บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1160

วิชาตัวเบาของหงเล่ยอดเยี่ยมมาก จับช่องโหว่แล้วพุ่งขึ้นไปบนฟ้า จากนั้นก็เหาะกลางอากาศไปอีกหลายก้าว เห็นท่าจะข้ามกำแพงวังไปแล้ว

หงเล่ววรยุทธสูงส่ง คนที่อยู่ตรงนั้นไม่มีใครสามารถต่อกรได้ ทหารรักษาพระองค์ส่วนใหญ่ถูกส่งไปข้างนอก ทหารรักษาการณ์ที่อยู่แต่ประจำประตูตำหนักต่างๆ รวมกันแล้วก็มีแค่ไม่กี่ร้อยนาย ถ้าหากเข้าเขาไปแล้ว เช่นนั้นจะอันตรายมาก

หยู่เหวินเห้ากับท่านชายสี่เหลิ่งกระโดดตัวลอยขึ้นคิดจะขวางเขาเอาไว้ แต่ว่าวิชาตัวเบาของพวกเขาเทียบกับหงเล่ไม่ได้เลย ใช้พลังภายในทั้งหมดในร่างกายแล้วยังไม่สามารถไล่ตามเพื่อขัดขวางได้ แต่ในขณะที่ตกอยู่ในช่วงวิกฤตที่เป็นอันตรายอย่างใหญ่หลวง สวีอีที่อยู่ท่ามกลางการโรมรันฆ่าฟันกันอยู่ก็กระโดดขึ้นไปบนกำแพง กอดร่างของหงเล่เอาไว้ ดึงร่างของเขาให้ลงมาด้านล่าง หงเล่เห็นว่าตัวเองจะโดดข้ามกำแพงได้แล้ว กลับคิดไม่ถึงว่าจะถูกสวีอีขัดขวางเอาไว้ เดิมทีเขาก็ร้อนใจมากอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งเกรี้ยวกราดเข้าไปใหญ่ ใช้ฝ่ามือโจมตีไปที่บริเวณหน้าอกของสวีอี ทันใดนั้นสวีอีรู้สึกถึงสีแดงเข้มที่อยู่ตรงหน้าเขา เลือดได้พุ่งออกมาจากปากของเขา ราวกับปุยฝ้ายที่ฉีกขาด ล่องลอยออกไป

“สวีอี”

หยู่เหวินเห้ามาถึงพอดี อุ้มสวีอีเอาไว้ ท่านชายสี่เหลิ่งได้ต่อสู้ด้วยกระบี่เพื่อขวางหงเล่เอาไว้ จากนั้น แม่ทัพหลอก็เดินทางมาถึง ทั้งสองคนโอบล้อมโจมตีหงเล่

หงเล่บาดเจ็บสาหัส ขณะที่กำลังจะตาย กลับคว้ามือของอะโฉ่วเอาไว้ สายตามีแววตื่นเต้น “ฆ่าเขา เขาฆ่าซะ”

อะโฉ่วแต่ไหนแต่ไรเป็นคนเชื่อฟัง ร้องไห้และพูดว่า “ท่านชายต้องแข็งใจเอาไว้ อะโฉ่วฆ่าเขาแล้วจะมาอยู่เป็นเพื่อนท่าน”

นางล้วงมือเข้าไปในอกเสื้ออย่างลนลานหยิบเอายาเม็ดหนึ่งออกมายัดเข้าไปในปากของหงเย่ แต่เมื่อหงเย่กลืนยาเข้าไปแล้ว กลับกระอักเลือดติดต่อกันหลายครั้ง ดูท่าจะไม่ไหวแล้ว

อะโฉ่วนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ ทันใดนั้นก็กรีดร้องเสียงแหลม ราวกับคนบ้าหยิบดาบขึ้นมาฟาดฟันกลับไป นางไม่สนว่าเป็นใคร เห็นคนก็ฟันทันที ตลอดทางฆ่าไปหลายศพ กว่าจะมาถึงตรงหน้าหงเล่ ราวกับสัตว์ป่าที่ฆ่าอย่างเมามัน นางสะบัดกระบี่ฟันไปเรื่อยเปื่อย อะโฉ่วอาศัยกระบี่เร็วในการเอาชนะ เมื่อก่อนตอนที่ยังมีสติสมบูรณ์ ยังมีวิชาดาบและกฏเกณฑ์ให้พูดถึง ตอนนี้อาศัยแค่ความกราดเกรี้ยวเท่านั้น ในสมองเหลืออยู่เพียงเรื่องเดียว ฆ่าหงเล่ ภายใต้การฟาดฟันอย่างเรื่อยเปื่อย กลับทำให้หงเล่ถูกฟันจนยุ่งเหยิง หงเล่โมโหจนถึงขีดสุด ตะคอกเสียงดุ“อะโฉ่ว ใครเป็นเจ้านายเจ้า”

อะโฉ่วคลุ้มคลั่งร้องตะโกนเสียงดังว่า “ท่านชาย ท่านชายต่างหากที่เป็นเจ้านายข้า ข้าจะฆ่าท่านล้างแค้นให้ท่านชาย ข้าจะฆ่าท่าน”

เดิมทีนางก็มีหน้าตาน่าเกลียด ตอนนี้คลุ้มคลั่งสะบัดกระบี่อย่างวุ่นวาย คลุ้มคลั่งจนสุดขีด ออกกระบี่อย่างรวดเร็ว ทำให้หงเล่ที่อารมณ์เสียและร้อนใจไม่สามารถต้านรับได้ในชั่วขณะ ท่านชายสี่เหลิ่งและแม่ทัพหลอมองเห็นช่องว่าง รวมตัวกันโจมตี

หลังจากที่เจ้าห้ารับตัวสวีอีได้ก็ให้คนรีบส่งสวีอีกับหงเย่ไปยังพระตำหนัก อย่าเสียเวลาเป็นอันขาด

สวีอีได้รับบาดเจ็บสาหัสทำให้หัวใจเขาโกรธเป็นอย่างยิ่ง ถ้าหากไม่ฆ่าหงเล่ ยังต้องมีคนตายอย่างต่อเนื่อง ฉะนั้น เขาหยิบกระบี่และลุกขึ้น ตั้งใจอย่างแน่วแน่ว่าจะสู้กับหงเล่ให้ตายกันไปข้างหนึ่ง

วิกฤตทางด้านท้องพระคลังได้ถูกคลี่คลายลงแล้ว หรงเยว่ได้นำฮุ่ยเทียนเมี่ยตี้มา และได้เข้ารวมวงล้อมในการฆ่าหงเล่ คนเหล่านี้ ล้วนเป็นชั้นหนึ่งของยอดฝีมือทั้งสิ้น โดยเฉพาะท่านชายสี่เหลิ่ง ก่อนหน้านี้สามารถพูดได้ว่าสำรวจดูอู๋หลินแล้ว มีไม่กี่คนเท่านั้นที่สามารถต่อกรได้

แต่ว่า คนมากมายเช่นนี้ล้อมโจมตีหงเล่คนเดียว เขากลับไม่ได้เผยให้เห็นร่องรอยของความพ่ายแพ้เลยแม้แต่น้อย นี่อดไม่ได้ที่จะทำให้รู้สึกประหลาดใจ

แต่ ที่จริงหงเล่ได้สูญเสียสถานการณ์ที่เอื้อประโยชน์ไปแล้ว ในจำนวนคนที่พามาด้วย บ้างก็ตาย บ้างก็ถูกจับกุม ที่เหลืออยู่กลับเป็นทหารที่นำโดยแม่ทัพของค่ายทหารทางเหนือที่ทรยศและต่อสู้อย่างเอาเป็นเอาตายอย่างมีเงื่อนไข เพราะพวกเขาจะยอมจำนนไม่ได้ จำนนแล้วก็มีแต่ต้องตาย

หงเล่รู้ตัวว่าไม่สามารถบุกเข้าไปในวังได้อีกแล้ว ให้ถอยอีก ก็ไร้ทางให้ถอยแล้ว การกระทำครั้งนี้ได้ใช้กำลังทั้งหมดที่มีของเขาแล้ว และถ้าหากหนีเอาตัวรอดไปคนเดียว ชาตินี้ก็ไม่สามารถกลับมายิ่งใหญ่ได้อีก ภายใต้ความหมดกำลังใจ ก็ก่อเกิดความคิดที่อยากจะฆ่าขึ้นมาทันที คิดว่าฆ่าได้คนหนึ่งก็ยังดี ใช้วิธีการโจมตีที่ไม่คิดชีวิต

โจมตีติดต่อกันหลายครั้ง กระบี่ฟันลงไปที่ข้างหูของอ๋องอัน ตัดหูข้างหนึ่งของอ๋องอันจากนั้นก็พลิกกระบี่ในมือ เกือบจะตัดคอของเขาให้ขาดอยู่แล้ว โชคดีที่หยู่เหวินเห้าใช้กระบี่เหวี่ยงออกไป แต่แขนของอ๋องอันก็ยังถูกเฉือนเอาเนื้อออกไปก้อนหนึ่ง เลือดสดๆไหลทะลักออกมา เดิมทีอ๋องอันก็อยู่ในอาการบาดเจ็บ ตอนนี้ได้รับบาดเจ็บซ้ำเติม แทบจะไร้เรี่ยวแรงในการยกกระบี่ ล้มลงไปกับพื้น

ดวงอาทิตย์ค่อยๆลับขอบฟ้า ลมพัดหวีดหวิว ฆ่ากันจนถึงตอนนี้ ทุกคนต่างก็เหน็ดเหนื่อยกันสุดขีดแล้ว เสื้อผ้าถูกทำลายไปจุด บนร่างเปื้อนเลือดไปหลายแห่ง ผมเผ้ายุ่งเหยิง แต่ในใจยังคงมีแต่ความดื้อดึง ต้องให้ชีวิตของหงเล่จบลงที่นี่