บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1209

รอจนรถม้าของหยวนชิงหลิงใกล้จะถึงแล้ว องค์หญิงฮุ่ยผิงก็เลิกม่านขึ้น เผยรอยยิ้มได้ใจให้นางได้เห็น “พระชายารัชทายาทกลับมาจากวังแล้ว”

ใจของหยวนชิงหลิงนั้นโกรธมากได้ยินคำพูดนี้ นางได้แต่พูดเสียงเย็นว่า “ท่านส่งคนสะกดรอยตามข้า”

องค์หญิงฮุ่ยผิงหัวเราะเยาะเสียงหนึ่ง “ยังต้องให้คนสะกดรอยเจ้าอีกหรือ ขอเพียงเจ้าเข้าวัง เคยไปที่ใดมาบ้าง ไม่มีอะไรที่ข้าไม่รู้”

หยวนชิงหลิงเอ่ยอย่างเรียบเฉย “องค์หญิงจะยุ่งเรื่องของคนอื่นทำไม เรื่องในวังก็ต้องรู้ทั้งหมด เห็นได้ชัดว่าการค้าขององค์หญิงทำได้ใหญ่โตไม่น้อย”

“พอใช้ได้ ถ้าหากไม่ใช่พวกเจ้าสองสามีภรรยาที่มีความคิดไม่เข้าท่า การค้านี้จะยิ่งใหญ่มากขึ้นไปอีก ”

หยวนชิงหลิงมองใบหน้าที่นางเองก็รู้สึกรังเกียจเช่นกัน เอ่ยเสียงเย็นว่า “เอาเรื่องการรักษาคนไข้มาเป็นการค้าที่สร้างกำไรมหาศาล องค์หญิงคิดว่าเหมาะสมจริงหรือ”

องค์หญิงฮุ่ยผิงเชิดคางขึ้น สายตาที่เย็นชาแหลมคมจรดไปบนหน้าของหยวนชิงหลิง "เอาการรักษาคนไข้มาทำเป็นเรื่องการกุศล ก็ไม่เหมาะสมเช่นกัน เมื่อวานที่โรงหมอหวยเต๋อมีคนตายไปสองคน พระชายารัชทายาทน่าจะทราบกระมัง ถ้าหากไม่ใช่เพราะพระชายารัชทายาทต้องการให้รัชทายาทเพิ่มโรงหมอหุ้ยหมิง มีใจอยากจะลดราคายาให้ต่ำลง ก็ไม่มีทางเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น พวกเขาสองคน ตายอย่างไร้ความผิด แต่ทุกคนต่างก็รู้ พวกเขานั้นถูกพระชายารัชทายาทฆ่าตาย ถ้าหากไม่ใช่เพราะการกระทำที่มีจิตใจเมตตาของพระชายารัชทายาท โรงหมอก็สามารถเปิดดำเนินการรักษาคนไข้ได้ตามปกติ โรงหมอไม่ใช่โรงทาน มีเงินก็เข้ามารักษา ไม่มีเงินก็ไปหาสมุนไพรป่ากินเอง หลายปีมานี้ ก็เป็นเช่นนี้เสมอมา ทำไมพอมาถึงพระชายารัชทายาท จึงคิดว่าการเปิดโรงหมอจึงเป็นโทษมหันต์ ถ้าหากเป็นโทษมหันต์ละก็ ประชาชนมากมายในเมืองหลวงก็คงไม่เลื่อมใสศรัทธาท่านหมอของโรงหมอข้า”

“เป็นเหตุผลที่บิดเบี้ยวจริงๆ ข้าเคยบอกเมื่อไหร่กันว่าการเปิดโรงหมอเป็นโทษมหันต์ ”หยวนชิงหลิงได้ยินคำพูดที่ฟังแล้วดูจะไม่นำพาเหล่านั้น สีหน้าก็เขียวคล้ำขึ้นมาอย่างกะทันหัน นางเลิกผ้าม่านขึ้นจ้องมององค์หญิง “เปิดโรงหมอสามารถหาเงินได้ สามารถทำเป็นการค้าได้ แต่ว่า ที่ข้าพูดถึงคืออย่าได้เพียงเพราะต้องการได้มาซึ่งผลประโยชน์ที่มากเกินไปแต่กลับไม่สนใจชีวิตของคนไข้ เปิดโรงหมอและร้านขายยาในเป่ยถังหาเงินได้เท่าไหร่ คิดว่าองค์หญิงคงจะรู้ดีมากกว่าข้า แต่จำเป็นต้องหากำไรมากขนาดนี้เชียวหรือ มีคนไข้มากแค่ไหนที่เป็นเพราะค่าหมอแพง ไม่มีเงินรักษาจนทำให้ต้องตาย”

องค์หญิงฮุ่ยผิงทำเสียงในลำคอ “พวกเขาไม่มีความสามารถเอง ไม่มีเงิน จะโทษใครได้ ไม่มีเงินก็อย่าป่วยไข้ ป่วยแล้วยังจะร้องขอการรักษาอะไร ตายไปเสียเร็วๆ ยังไม่เป็นการทำให้ครอบครัวต้องลำบาก เมืองหลวงของเป่ยถังเป็นพื้นที่มั่งคั่ง จะนับประสาอะไรกับแค่คนจนที่ตายไปไม่กี่คน ”

หยวนชิงหลิงโมโหมาก “ท่านเป็นถึงองค์หญิงของราชวงศ์ พูดจาเช่นนี้ไม่กลัวสวรรค์จะลงโทษหรือ”

องค์หญิงฮุ่ยผิงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งหนึ่งเสียง “สวรรค์ลงโทษ ข้าได้ยินคำพูดนี้จนเลี่ยนแล้ว มีคนตั้งเท่าไหร่ที่ซื้อยาไม่ไหว ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องเข้ามาซื้อยาในโรงหมอให้ได้ เข้ามาแล้วยังติว่าราคาสูง ข่มท่าทียากไร้เอาไว้แล้วด่าทอ เป็นคนหากถึงขั้นนั้น ก็ไม่สู้ตายไปเสียจะดีกว่า ทำไมต้องมีชีวิตอยู่บนโลกเพื่อแบกรับความเหนื่อยและโทษทัณฑ์ด้วย พระชายารัชทายาทไม่ช่วยคนในครอบครัว กลับไปช่วยพวกยากไร้เหล่านั้น ทำให้ตัวเองต้องเปื้อนกลิ่นสาบคนจน เจ้าเองก็ไม่สู้ไปตายซะ ราชวงศ์ของข้าไม่มีสะใภ้ยากไร้เช่นเจ้า ”

หยวนชิงหลิงมองใบหน้าที่ได้ใจอวดดีของนาง ความโมโหกลับค่อยๆกลายเป็นความนิ่งขรึม ดี เล่นใหญ่กับนางเสียหน่อย

“ยังมี ”องค์หญิงฮุ่ยผิงเห็นนางไม่พูดจา ก็คิดว่านางกลัวแล้ว ก็ยิ่งอวดดีเข้าไปใหญ่ “เจ้าคิดว่าเจ้าคลอดลูกชายหลายคนให้กับรัชทายาท สืบทอดเชื้อสายให้กับราชวงศ์ นับว่าเป็นคุณงามความดีแค่ไหนกันเชียว ไม่มีเจ้า รัชทายาทแต่งกับหญิงอื่นก็สามารถให้กำเนิดได้ แต่ข้านั้นแตกต่าง ข้ามีโรงหมอในเมืองหลวงทั้งหมดห้าสิบสามแห่ง ทุกปีได้ส่งภาษีให้กับราชสำนักเท่าไหร่ เจ้ารู้หรือไม่ ”

ร่างของนางโน้มมาข้างหน้า ใบหน้าสดสั่นไหวเบาๆ หัวเราะได้อย่างเย้ยหยันเอาแต่ใจ “หนึ่งล้านตำลึง เงินในท้องพระคลังมีปีละหนึ่งล้านตำลึงเป็นเงินที่ข้าให้กับราชสำนัก ค่าใช้จ่ายในวังแต่ละปีก็แค่ไม่กี่แสนตำลึง แต่ละปีข้าได้อุทิศเงินให้กับวังหลวงซึ่งสามารถใช้จ่ายได้สองสามปี เจ้าจะเอาอะไรมาเทียบกับข้า เจ้าคิดว่าเข้าวังครั้งแล้วครั้งเล่า เสด็จพี่จะฟังเจ้าหรือ ในใจเสด็จพี่รู้เรื่องเงินก้อนนี้ดี ถ้าหากโรงหมอของข้าทั้งหมดต้องลดราคา โรงหมอในเมืองหลวงกระทั่งทั้งประเทศก็ต้องลดราคาทั้งหมด ราชสำนักจะเสียรายได้ปีละเท่าไหร่ เจ้ารู้หรือไม่ อยากจะปฏิวัติ ไม่เจียมตัวเอาซะเลย เป็นความเพ้อฝันของคนปัญญาอ่อน ”

พูดจบ นางก็หัวเราะเสียงเย็น ปล่อยม่านรถม้าลง พูดเสียงเย็นว่า “ไป รีบไปจากที่ยากจนข้นแค้นโดยเร็วที่สุด จะได้ไม่เปื้อนตัวข้า”