บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1324

ภายในตำหนักฉินคุนวุ่นวายกันขึ้นมา

ฉางกงกงรู้เรื่องที่ไท่ซ่างหวงกระอักเลือดในที่สุด ต้องการอยู่ข้างพระวรกายให้ได้ เดิมทีเขาก็เดินเหินไม่สะดวกเพราะโรคลมอยู่แล้ว ตอนนี้พอจิตใจได้รับความกระทบกระเทือนปากก็เลยเบี้ยว หยวนชิงหลิงไม่มีเวลาสนใจเขา จนปัญญาจึงให้คนไปเชิญย่าหยวนเข้าวัง ให้นางช่วยรักษาฉางกงกงและออกความคิดเห็น

หลังจากฉางกงกงเข้ามาก็ไม่ยอมออกห่างอีก เฝ้าอยู่ในตำหนักเช่นเดียวกับเซียวเหยากง เตียงในตำหนักจากสองหลังก็กลายเป็นสามหลัง ตอนที่เพิ่มเตียง เซียวเหยากงพูดกับหยวนชิงหลิง “ลางที กระหม่อมอาจไม่ไหวแล้ว”

หยวนชิงหลิงตกใจรีบเอ่ย “ท่านอย่าเชียวนะ ท่านต้องอดทนเพื่อข้า หากท่านเกิดเรื่องขึ้นอีก เช่นนั้นได้ยุ่งไปหมดแน่”

เซียวเหยากงส่ายหน้า “กระหม่อมก็พูดไปอย่างนั้นเองพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมไม่เป็นไรหรอก กระดูกยังแข็งอยู่พ่ะย่ะค่ะ”

ไท่ซ่างหวงไอทีหนึ่ง มองมาแล้วยิ้มเอ่ย “เจ้าถูกลิขิตแล้วว่าต้องเป็นผู้เก็บศพพวกเรา!”

หยวนชิงหลิงฟังคำพูดนี้แล้วในใจก็เจ็บแปลบ เบือนหน้าไปเช็ดน้ำตา “ตรัสเช่นนี้ไม่กลัวว่าคนฟังจะเสียใจหรือเพคะ? หม่อมฉันไม่ได้ทำให้พระองค์ขุ่นพระทัย ตำหนักนี้ก็ไม่มีผู้ใดอื่น มิใช่ตรัสให้หม่อมฉันฟัง ให้หม่อมฉันเสียใจหรือเพคะ?”

ไท่ซ่างหวงมองนาง “เจ้าร้องไห้ทำไม? ข้าแค่พูดเล่นเท่านั้น ข้าไม่เป็นไร ฉู่เสี่ยวอู่ก็ไม่เป็นไรเหมือนกัน”

“หม่อมฉันไม่ได้ร้องไห้เพคะ” หยวนชิงหลิงล้วงยาน้ำออกมาจากกล่องหลายขวดออกมา ล้วนเป็นยาที่โสวฝู่ต้องใช้วันนี้ ทว่าจู่ๆ ก็เอ๊ะเสียงหนึ่ง เห็นยาเร่งคลอดที่อยู่ก้นกล่องยา เหตุใดจึงมียาเร่งคลอดได้? ตอนนี้ก็ไม่มีใครจะคลอดนี่?

“มีอะไรหรือ?” หยู่เหวินเห้าเดินเข้ามาจากนอกตำหนัก ได้ยินนางเอ๊ะทีหนึ่งแล้วชะงักงันมองกล่องยา ดังนั้นจึงรีบเดินเข้ามาถาม

หยวนชิงหลิงหน้าซีดไปเล็กน้อย “หูฟังหมอของข้าล่ะ?”

หยู่เหวินเห้าหยิบออกมาจากคอของนาง “มิได้อยู่นี่หรือ? เหนื่อยมากไปใช่ไหม? รีบนั่งพักสักเดี๋ยวเร็ว”

หยวนชิงหลิงอ้อ “แย่จริงๆ ข้าเลอะเลือนไปหมดแล้ว”

นางหยิบหูฟังหมอฟังการเต้นของหัวใจโสวฝู่แบบมือไม้พัลวัน แม่นมสี่ที่คุ้นเคยกับนางเห็นท่าทางสั่นระริกของนางแล้วก็นึกว่าอาการของโสวฝู่ร้ายแรงมาก จึงสิ้นหวังมากกว่าเดิม หลั่งน้ำตาอีก

การร้องไห้ของแม่นมสี่ทำให้บรรยากาศในตำหนักที่เพิ่งดีขึ้นเข้าสู่ความนิ่งงันอีกครั้ง

ย่าหยวนสะพายกล่องยาเข้าวังด้วยการอารักขาของกู้ซือ ถามอาการของโสวฝู่ เอ่ย “ยาเม็ดจื่อจินยังมีอีกหรือไม่? ให้เขากินไปก่อน ดูสิว่าจะหยุดเลือดที่ออกจากสมองได้ไหม หากหยุดเลือดได้ เจ้าก็ลดความดัน”

ยาเม็ดจื่อจินไม่มีแล้ว เมื่อก่อนฟางหวูเป็นคนศึกษาผลิตยานี้ ไม่มีสูตรยา ยาเม็ดจื่อจินสามารถรักษาอาการบาดเจ็บทั้งภายในและภายนอก ห้ามเลือด สลายลิ่มเลือด ทั้งยังมีผลลัพธ์วิเศษอีก

“ยาเม็ดจื่อจินหมดแล้ว” หยู่เหวินเห้าส่ายหน้า

ทุกคนเพิ่งมีความหวัง แต่กลับถูกลบล้างไปอีก

ไท่ซ่างหวงคิดนิดหนึ่ง ครั้นแล้วก็มองหยู่เหวินเห้า “เจ้าไปถามเสด็จพ่อเจ้า เขาน่าจะยังมียาเม็ดจื่อจิน”

“เสด็จพ่อยังมีอีกหรือพ่ะย่ะค่ะ?” หยู่เหวินเห้าจำได้ว่ายาเม็ดนั้นของเสด็จพ่อ ก่อนหน้านี้ทรงประทานให้น้องเจ็ดตอนที่เขาบาดเจ็บแล้ว ยังมีอีกเม็ดหรือ?

ไท่ซ่างหวงมองเซียวเหยากง “ข้าจำได้ว่าเขามีสามเม็ดใช่ไหม?”

เซียวเหยากงเอ่ย “ตอนที่ฝ่าบาททรงขึ้นครองราชย์ ท่านเจ้าอาวาสถวายพระองค์ไปหนึ่งกล่อง หนึ่งกล่องสามเม็ด สามเม็ดนั้นจะใช้แล้วหรือไม่ พวกกระหม่อมก็หาทราบไม่ เพราะตอนที่องค์รัชทายาทบาดเจ็บหนัก ก็หายาเม็ดจื่อจินไม่ได้แล้ว หากทรงมี ก็ต้องให้คนส่งไปให้แล้ว แต่ก็ทรงไม่”

“งั้นก็น่าจะไม่มีแล้ว” หยู่เหวินเห้าเอ่ย