าโสวฝู่ฉู่จะเข้าวังไปรับโทษก่อน หากเรื่องถูกถ่ายทอดออกมาจากปากของเขา เรื่องก็จะถูกเปลี่ยนแปลง”

หยู่เหวินเห้ายิ้มเยาะแล้วส่ายหัว “ไม่หรอก ฮ่องเต้รู้เรื่องที่ตระกูลฉู่ออกนอกลู่นอกทางนานแล้ว ลำบากใจที่ไม่มีหลักฐาน ไม่สะดวกในการจัดการ เกิดเรื่องของเจ้าพระยาหุ้ยติ่ง เสด็จพ่อต้องเอาเรื่องนี้ ไปตักเตือนตระกูลฉู่อย่างแน่นอน ดังนั้น จะไม่มีทางยอมให้ใครมาก่อความไม่สงบ”

ท่านอ๋องของเขาก็เป็นคนที่ละเอียดถี่ถ้วน ความคิดรอบคอบ ฉลาดเฉลียว ในบรรดาอ๋องทั้งหมด เขาเป็นคนที่โดดเด่นที่สุด ฮ่องเต้ก็น่าจะมองเห็น

หยู่เหวินเห้าคิดไปครู่หนึ่ง แล้วกล่าว “เพราะความรอบคอบ ยังไงเจ้าก็ไปหาท่านจิ้งเหยียนหน่อย”

เหลิ่งจิ้งเหยียน ตั้งแต่ก่อตั้งราชวงศ์เป่ยถังมาเขาเป็นราชครูที่หนุ่มที่สุด มีพรสวรรค์ที่โดดเด่น เป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้ มักจะรับสั่งให้เขาเข้าวังมาเล่นหมากรุกพูดคุย มีคนพูดติดตลกว่าฮ่องเต้ห่างจากใต้เท้าเหลิ่งไม่ได้แม้แต่วันเดียว

“เข้าใจแล้ว!” ทังหยางหันหลังจากไป

ก็สั่งให้ทุกคนออกไป หยู่เหวินเห้านั่งอยู่ข้างเตียงมองดูใบหน้าของหยวนชิงหลิง บวมมากจริงๆด้วย เห็นได้ชัดว่าแก้มข้างหนึ่งสูงขึ้นมาอย่างมาก ผิวหน้าเต็มไปด้วยรอยแดง ดูเหมือนว่าเม็ดเลือดจะกระจายออกไป ดูแล้วน่ากลัวทีเดียว

ฝ่ามือนี้ คงตบจนหัวนางจะระเบิดแล้วมั้ง?

ผู้หญิงอย่างหยวนชิงหลิง สมควรที่จะโดนสั่งสอน อย่างไรก็ตาม นางก็คือพระชายาฉู่ สั่งสอนนางก็เท่ากับสั่งสอนเขา ความคับข้องใจนี้ จะปล่อยผ่านไปได้อย่างไร

ที่สำคัญเป็นคนของเขาที่เขาเองยังไม่เคยตบนาง แต่กลับถูกคนอื่นตบ?

ก็อดไม่ได้ที่จะโกรธขึ้นมาอีก

“ครั้งนี้กลัวแล้วใช่มั้ย? เกือบตายแล้วใช่มั้ย?” หยู่เหวินเห้ากล่าวอย่างเคืองๆ

ตอนนี้เรื่องได้ผ่านไปแล้ว คิดถึงยังรู้สึกกลัวเลย

ผู้หญิงคนนี้ใจกล้ามาก เจ้าพระยาหุ้ยติ่งเป็นคนยังไง? นางกลับกล้าที่จะวางหลุมพรางเขา?

“ช้าเร็วตายยังไงเจ้าเองยังไม่รู้เลย” หยู่เหวินเห้ากล่าวอย่างโมโห “ต่อไปก็ทำตัวดีๆหน่อย อย่าก่อเรื่องอะไรอีก ข้าไม่สามารถที่จะช่วยเจ้าตามล้างตามเช็ดไปได้ตลอดชีวิต”

หยู่เหวินเห้ารู้สึกว่าโลกนี้แปลกมาก