บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1163

อะซี่ได้ยินเช่นนี้ หัวเราะด้วยสีหน้าขาวซีด พร้อมพูดขึ้นว่า “เปล่า ข้ากับสวีอีปรึกษากันแล้ว รอเมื่อทุกอย่างสงบแล้ว ค่อยคิดเรื่องที่จะมีลูก”

“งั้นพวกเจ้าได้ป้องกันไหม?”

“ข้าดื่มยาคุม” อะซี่พูดขึ้น

หยวนชิงหลิงไม่วางใจ ประคองนางออกไป หยิบผ้ารองประจำเดือนออกมาจากในห้องเล็ก ตอนที่พวกนางมา สิ่งของที่ไม่ค่อยได้ใช้เป็นประจำล้วนเก็บไว้ในห้องเล็ก

อะซี่จัดการอยู่ข้างหลังม่านเรียบร้อยแล้วก็เดินออกมา พร้อมพูดกับหยวนชิงหลิงว่า “ประจำเดือนมาจริงๆด้วย”

นางหยิบเสื้อผ้าเข้าไปอีกครั้ง เปลี่ยนชุดแล้วก็ออกมา ตรงท้องน้อยรู้สึกเจ็บทวียิ่งขึ้น จึงพูดขึ้นว่า “ข้าไปเฝ้าสวีอีก่อน ข้าพักอยู่นั้นก็พอแล้ว”

หยวนชิงหลิงประคองนางออกไป เห็นท่าทางของนางแลดูเจ็บปวดอย่างมาก จึงไม่วางใจ เมื่อกลับมาถึงห้องสวีอี เปิดกล่องยาออกแล้วก็หาอยู่สักพัก แล้วก็เห็นแถบที่ตรวจครรภ์จริงๆ ในใจของนางหนักอึ้ง เกรงว่ามีคนท้องแล้วจริงๆ

นางเอาแถบที่ตรวจครรภ์ยืมให้กับอะซี่ พร้อมแนะนำวิธีใช้ให้กับนาง

อะซี่หยิบโถปัสสาวะแล้วก็เข้าไปด้านหลังม่าน สักพัก เอาแถบที่ตรวจครรภ์นั้นออกมาวางไว้ตามที่หยวนชิงหลิงบอก รอสักพัก หยวนชิงหลิงมองเห็นมีขีดแดงสองขีด

นางมองดูอะซี่ พร้อมพูดขึ้นด้วยสีหน้าขาวซีดว่า “อะซี่ เจ้าท้องแล้ว”

อะซี่นิ่งอึ้งมองดูนาง พร้อมพูดขึ้นว่า “นี่เป็นไปได้อย่างไร? ข้าดื่มยาคุมมาตลอด”

“เจ้าไปนอนลงบนเตียงอรหันต์ ห้ามขยับตัวแล้ว” หยวนชิงหลิงพูดสั่งด้วยเสียงเข้ม

“ไม่จริง เป็นไปไม่ได้จริงๆ” อะซี่โบกมือ ในใจกระวนกระวาย น้ำตาไหลร่วงออกมาอีก พร้อมพูดขึ้นว่า “ในเวลาแบบนี้ไม่ควรที่จะตั้งครรภ์ สวีอียังไม่ฟื้นขึ้นมา ข้าจะเฝ้าเขาไว้”

“อะซี่ เชื่อฟัง” หยวนชิงหลิงเรียกคนเข้ามา ช่วยเก็บเตียงอรหันต์ให้กับอะซี่ ขยับเข้าไปพร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าเฝ้าเขาอยู่ที่นี่ก็เหมือนกัน ขยับเตียงอรหันต์ไป เจ้าก็ได้นอนอยู่ด้วยกัน เชื่อฟัง นี่เป็นลูกระหว่างเจ้ากับสวีอี จะเลินเล่อไม่ได้ เมื่อกี้เจ้าต่อสู้กับอะโฉ่ว ตอนนี้เลือดตก อาจจะส่งผลกระทบต่อครรภ์”

ในใจอะซี่กระวนกระวาย น้ำตาไหลลงอาบแก้ม พร้อมพูดขึ้นว่า “พี่หยวน ข้าจะทำอย่างไร?”

“เจ้าไม่เป็นไร สวีอีก็จะไม่เป็นไร” หยวนชิงหลิงเช็ดน้ำตาบนใบหน้าให้กับอะซี่อย่างอ่อนโยน พร้อมพูดขึ้นว่า “เชื่อฟังข้า นอนลงพักผ่อน ห้ามลุกขึ้นมา ห้ามเดินไปเดินมา พวกเรารักครรภ์ให้ดี อยู่เป็นเพื่อนสวีอี ดีไหม?”

อะซี่ร้องไห้อย่างหนัก อาการปวดตรงท้องก็ยิ่งอยู่ยิ่งรุนแรง หลังจากนางนอนลงแล้วก็หันไปมองสวีอี ร้องไห้พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าได้ยินแล้วหรือยัง? พวกเรามีลูกแล้ว เจ้าต้องฟื้นขึ้นมา ไม่อย่างนั้นข้ากับลูกจะทำอย่างไร?”

“อะซี่ ห้ามร้องไห้” หยวนชิงหลิงเห็นนางเป็นเช่นนี้ ก็ทุกข์ทรมานอย่างมาก

อะซี่ร้องไห้ ทำอะไรไม่ถูก พร้อมพูดขึ้นว่า “พี่หยวน ข้าคิดถึงท่านย่าแล้ว เจ้าส่งคนไปตามท่านย่ามา ข้าคิดถึงท่านย่าแล้ว”

“ได้ ข้าสั่งคนไปเชิญท่านย่ามา เชิญท่านแม่ของเจ้ามา ให้พวกนางมาอยู่เป็นเพื่อนเจ้า ดีไหม?” หยวนชิงหลิงพูดปลอบ

อะซี่พยักหัว สายตาเต็มไปด้วยความหวาดระแวงและตื่นตระหนก พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้ากลัว ข้ากลัวสวีอีจะไม่ฟื้นขึ้นมาอีก ท้องน้อยของข้าเจ็บอย่างมาก เด็กคนนี้จะรักษาไว้ไม่ได้แล้วใช่ไหม?”

หยวนชิงหลิงสั่งคนไปที่จวนตระกูลหยวนก่อน แล้วค่อยกลับมากอดนางไว้ พร้อมพูดขึ้นด้วยใจโศกเศร้าว่า “อะซี่คนดี ไม่เป็นไร มีข้าอยู่ มีพวกเราอยู่ สวีอีจะไม่เป็นไร ลูกก็จะไม่เป็นไร”

นางสั่งคนไปเชิญแม่นมสี่มาอยู่เป็นเพื่อนอะซี่ก่อน แม่นมสี่ได้ยินว่าอะซี่ตั้งครรภ์แล้ว ทั้งดีใจทั้งโศกเศร้า แล้วก็เข้าไปกอด ปลอบโยนอะซี่

หยวนชิงหลิงออกมาแล้ว ถือกล่องยาลากฝีเท้าที่หนักอึ้งกลับไปยังห้อง เมื่อกี้ตอนที่หายาในกล่องยา เห็นแถบที่ตรวจครรภ์ เห็นยารักษาบาดแผล แต่ไม่เห็นยาบำรุงครรภ์

นางวางกล่องยาไว้บนโต๊ะ หลับตา รวบรวมจิตให้สงบ ขจัดความฟุ้งซ่านออกจากสมอง คิดถึงเพียงยาที่อะซี่ต้องใช้ในตอนนี้