บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1031

หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นว่า "ผ่านไปอีกสักพักพวกเขาก็จะกลับมา มีการแต่งตั้งฐานันดรอย่างเป็นทางการจากราชสำนัก ดังนั้นเจ้าไม่จำเป็นต้องรอนาน ก็จะได้เจอกับพวกเขาแล้วล่ะ"

“แต่งตั้ง?” หยวนชิงหลิงตกตะลึง ทำไมก่อนหน้านี้นางถึงไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน?

หยู่เหวินเห้ายิ้มพลางพูดว่า "หมันเอ๋อเป็นลูกสาวของอ๋องหนานเจียง ถึงอย่างไรสุดท้ายแล้วหนานเจียงก็ต้องมีตัวแทนของอ๋องหนานเจียงผู้ชอบธรรมอยู่วันยังค่ำ"

หยวนชิงหลิงเลิกคิ้วขึ้นทันที "หมายความว่า จะแต่งตั้งหมันเอ๋อขึ้นเป็นอ๋องหนานเจียงอย่างนั้นรึ?"

หยู่เหวินเห้าพยักหน้า “ใช่ เมื่อปีที่แล้วเสด็จพ่อเคยหารือกับข้าเรื่องนี้แล้ว ราว ๆ เดือนสามพวกเขาก็คงจะมาถึงเมืองหลวง หลังจากได้รับการแต่งตั้ง พวกเขาจะอาศัยอยู่ในเมืองหลวงระยะหนึ่ง ยังจำกลุ่มคนหนานเจียงที่มาตามหาลูกสาวของอ๋องหนานเจียงกลุ่มนั้นได้หรือไม่?

ท่ามกลางคนเหล่านั้น บ้างก็มีคนที่มีเจตนาซ่อนเร้น บ้างก็ติดตามพวกเขามาด้วยความจริงใจ ถึงเวลานั้นข้าจะปล่อยให้พวกเขาเข้ามาในเมืองหลวง แล้วคัดกรองทีละคน เพื่อหลีกเลี่ยงหลังจากที่พวกเขากลับไปที่นั่นแล้ว หมันเอ๋อกับเจ้าเก้าไม่สามารถจัดการได้ เพราะไม่รู้จักเนื้อแท้ของคนชัดเจนพอ "

หยวนชิงหลิงยิ้มแล้วพูดว่า: "เรื่องราวมากมายขนาดนั้น เจ้าล้วนจัดการทุกอย่างได้จนหมด เจ้าห้า ตอนนี้เจ้าช่างใจเย็นพึ่งพาได้เหลือเกินแล้ว"

หยู่เหวินเห้าถอนหายใจเบา ๆ ไล้นิ้วเรียวขาวบอบบางของนางช้าๆ "ไม่ใจเย็นได้อย่างไรล่ะ? ข้าเป็นพ่อของลูกห้าคนแล้วนะ หากยังทำตัวใจร้อนวู่วาม จะไม่ทำให้เด็ก ๆ ดูถูกเอาได้หรอกรึ?"

หยวนชิงหลิงพยักหน้าพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ แต่พูดในใจว่า: พวกเขาตอนนี้ก็ไม่ค่อยเห็นเจ้าในสายตานักหรอก แต่โชคดีที่พวกเขากลัวเจ้าอยู่บ้าง ก็ยังนับว่าพอจะดูแลสั่งสอนได้เป็นการชั่วคราวล่ะนะ

ในตอนค่ำ ทุกคนในครอบครัวนั่งกินข้าวด้วยกัน และดื่มเหล้าบ้างเล็กน้อย แม่นมสี่เป็นคนคออ่อน ดื่มเข้าไปได้ไม่กี่จอกก็เวียนหัว จนต้องกลับห้องไปก่อนทั้งที่ยังกินข้าวไปได้ไม่กี่คำ

หยวนชิงหลิงคิดที่จะสั่งให้คนเก็บไว้ให้นางสักจำนวนหนึ่ง รอจนนางสร่างเมาค่อยให้นางกิน อะซี่กลับแอบหัวเราะพลางพูดว่า "ไม่ต้องเก็บไว้หรอก จะเก็บไว้ทำไมกัน? ตั้งแต่ช่วงยามอู่นางยุ่งอยู่กับการทำงานในครัวเล็ก ๆ ของนาง ทำอาหารตั้งหลายอย่าง หลังจากนั้นก็มีคนมากินข้าวเป็นเพื่อนนาง”

“หา?” หยวนชิงหลิงตกใจ จากนั้นจึงหลุดหัวเราะออกมา “ที่แท้เป็นอย่างนี้นี่เอง ข้ายังว่าทำไมแค่ดื่มไปได้ไม่กี่จอกก็เมาเสียแล้ว ปรากฎว่ามีนัดกับคนในดวงใจแล้วนี่เอง”

“ก่อนหน้านี้โส่วฝู่ได้ส่งคนมาบอกว่าเขาจะมาคืนนี้ บอกด้วยว่าแม้แต่เสื้อผ้าก็ถูกส่งมาล่วงหน้าเรียบร้อยแล้ว จะมาพักที่นี่สักหนึ่งคืน แม่นมสี่จึงสั่งให้คนทำความสะอาดห้องว่างไว้ให้เขาได้มาพัก"

หยู่เหวินเห้าเงยหน้าขึ้น "ทำไมถึงไม่นอนด้วยกันล่ะ?"

“เช่นนี้ไม่ดีกระมังพ่ะย่ะค่ะ!” สวีอีก็เงยหน้าขึ้นเหมือนกัน “ยังไม่ได้แต่งงานกันเลย”

“ พวกเขาสองคนจะแต่งหรือไม่แต่ง มันแตกต่างกันตรงไหน? ”

อะซี่ส่ายหน้า “ไม่หรอก แม่นมสี่บอกไว้แล้วว่า พวกเขาจะเป็นแค่เพื่อนที่รู้ใจกัน แค่กินข้าวด้วยกัน พูดคุยกันแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว”

สวีอีคล้อยตามภรรยาเป็นปี่เป็นขลุ่ย "ใช่ไหมล่ะ? จนปาเข้าไปเกือบจะหกสิบแล้ว ยังจะนอนด้วยกันอยู่รึ?"

หยู่เหวินเห้าเงื้อมือขึ้นได้ ก็ตบเข้าที่หัวสวีอีไปฉาดใหญ่ๆ "อายุหกสิบแล้วมันทำไมรึ? คนวัยหกสิบก็ยังมีใจมีแรงอยู่นี่ พอเจ้าหกสิบแล้วเจ้าก็ไม่ต้องการภรรยาแล้วอย่างนั้นรึ?"

อะซี่จ้องมองไปที่สวีอีด้วยสายตาโหดเหี้ยม สวีอีจึงรู้ตัวว่าพูดผิดไป รีบก้มหน้าสำนึกผิดทันที

ท่านย่าหยวนพูดด้วยรอยยิ้มว่า "แม่นมสี่ดูยังอ่อนวัยจริงๆ ดูไม่เหมือนคนในวัยหกสิบ เลย จริงๆ แล้วคนอายุหก เจ็ดสิบที่ยังมีความรักหวานชื่นก็ยังมีอีกมากมายนัก มีอะไรแปลกล่ะ?

แค่เป็นคนที่เราชอบก็เพียงพอแล้ว ทุกข์ยากลำบากมาทั้งชีวิต ไยต้องฝืนทำผิดต่อตัวเองเพราะสายตาที่คนรอบข้างมองมาด้วยล่ะ? ข้าเองก็รู้สึกชื่นชมมากที่พวกเขาสองคนเลือกที่จะอยู่ด้วยกัน ดูแลกันในยามแก่เฒ่า เมื่อแก่ตัวไปแล้วมีคนที่รักอยู่เคียงข้าง นับเป็นเรื่องที่มีความสุขจนเกินบรรยายเลยไม่ใช่รึ?"

หยวนชิงหลิงรู้ว่าคุณย่ากำลังคิดถึงคุณปู่อีกแล้ว จึงเอื้อมมือออกไปจับมือนางไว้ "มีเด็ก ๆ อยู่เคียงข้างก็มีความสุขเช่นกันเจ้าค่ะ"

คุณย่าหยวนมองบรรดาเจ้าขนมหวานตัวน้อย ๆ ที่นั่งกินข้าวกันอยู่ "มีความสุขสิ มีความสุขมาก"

ในใจของย่าหยวนมักจะรู้สึกเสียดายอยู่เสมอ เพราะชีวิตที่มีความสุขของนางชีวิตนี้ คนที่นางรักใคร่ห่วงใยคนนั้นไม่มีโอกาสได้เห็น และจะไม่มีโอกาสได้เห็นอีกต่อไปแล้ว