บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1140

หมาป่าเปาจื่อเข้าใจสิ่งที่หยวนชิงหลิงพูดทันที ร้องอยู่หลายครั้ง บอกว่าสามารถไปได้เลย

หยวนชิงหลิงกำชับว่า แค่ไปสืบดู ห้ามลงมือ เพราะว่ามันไม่สามารถที่จะพาสองแม่ลูกลงมาจากเขาได้

หมาป่าหิมะหมุนวนอยู่บนพื้น ดีใจเป็นอย่างที่สุด หยวนชิงหลิงไม่เคยเห็นหมาป่าหิมะดีใจขนาดนี้มาก่อน จึงอดไม่ได้ที่จะตกตะลึงอย่างบอกไม่ถูก

และไม่เพียงหมาป่าเปาจื่อไป หมาป่าทังหยวนกับหมาป่าข้าวเหนียวก็ล้วนตามไปด้วยแล้ว เมื่อพากันออกไปจากประตู ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาแล้ว หยวนชิงหลิงเคยเห็นพวกมันดีใจขนาดนี้เสียเมื่อไหร่ อดไม่ได้ที่จะกลัว กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้น

ถึงแม้พวกมันจะฟังที่นางพูดรู้เรื่อง แต่พวกมันไม่เข้าใจธรรมชาติของมนุษย์

นางนิ่งอึ้งอยู่สักพัก แล้วค่อยหันกลับมา ตอนที่เข้าไปรักษาบาดแผลให้กับหยู่เหวินเห้า นางพูดขึ้นว่า “หมาป่าหิมะตื่นเต้นดีใจอย่างมาก ไม่รู้ว่าทำไม?”

หยู่เหวินเห้าถอนหายใจอยู่อย่างเจ็บปวด พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ็บ เบาหน่อย”

หยวนชิงหลิงหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าอดทนหน่อย หน้าผากของเจ้าถลอก จะต้องฆ่าเชื้อ ที่ผ่านมาเจ็บแค่ไหนเจ้าก็อดทนได้ ทำไมตอนนี้แค่หนังถลอกนิดเดียวก็ลองเจ็บแล้ว?”

“ถ้าไม่ร้องว่าเจ็บ เจ้าจะเป็นห่วงหรือ?” หยู่เหวินเห้าโน้มไปจูบนาง รอยยิ้มเปล่งประกายขึ้นมา

“ข้าเป็นห่วง” หยวนชิงหลิงมองดูเขา ใช้แอลกอฮอล์เช็ดหน้าให้กับเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “ต่อไประวังหน่อย อย่าต่อยหน้า ดูใบหน้าหล่อเหลานี้สิ ตอนนี้กลายเป็นอะไรไปแล้ว?”

“งั้นต่อไปข้าจะเตือนคู่ต่อสู้ก่อน ต่อยตรงไหนก็ได้ แต่ห้ามต่อยหน้า” หยู่เหวินเห้าบีบตรงโหนกแก้ม พร้อมพูดขึ้นว่า “ตรงนี้ก็แตกหรือเปล่า?”

“ไม่แตก” หยวนชิงหลิงค่อยๆปักมือเขาออก จากนั้นก็ใช้นิ้วกดเบาเบา พร้อมถามขึ้นว่า “เจ็บไหม?”

“เจ็บมาก” หยู่เหวินเห้าขมวดคิ้ว

“กระดูกร้าวแล้วหรือเปล่า?” หยวนชิงหลิงพูดขึ้น

“งั้นก็โชคร้ายมากจริงๆ” หยู่เหวินเห้าพูดบ่น คิดไม่ถึงว่าจะมีวันหนึ่ง เพื่อเจ้าสี่แล้ว เขาต้องแลกกับใบหน้าหล่อเหลาของเขา

หยวนชิงหลิงช่วยทายาให้กับเขาอย่างระมัดระวัง ยาที่เย็นทาอยู่บนหัว หยู่เหวินเห้ารู้สึกสบายขึ้นบ้าง แล้วก็คิดถึง เรื่องที่เมื่อกี้นางพูดถึงหมาป่าหิมะ จึงพูดขึ้นว่า “พวกมันจะต้องดีใจอยู่แล้ว ยอดเขาหมาป่าหิมะเป็นบ้านเกิดของพวกเขา”

“จริงหรือ?” หยวนชิงหลิงหันไปทางด้านหลัง ดูตรงท้ายทอยให้กับเขา เห็นเขาเงยหน้าตลอด ก็รู้ว่าตรงท้ายทอยของเขาต้องไม่สบายแน่ พอหันไปดูก็เห็นต้องด้านหลังมีรอยบวมโตหนึ่งลูก

“โอ้พระเจ้า นี่สมองของเจ้ากระทบกระเทือนหรือเปล่า?” คราวนี้หยวนชิงหลิงเป็นห่วงขึ้นมาจริงๆแล้ว

เมื่อภรรยาเป็นห่วงขึ้นมาจริงๆ หยู่เหวินเห้าก็ทนไม่ได้ โอบนางกอด พร้อมพูดขึ้นว่า “วางใจเถอะ ข้าไม่เป็นไร แค่บาดเจ็บเล็กน้อย ที่บอกเจ้าว่าเจ็บ ก็แค่สำออย”

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นอย่างรักใคร่ว่า “ข้าหวังอยากที่จะให้เจ้าพูดกับข้าว่าลำบาก กดดัน ไม่ต้องแบกทุกอย่างไว้ในใจคนเดียว”

หยู่เหวินเห้าซบตรงหน้าอกของนาง พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่ลำบาก ในใจมีความหวัง กลับมาบ้านแล้วสามารถไปเห็นเจ้า ได้เห็นลูก ก็ไม่รู้สึกลำบากแล้ว”

หยวนชิงหลิงกอดเขาไว้ ช่วงนี้ นางมองเห็นเจ้าห้าเป็นผู้ใหญ่ขึ้น ทั้งภูมิใจทั้งเป็นห่วง

ทางด้านแม่ทัพหลู่หม่าง เมื่อไปสืบมาแล้ว ก็กลับมาบอกหยู่เหวินเห้าว่า หลังจากที่จ้าวหงฟ่างถูกขับไล่ออกไป ก็ไปจากเมืองหลวง เพิ่งกลับมาเมื่อสองปีก่อน ตอนนี้อาศัยอยู่ที่ถนนเล่ออาน เปิดร้านร้านหนึ่ง ทำการค้าขายเล็กๆ ถ่อมตัวอย่างมาก

“ค้าขายอะไร?” หยู่เหวินเห้าถามขึ้น