บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1276

ผู้คนต่างสู้รบกันชุลมุน ยิ่งสู้มากเท่าไร พวกเขาก็ยิ่งกล้ามากขึ้นเท่านั้น แม้ว่าสุดท้ายกองทัพของเป่ยโม่จะมีคนเยอะก็จริง แต่เพราะพวกเขาล้วนหงุดหงิดร้อนใจมาหลายวันแล้ว มาตอนนี้ก็ไม่สามารถโจมตีด้วยกำลังได้สำเร็จ กลับกลายเป็นว่าได้เห็นอีกฝ่ายยิ่งมีความกล้ามากขึ้นเรื่อย ๆ ทั้งต้องมองดูสหายร่วมรบล้มตายจากไปทีละคน ๆ ด้วยอาวุธของฝ่ายตรงข้าม บวกกับอาวุธที่เป็นดินระเบิดซึ่งจะถูกขว้างมาเป็นครั้งคราว ยังไม่ทันเงื้อมือด้วยซ้ำ มันก็จะระเบิดขึ้นข้าง ๆ ตัวเองตลอดเวลา จึงเกิดเป็นความขลาดกลัวอย่างเลี่ยงไม่ได้ แต่เพราะเสียงแตรสั่งโจมตียังคงดังต่อเนื่อง พวกเขาจึงทำได้เพียงกัดฟันแล้วพุ่งตรงไปข้างหน้าไม่หยุด

ในเวลาเดียวกัน อ๋องอานกับอ๋องเว่ย ได้นำกองทหารไปสกัดกั้นขบวนส่งเสบียงอาหารของชาวเป่ยโม่ แต่ไหนแต่ไร ชาวเป่ยโม่มักจะประมาทเรื่องการขนส่งอาหารมากเกินไป แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้รับความสูญเสียมากนัก แต่เพราะแม่ทัพใหญ่ฉินคิดว่า เมื่อโจมตีอย่างนี้ไปเรื่อย ๆ จนยึดครองเมืองสำคัญ ๆ ของเป่ยถังได้แล้ว ย่อมได้รับเสบียงอาหารอย่างต่อเนื่องไม่ขาดสาย แต่หลังจากปิดล้อมเมืองไปได้หลายวัน พวกเขาถึงตระหนักรู้ขึ้นมาได้ว่า การจะบุกตีเป่ยถังให้ได้อย่างรวดเร็วนั้น มันเป็นความคิดที่ค่อนข้างจะอ่อนหัด ดังนั้น จึงส่งทหารกลับไปขอเสบียง

ติดอยู่ที่ เป่ยโม่เดิมทีพื้นที่แห้งแล้งกันดาร ขาดแคลนอาหาร บวกกับฉีฮั่วได้ไปกว้านซื้อและสะสมเสบียงอาหารในเมืองและมณฑลรอบ ๆ เมืองชายแดนมาจนหมด จึงทำให้ทางราชสำนักทำงานในส่วนนี้ได้ยากขึ้น จึงจำใจต้องส่งกองกำลังสำรองซึ่งค่อนข้างอ่อนแอออกไป เพื่อขนส่งเสบียงจำนวนหนึ่งเท่าที่มีมาให้ก่อน เป็นเหตุให้ถูกอ๋องอานกับอ๋องเว่ยสกัดกั้นได้อย่างรวดเร็ว ทหารที่ส่งมาทั้งหมดจึงถูกกำจัดสิ้นไม่มีเหลือ

หลังจากสกัดกั้นเสร็จ ก็รีบกลับไปที่เมืองเพื่อสนับสนุนกองทัพใหญ่ เสบียงอาหารเหล่านี้ไม่สามารถส่งถึงมือชาวเป่ยโม่ได้ แม้ว่าพวกเขาจะพออยู่รอดได้ในสองวันนี้ แต่อย่างไรพวกเขาก็จะต้องยอมวางมือจากเมืองซิ่วโจว แม้พวกเขาจะมีนิสัยของทหาร ไม่มีทางจะยอมถอยง่าย ๆ อย่างไรก็จะต้องเดินหน้าต่อไปแน่ ๆ ซึ่งนั่นอาจเป็นการบังคับให้พวกเขาซุ่มโจมตีได้

อ๋องชินเฟิงอันสามีภรรยา นำกำลังคนไปซุ่มโจมตีในเส้นทางที่จะเข้ามาโจมตีเมืองได้ สองวันนี้อากาศมืดครึ้มเล็กน้อย แม่ทัพใหญ่ฮู่กังวลว่าฝนจะตก อ๋องชินเฟิงอันนับนิ้วคำนวณ บอกว่าฝนจะไม่ตกแน่ หรือต่อให้ฝนตกก็ไม่ส่งผลกระทบอะไรอยู่แล้ว ให้ทุกคนทำงานต่อไป

แม่ทัพใหญ่ฮู่ไม่ค่อยเชื่อคำพูดของเขาเท่าไหร่ ในเมื่อ เสียงฟ้าร้องดังสนั่นหวั่นไหวไปเมื่อครึ่งชั่วยามที่แล้ว อาวุธเหล่านี้เป็นอาวุธที่ใช้ดินปืน เกิดถูกทำให้เปียกพวกมันจะยังใช้ได้อยู่รึ?

แต่ข้างกายของอ๋องชินเฟิงอันจะมีเสือขนทองตัวหนึ่งติดตามอยู่เสมอ เวลาที่เสือขนทองตัวนี้ยืนอยู่ข้าง ๆ อ๋องชินเฟิงอัน จะทำให้ผู้คนรู้สึกวางใจในคำพูดของเขาได้อย่างอธิบายไม่ถูก

ทุกคนก้มหน้าทำงานอย่างหนัก เพื่อให้เป้าหมายเสร็จสิ้นโดยเร็วที่สุด ช่วยลดแรงกดดันในเมืองให้ส่วนหนึ่ง

การต่อสู้ชี้เป็นชี้ตายในศึกนี้ ในใจทุกคนล้วนวิตกกังวลมาก แต่อ๋องชินเฟิงอันสามีภรรยากลับไม่มีอารมณ์เช่นนั้น พวกเขาออกคำสั่งอย่างมีระเบียบแบบแผน ตรวจดูภูมิประเทศอย่างละเอียด เดิมทีมีทางหนึ่งที่เขาคิดว่าสามารถซุ่มโจมตีได้ แต่เขาไม่อนุญาต โดยบอกว่า ศัตรูจะไม่เดินเส้นทางนี้แน่ หลีกเลี่ยงไม่ให้เสียของไปเปล่า ๆ

แม่ทัพใหญ่ฮู่คิดว่าเขาช่างใจแคบเสียจริง เสียของเปล่า ก็เสียของเปล่าไปสิ ไม่ใช่ว่าไม่มีเสียหน่อย คนของสำนักเหลิ่งหลังต่างก็กำลังขนส่งอาวุธมาให้อย่างไม่ขาดสาย มีให้ใช้ไม่หวาดไม่ไหว ทำไมต้องทำเหมือนว่ายากจนขนาดนี้ด้วย?

เขาอดบ่นไม่ได้ แต่อ๋องชินเฟิงอันจ้องมองเขาอย่างจริงจัง “สิ้นเปลืองโดยใช่เหตุ!”

เป็นเรื่องสิ้นเปลืองโดยใช่เหตุจริง ๆ แต่การซุ่มโจมตีที่มีรัศมีขนาดใหญ่เช่นนี้ จะไม่เพิ่มความปลอดภัยให้มากกว่านี้อีกสักหน่อยหรือ?

แต่อ๋องชินเฟิงอันเป็นผู้บัญชาการสูงสุดของกองทัพนี้ ถึงแม้ว่าเขาจะมีความขุ่นเคืองใจก็ตาม แต่ก็ไม่อาจไม่ทำตามคำสั่งของอ๋องชินเฟิงอัน

เมื่อถึงเวลาที่ต้องระบุสถานที่ ย่อมจะทำให้เวลายิ่งล่าช้าออกไป บรรดานายกองใต้บังคับบัญชาของเขาหลายคนก็ทนไม่ไหวมาบ่นกับเขา แม่ทัพใหญ่ฮุ่เป็นแม่ทัพที่กล้าหาญ มีประสบการณ์สู้ศึกมาหลายสนาม แต่กลับหูเบาเชื่อคนง่าย พอได้ฟังที่ทุกคนพูด มันก็สะท้อนสิ่งที่เขาคิดอยู่พอดี คืนนั้นจึงอดกลั้นไม่ไหว ไปทะเลาะทุ่มเถียงกันที่กระโจมของอ๋องชินเฟิงอันจนได้

เขาคิดว่าการเลือกสถานที่แบบนี้ จะทำให้กระบวนการล่าช้าออกไป แล้วเพิ่มอันตรายให้กับทหารในเมือง อีกทั้งอ๋องชินเฟิงอันก็ไม่สามารถรับรองได้ว่าศัตรูจะไม่เดินตามเส้นทางนี้ หากปล่อยให้มีศัตรูเล็ดลอดไปได้ มันจะไม่เท่ากับเปิดทางให้ศัตรูที่เหลือรอด มีโอกาสกลับมาแว้งกัดได้หรอกหรือ?

อ๋องชินเฟิงอันเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบประโยคหนึ่งว่า “ไร้สาระ!”