บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1330

ท้องของฮู่เฟยเจ็บจนหายใจไม่ออกทันที จุดที่เจ็บปวดตรงท้องแผ่กระจาย นางค่อยๆ ดึงมือกลับมา ขณะที่คนในตำหนักโหวกเหวกด้วยความร้อนรน นางก็ค่อยๆ ผ่อนลม แต่การผ่อนลมนี้ภาพเบื้องหน้ากลับมืดแล้วหมดสติไป

ทันใดนั้นหมอหลวงทางตำหนักฉินคุนสองคนก็ถูกเรียกไปตำหนักฉ่ายหมิงโดยด่วน แม้ไม่บอกว่าเรื่องอะไร แต่ใจหยวนชิงหลิงก็ตึกตัก เพราะยาเร่งคลอดในกล่องยาย่อมไม่ปรากฏขึ้นมาอย่างไร้เหตุผล และเวลานี้บรรดาพวกนางก็ไม่มีใครใกล้ถึงกำหนดวันคลอด และถึงจะคลอดก่อนกำหนด ก็ย่อมต้องตาย

มีคนมารายงานหวงกุ้ยเฟย นางจึงลุกขึ้นจากไปทันที สีหน้าตื่นตระหนกเล็กน้อย

หยวนชิงหลิงตามออกไป ถามหวงกุ้ยเฟย “เกิดเรื่องอันใดหรือเพคะ?”

หวงกุ้ยเฟยกล่าวเสียงหนัก “คนตำหนักฉ่ายหมิงมารายงาน ว่าเจ้าสิบกระแทกถูกท้องของฮู่เฟย ตอนนี้ฮู่เฟยปวดท้องไม่หาย ข้าจะไปดูสักหน่อย เจ้าอย่าไป อยู่ดูท่านโสวฝู่ก่อน หากจำเป็นเร่งด่วน ฝ่าบาทจะส่งคนมาตามเจ้าเอง”

ทางโสวฝู่ตอนนี้ยังต้องเฝ้าอยู่ตลอด แขวนน้ำเกลืออยู่ ใกล้จะต้องเปลี่ยนอีกน้ำเกลืออีกแล้ว จึงเอ่ย “เพคะ หากมีเรื่องก็ทรงให้คนมาหาหม่อมฉันนะเพคะ”

“ได้!” ครั้นหวงกุ้ยเฟยกล่าวจบ ก็รีบร้อนไปตำหนักฉ่ายหมิงทั้งท้องโต

เดิมฮ่องเต้หมิงหยวนกำลังหารือราชกิจอยู่ในห้องทรงอักษร เมื่อมีคนในตำหนักมารายงานว่าฮู่เฟยเจ็บจนหมดสติไป ก็ไปตำหนักฉ่ายหมิงอย่างเร่งด่วน

หลังจากเข้าตำหนักก็ได้ยินว่าเจ้าสิบน้อยชนใส่ฮู่เฟย ถึงทำให้นางปวดท้องยากจะทนไหว ตกตะลึงพลัน สั่งให้ลากคนที่ปรนนิบัติใกล้ชิดฮู่เฟยไปโบยอย่างเดือดดาล ปล่อยโทสะยกหนึ่งแล้วถึงนั่งอยู่ข้างกายฮู่เฟย กุมมือนาง

ฮู่เฟยได้สติ แต่ความเจ็บปวดยากจะทนไหว มีเลือดออก รีบเรียกตัวหมอหลวง พอจับชีพจรแล้วสีหน้าหมอหลวงก็เคร่งเครียด รายงานฮ่องเต้หมิงหยวนว่าต้องรมหญ้าอ้ายและเพิ่มปริมาณยาบำรุงครรภ์

“รม!” ฮ่องเต้หมิงหยวนเอ่ยทันที

มือใหญ่ของเขาปกอยู่บนใบหน้าซีดขาวเหงื่อผุดของฮู่เฟย พึมพำปลอม “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร รมหญ้าอ้ายก็หายแล้ว”

ฮู่เฟยกุมท้อง เม้มริมฝีปากแน่น ขมวดคิ้วอดกลั้นต่อความเจ็บปวด เม็ดเหงื่อหยดใหญ่ที่หน้าผากไหลย้อย เมื่ออดกลั้นต่อความทรมานพักหนึ่งแล้วจึงเอ่ยถามด้วยความอ่อนแรง “เจ้าสิบล่ะเพคะ?”

ฮ่องเต้หมิงหยวนกุมมือนาง ในดวงตาแวบความขุ่นเคืองเล็กน้อย “วางใจเถอะ ข้าตัดสินใจแล้วว่าจะสั่งสอนเขาให้ดี”

ฮู่เฟยถอนหายใจหนัก “ฝ่าบาท มารดาเมตตาลูกทรพี บิดาก็เช่นกันเพคะ!”

ฮ่องเต้หมิงหยวนอือทีหนึ่ง “เรื่องนี้ข้าจะจัดการเอง เจ้าอย่าคิดมาก พักหน่อยเถอะ”

ฮู่เฟยไร้เรี่ยวแรงแล้วจริงๆ กอปรกับความเจ็บปวดที่มาเป็นระยะ นางขมวดคิ้วอดทนกับความทรมานนี้ แต่กลับค่อยๆ ผลักมือของฮ่องเต้หมิงหยวนออก

หมอหลงมารมหญ้าอ้าย ยาก็สั่งให้คนไปต้ม รอให้ต้มเสร็จแล้วก็ยกมา

ฮ่องเต้หมิงหยวนถอยออก มองหน้าฮู่เฟยที่ทรมานเหลือแสน จิตใจเขาทั้งตกใจและเจ็บมาก โดยเฉพาะฮู่เฟยผลักมือเขาออกในช่วงที่นางกำลังทรมาน ทั้งที่นางพึ่งพิงเขาขนาดนั้นมาตลอด

หวงกุ้ยเฟยเข้ามาในช่วงที่เขากำลังหวาดกลัว เมื่อถามอาการแล้วก็รีบเดินมา ไม่มีเวลาสนใจกลิ่นหญ้าอ้ายที่ขึ้นจมูก นั่งอยู่ขอบเตียงฮู่เฟย เอาผ้าเช็ดหน้าซับเหงื่อที่หน้าผากนาง สีหน้าของหวงกุ้ยเฟยแย่มาก เพราะการรมหญ้าอ้ายหมายถึงสถานการณ์ของฮู่เฟยหนักมาก

เมื่อฮู่เฟยลืมตาขึ้นเห็นหวงกุ้ยเฟยก็ร้องไห้ออกมาทันที บีบมือของหวงกุ้ยเฟยร้องไห้เอ่ย “ท่านหญิง หม่อมฉันรู้สึกว่าเด็กในท้องไม่ไหวแล้วเพคะ”

หวงกุ้ยเฟยซับน้ำตาให้นาง ปลอบใจเสียงเบา “อย่าคิดมาก ก็มิใช่รมหญ้าอ้ายอยู่หรือ? ไม่เป็นไร ทำใจให้สบาย ห้ามร้องไห้ ร้องไห้แล้วจะยิ่งเจ็บ”

ฮู่เฟยมองหวงกุ้ยเฟย ในดวงตาถึงมีความรู้สึกพึ่งพิงที่ฮ่องเต้หมิงหยวนคุ้นเคยในสมัยก่อน นางไม่ปล่อยมือหวงกุ้ยเฟย แต่กลับไม่ร้องไห้ไม่ส่งเสียง อดทนเงียบๆ