บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1258

หน้าหลังก็ไม่เกินเวลาครึ่งชั่วยาม สิบกว่าคน มีเพียงสามคนเท่านั้นที่สามารถรอดชีวิตหนีตายออกไปได้ นอกเหนือจากนั้นตายอยู่ในจวนอ๋องฉู่ทั้งหมด

และสามคนที่สามารถหนีรอดไปได้ ก็คือแขนขาขาดหาย หยวนชิงหลิงเคยเห็นสถานการณ์ที่น่าอนาถเพียงนี้ที่ไหนกัน รู้สึกเพียงความน่าสะพรึงกลัวในการสังหารสนมซูพรั่งพรูขึ้นมาในจิตใจอีกครั้ง ทองคำหนึ่งล้านชั่งอยู่เบื้องหน้า ชีวิตคนต้อยต่ำดุจดั่งโคลนจริงๆ!

ทังหยางสั่งให้คนทำความสะอาดลาน ศพถูกจัดการออกไป น้ำทีละถังชะล้างพื้นลาน ไม่นาน ก็กลับคืนเป็นสะอาดเหมือนในวันปกติ หารอยเลือดไม่เจอแม้แต่น้อย แต่ในอากาศ กลับเป็นกลิ่นคาวเลือดนั่นที่ไม่ว่ายังไงก็ไม่สามารถปัดให้หายไปได้

ตั้งแต่ที่หยวนชิงหลิงตั้งครรภ์ลูกคนนี้ ปฏิกิริยาตอบสนองแม้แต่น้อยก็ไม่มี ตอนนี้เป็นการรู้สึกอยากอาเจียนเป็นครั้งแรก

คนเหล่านั้นชะล้างขัดไปพลาง แสดงความไม่พอใจไปพลาง “เอาทองคำหนึ่งล้านชั่งมีประโยชน์อะไร? ชีวิตก็หาไม่แล้ว คุ้มค่าหรือ?”

หยวนชิงหลิงก็ได้ยินซาลาเปาเอ่ยขึ้นว่า “ทองคำหนึ่งล้านชั่งมีอะไรน่าดึงดูด? มีชีวิตเป็นอมตะจึงจะคุ้มค่าที่จะแสวงหา”

หยวนชิงหลิงได้ยินดังนั้น เอียงหน้ามองดูเขาทันที “เจ้าว่าอะไรนะ?”

ซาลาเปาเงยหน้ามองนาง “ข้าอ่านมาจากในหนังสือ บอกว่าตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน มีคนมากมายที่แสวงหาชีวิตอมตะพ่ะย่ะค่ะ”

ซาลาเปาเดินเข้าไป กอดเอวของนาง “ท่านแม่ ท่านรู้หรือไม่ว่าข้าและพวกน้องๆล้วนมีความสามารถในการรักษาตัวเอง? เซลล์ของพวกเราต่างไปจากคนทั่วไป พวกเราสามารถฟื้นฟูจุดบกพร่องของร่างกายได้อย่างรวดเร็ว พวกเราสามารถเติบโตได้ แต่พวกเราแก่ชรายากมากพ่ะย่ะค่ะ”

ได้ยินซาลาเปาพูดว่าเซลล์สองคำ จิตใจของหยวนชิงหลิงก็กังวลเล็กน้อย แต่คิดได้ว่าเขาไปๆมาๆหลายครั้ง ถ่ายทอดคำพูดให้นางและฟางหวู ก็จะต้องรู้บ้าง

“รักษาตัวเอง?” นางมองดูเขาอย่างงงงัน

สีหน้าซาลาเปาเปล่งประกาย “ท่านแม่ไม่รู้จริงๆด้วย”

หยวนชิงหลิงไม่สนใจการพะอืดพะอมอยากอาเจียนแล้ว ลากพวกเขากลับตำหนักเซี่ยวเยว่ เด็กห้าคนนั่งเป็นแถว ล้วนเงยหน้ามองนาง

“ซาลาเปา เมื่อครู่เจ้าบอกว่าพวกเจ้ามีความสามารถในการฟื้นฟูตัวเองหรือ? แต่ก่อนหน้านี้เจ้าล้มชนได้รับบาดเจ็บ ก็ไม่ได้รักษาตัวเองได้อย่างรวดเร็วนี่”

อีกทั้ง ก่อนหน้านี้ที่ดวงตาของเจ้าแฝดบาดเจ็บ ก็ไม่ได้ดีขึ้นอย่างรวดเร็ว ตั้งสองสามวันกว่าจะไม่เป็นไร

ซาลาเปาหยิบกรรไกรออกมาจากตะกร้าด้านข้าง กรีดไปที่ฝ่ามือของตัวเอง หยวนชิงหลิงร้องออกมาด้วยความตกใจเสียงหนึ่ง แต่กลับเห็นเลือดหยดออกมาแล้ว แต่ก็เป็นเพียงแค่เลือดหยดเดียวเท่านั้น ยังไม่ทันไหลลงมา บาดแผลนั่นก็เริ่มตกสะเก็ดแล้ว

ครั้งนี้หยวนชิงหลิงตะลึงตาค้างๆไปแล้วจริงๆ คว้ามือเขามาเพ่งดู เห็นเพียงรอยแผลตกสะเก็ดเป็นชั้นหนึ่ง แต่ดูออกว่าบาดแผลยังไม่หายดีทั้งหมด และภายใต้การเพ่งมองของนาง สีของการตกสะเก็ดก็เริ่มจางลง จากสีดําจางๆเปลี่ยนเป็นสีแดงอ่อน ผ่านไปประมาณหนึ่งนาที แม้แต่รอยแผลเป็นก็มองไม่เห็น

“เป็นแบบนี้ได้เช่นไรกัน?” หยวนชิงหลิงมองซาลาเปา ถามอย่างยากลําบาก

ทังหยวนและข้าวเหนียวที่อยู่ด้านข้างเบิกตาโพลง มองพี่ชายด้วยความประหลาดใจมาก ทังหยวนเอ่ยถามว่า “ท่านพี่ซาลาเปา ท่านทําอย่างไร?”

“พวกเจ้าก็น่าจะทําได้ ลองดูสิ!”

ทังหยวนส่ายหน้า “ข้าไม่ลอง หากข้าหายเองไม่ได้ ไม่ใช่ว่าจะเสียเลือดเปล่าๆหรอกหรือ?”

แต่ข้าวเหนียวกลับรู้สึกน่าสนุก หยิบกรรไกรมา แทงไปบนนิ้วมือของตัวเอง

เลือดขนาดเท่าเมล็ดข้าวบีบออกมา บาดแผลเป็นสีแดงเล็กน้อย หลังจากเช็ดเลือดออกแล้ว บาดแผลไม่ได้มีการฟื้นฟูอย่างชัดเจน

“ทำไม่ได้?” ข้าวเหนียวร้อนใจแล้ว พี่ชายมีความสามารถทำไมเขาไม่มี?