บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1145

ทุกคนต่างก็ดื่มกันพอสมควรแล้ว ท่านชายสี่เหลิ่งเพิ่งจะปรากฏตัวขึ้นมา แต่ว่าท่านชายสี่เหลิ่งก็ไม่ดื่มเหล้า เพียงแค่แวะมาทักทายทุกคน พูดคุยกันไม่กี่ประโยคก็จากไป

วันรุ่งขึ้น จวิ้นจู่จิ้งเหอได้เชิญชวนฮูหยินเหยาพระชายาซุนพระชายาฉีพระชายาอันและพระชายาหวยไปน้อมทักทายไท่ซ่างหวงพร้อมกันยังที่พระที่นั่งของราชวงศ์ และเป็นการไปเยี่ยมเยียนหยวนชิงหลิงด้วย

หลังจากที่ไปน้อมทักทายทางด้านไท่ซ่างหวง พูดคุยกันไม่นานก็ไปหาหยวนชิงหลิง

หัวใจของหยวนชิงหลิงกำลังอยู่ในช่วงว้าวุ่นสับสน เห็นทุกคนมาหา ก็รีบเก็บอารมณ์ทันที นางมองไปยังจวิ้นจู่จิ้งเหอ เอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “สีหน้าของจวิ้นจู่ดูไม่เลว กลับเมืองหลวงยังรู้สึกคุ้นเคยหรือไม่”

“คุ้นเคย”จวิ้นจู่จิ้งเหอย่อตัวคำนับให้กับนาง “คำนับพระชายารัชทายาท”

“เห็นเป็นคนนอกไม่ได้”หยวนชิงหลิงคำนับกลับ

จิ้งเหอจึงกุมมือของนางเอาไว้ สบตากันชั่วครู่ สายตาเต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจ “ไม่คำนับก็ได้ แต่ก็ยังติดค้างคำขอบคุณท่านอยู่”

“เคยเอ่ยขอบคุณแล้ว ไม่ต้องขอบคุณอีก”หยวนชิงหลิงพูด

ฮูหยินเหยาจึงยิ้มและพูดขึ้นมาว่า “เอาล่ะ ขอบคุณกันไปมา ไม่น่ารำคาญหรือ รีบเข้าไปคุยกันข้างในเถอะ”

ทุกคนจึงพูดคุยหัวเราะกันตลอดทางที่เดินเข้าไปข้างใน ผู้หญิงอยู่ด้วยกัน ย่อมมีเรื่องที่พูดคุยกันไม่จบสิ้น เดิมทีในใจของหยวนชิงหลิงนั้นไม่สงบนัก ตอนนี้ได้พูดคุยกับทุกคนสักพัก ก็สามารถเบี่ยงเบนความสนใจไปได้อย่างเงียบๆ ไม่ค่อยเป็นกังวลมากแล้ว

หรงเยว่ไม่ค่อยคุ้นเคยกับจวิ้นจู่จิ้งเหอ ด้วยเหตุนี้จึงให้อะซี่พานางไปชมบริเวณของพระที่นั่ง ภายนอกนั้นเป็นการเยี่ยมชม แต่แท้จริงแล้วหรงเยว่ต้องการสำรวจสักหน่อย ถึงการจัดวางกำลังป้องกันอย่างลับๆ

อะซี่ย่อมต้องถามถึงสถานการณ์เสียหน่อย แม้ว่าอะซี่จะแสดงออกด้วยท่าทีนิ่งสงบ แต่ว่าในใจนางรู้สึกเป็นห่วงสวีอีมาก

หรงเยว่เอ่ยอย่างปลอบโยนว่า “เจ้าอย่าเป็นกังวลให้มากเลย อยู่เป็นเพื่อนพระชายารัชทายาทที่นี่อย่างสบายใจเถอะ เรื่องราวล้วนอยู่ในการควบคุมทั้งสิ้น”

“มีข่าวคราวอะไร ท่านก็มาบอกกับพวกข้าบ้าง”อะซี่พูด

หรงเยว่รับปาก แล้วก็ปลอบใจนางอีกประโยคหนึ่ง “ได้ วางใจเถอะ ตอนนี้สวีอีสามารถทำงานได้ด้วยตนเองแล้ว คิดว่าหลังจากผ่านเรื่องราวในครั้งนี้ไป สวีอีคงจะถูกเลื่อนตำแหน่งขึ้นมา ภายภาคหน้า เจ้าก็รอเสพสุขก็พอ”

อะซี่ยิ้มจนแก้มปริ หัวใจรู้สึกภูมิใจมาก

สมาชิกหญิงในครอบครัวต่างก็พูดคุยกันอยู่ครึ่งวัน อยู่กินอาหารกลางวันที่พระที่นั่งแล้วจึงกลับไป

หรงเยว่ไม่กลับ ยังคงอยู่พูดคุยกับหยวนชิงหลิงต่อชั่วครู่ในพระที่นั่ง ก่อนหน้านี้หยวนชิงหลิงเคยให้นางไปค้นหาบริเวณใกล้เคียง หรงเยว่บอกว่า “ตอนนี้ยังไม่มีข่าวคราวอะไร ข้าคิดว่าจะให้ตอเป่าออกไปค้นหา ฉะนั้นต้องหาวิธีไปที่จวนอ๋องอันเพื่อเอาสิ่งของหรือเสื้อผ้าชิ้นหนึ่งของพระชายาอันหรืออ๋องอันมา ให้ตอเป่าได้ดมกลิ่น”

หยวนชิงหลิงครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ พูดว่า “เจ้าไปจะไม่เหมาะ สามารถให้กุ้ยเฟยไปแทน กุ้ยเฟยไปหาลูกชาย แล้วก็เอาของมาบ้างเล็กน้อย เชื่อว่าจะไม่เป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่น”

“ถูกต้อง เช่นนั้นข้าจะเข้าวัง”หรงเยว่ชะงักไปชั่วครู่ แล้วก็มีความกังวลขึ้นมาบ้าง “ถ้าเช่นนั้นไม่เท่ากับว่าต้องบอกให้กุ้ยเฟยได้รับรู้หรอกหรือ นางจะควบคุมตัวเองได้หรือไม่ ข้าเกรงว่าภายใต้ความร้อนใจ จะถามอ๋องอันขึ้นมาในจวน”

“เจ้าอธิบายให้นางฟังอย่างชัดเจน นางรู้ว่าต้องวางตัวอย่างไร”หยวนชิงหลิงรู้สึกว่ากุ้ยเฟยนั้นเป็นคนจำพวกที่พบเจอกับเรื่องใหญ่แล้วสามารถสงบนิ่งได้

“ถ้าอย่างนั้นก็ดี ข้ากลับล่ะ ท่านอยู่ที่นี่อย่างสบายใจเถอะ ”หรงเยว่พูด

หยวนชิงหลิงมองนาง “หรงเยว่ ขอบใจเจ้ามาก ลำบากเจ้าแล้ว”

หรงเยว่กลอกตา “ท่านนี่ร่ำไรเหมือนกับจวิ้นจู่จิ้งเหอไม่มีผิด”