บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1249

เขาอดหงอยเหงาเป็นไม่ได้ ศึกนี้สำคัญนัก แต่เขากลับไม่อาจเข้าสนามรบ กู้ซือเตือนเขา บอกว่าตอนนี้พระชายารัชทายาทตั้งครรภ์ เขาควรอยู่เมืองหลวง อีกทั้งเวลานี้กองทัพใหญ่ออกเดินทาง เมืองหลวงสำคัญมาก จำต้องอยู่เฝ้าระวัง

หยู่เหวินเห้าได้แต่ยอมรับ ทว่าอย่างไรเขาก็เป็นห่วงสามใหญ่

วันนี้หยวนชิงหลิงเข้าวัง ตรวจสุขภาพของสามใหญ่

ก็ไม่รู้เพราะจะทำสงครามประเดี๋ยวนี้แล้วหรือไร หัวใจของไท่ซ่างหวงที่แต่เดิมอ่อนแอเสื่อมถอย ตอนนี้กลับเต้นได้หนักแน่นมีกำลังนัก แม้แต่การไอก็ไม่มี ราวกับถ่ายโลหิตทั้งตัว เขาบอกกับหยวนชิงหลิง ว่าก่อนหน้านี้ไม่มีจิตใจฮึกเหิม ตอนนี้ร่างโทรมนี้ยังมีประโยชน์ ก็ต้องดีขึ้นอยู่แล้ว

พลังแห่งจิตเป็นสิ่งที่ทำให้คนสับสน สามารถทำให้คนแก่ที่อายุเกินหกสิบตบหน้าอบบอกว่าตัวเองยังหนุ่มได้ และยังเอาชนะการศึกครั้งนี้ได้ด้วย

ในบรรดาทั้งสามคน ร่างกายเซียวเหยากงดีที่สุด แทบไม่มีปัญหาอะไรเลย สีหน้าเลือดฝาด กำลังน่าตะลึง

โสวฝู่แย่หน่อย หลอดลมไม่ค่อยดี กอปรกับเขาเป็นโสวฝู่ในตอนที่ฮ่องเต้หมิงหยวนขึ้นครองราชย์ หลายปีมานี้ทุ่มเทกายใจ ใช้ความคิดมาก ทำสุขภาพเสียไปนานแล้ว ดีที่ปีนี้ถอนตัวรักษาสุขภาพจึงค่อยๆ ดีขึ้น

หยวนชิงหลิงจัดยาให้พวกเขาจำนวนหนึ่ง มียาแก้ไข้ ฆ่าเชื้อโรค ของทำความสะอาดแผลภายนอก รักษาหวัด หัวใจ หลอดลม แล้วยังจัดยาพ่นแก้หอบอีกหลายหลอด

ไท่ซ่างหวงรังเกียจนัก “คนอื่นไปออกรบเอาอาวุธไป ทำไมพวกเราออกรบต้องเอายาไปด้วย? ไม่เป็นมงคลเลย ไม่เอา ไม่เอาไป!”

เป็นครั้งแรกที่หยวนชิงหลิงหน้าเข้มพูดเสียงกร้าว “ต้องเอาไปเพคะ ห้ามต่อรอง!”

ไท่ซ่างหวงมองนาง “เจ้าดุเช่นนี้เชียว!”

“ไม่เอาไปหม่อมฉันไม่วางใจเพคะ!” หยวนชิงหลิงเอายาห่อไว้ในห่อสัมภาระ มัดแน่นหนา แล้วเงยหน้ามองไท่ซ่างหวงอีก “ต้องเอาไปเพคะ วันที่ออกเดินทาง หม่อมฉันกับเจ้าห้าจะตรวจสอบ”

“เอาไปเถอะพ่ะย่ะค่ะ” เซียวเหยากงเอ่ย

เมื่อนั้นไท่ซ่างหวงจึงไม่ค้านอีก แต่เอายาไปมากมายขนาดนี้ อย่างไรก็บั่นทอนความน่าเกรงขามของเขา ดังนั้นเขาจึงให้แม่นมสี่ห่อยาใหม่ ห่อหลายๆ ชั้น คนอื่นจะได้ไม่เห็น

หลายวันมานี้แม่นมสี่ยุ่งเป็นพิเศษ จัดอันนั้น จัดอันนี้ ไม่ได้พักทั้งกลางวันกลางคืน นางกับซิ่วเหนียง (*หญิงที่เก่งงานเย็บปัก)ในวังทำรองเท้าหลายคู่ รองเท้าที่นางทำเส้นด้ายการเย็บถี่ยิบ พื้นรองเท้านุ่ม โสวฝู่ฉู่ลองสวมแล้วก็เอ่ยชมใหญ่ บอกว่ารองเท้ารบคู่นี้ต้องนำชัยชนะมาให้เขาแน่

แม่นมสี่ยิ้มแล้วก็ตาแดง มองอย่างเหม่อลอย มักรู้สึกว่าเขายังเป็นชายหนุ่มในตอนนั้น แต่พอคืนสติ ที่แท้ทั้งสามในตำหนักก็ถูกน้ำค้างแข็งย้อมขอบจอนขาวแล้ว

แต่รอยยิ้มของพวกเขายังบริสุทธิ์อย่างนั้น

หยวนชิงหลิงเก็บของให้ไท่ซ่างหวง ตรวจสอบทุกอย่างที่เขาต้องนำไป แล้วแอบเอากระเป๋ายาสูบใส่ให้เขาด้วย สูบกระเป๋ายานั้นไม่ดี แต่หวังว่าในยามศึกเคร่งเครียด กระเป๋ายานี้จะทำให้เขาผ่อนคลายได้บ้าง

วันนี้เด็กๆ ก็ไม่ได้เรียน โสวฝู่บอกพวกเขาว่าพวกเขาทั้งสามได้เรียนรู้ทุกเรื่องที่เขาสอนแล้ว เป่ยถังไม่เคยมีคนฉลาดเช่นนี้มาก่อน ต่อไปพวกเขาต้องเป็นเจ้าผู้ทรงปรีชาและกำลังของเป่ยถังแน่

หยวนชิงหลิงมองเด็กๆ ที่ห้อมล้อมรอบไท่ซ่างหวง ยิ้มบาง ถูกต้อง พวกเขาต้องเป็นแน่ ต้องเหมือนกันบรรพบุรุษรุ่นพ่อของพวกเขา ปกป้องแผ่นดินเป่ยถัง

“เสด็จทวดพ่ะย่ะค่ะ หม่อมฉันจะถวายหมาป่าหิมะให้พระองค์ พระองค์เอามันไปออกรบด้วยนะพ่ะย่ะค่ะ ไว้หม่อมฉันโตแล้ว หม่อมฉันต้องสวมชุดเกราะออกรบเหมือนเสด็จทวด!” ซาลาเปาแหงนมองไท่ซ่างหวง ทำหน้านับถือเอ่ย