บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 135

เพียงครู่เดียวดวงตาของหยู่เหวินเห้าก็เบิกกว้างขึ้นมา กลมโตราวกับไข่มุกดำเม็ดโต

“เจ้าบอกว่า……เจ้ากับหยวนชิงหลิงเห็นสวีอีพาหญิงสาวสองคนออกไปงั้นหรือ?”

“ก็แน่นอนสิ พวกเราไม่ได้ตาบอดเสียหน่อย” กู้ซือตอบกลับอย่างไม่พอใจ

หยู่เหวินเห้าโพล่งคำว่า อ๋อ ออกมา “ดังนั้นนางเลยโกรธสินะ?”

แล้วทันใดนั้นความสุขก็ปรากฏขึ้นมาในแววตาของเขา

“ไม่ควรโกรธหรือไร?” กู้ซือกล่าวตักเตือนอีกครั้งด้วยความจริงจัง “ข้าจะบอกท่าน ที่จริงแล้วไม่ควรจะไปหาคนนอกสิ ฐานะของท่านเป็นถึงอะไร?สิ่งที่ต้องการในจวนไม่มีเลยหรือ?เหมาะแล้วหรือที่จะทำลายชื่อเสียงของตัวเองเช่นนี้?”

หยู่เหวินเห้าแสดงสีหน้าที่รับรู้ “ข้ารู้แล้ว จะไม่ให้มีคราวหน้าแน่นอน เจ้ากลับไปยังจวนอ๋องหวยก่อนเลย เย็นนี้ข้าจะไปรับนางด้วยตัวเอง”

“ใช่แล้ว ต้องไปรับ เมื่อวานนี้ตอนที่นางออกมาก็เอาแต่กวาดตามองไปรอบๆ แต่กลับไม่เห็นท่าน ไม่รู้ว่าจะผิดหวังขนาดไหน แล้วพอกลับถึงจวนก็เจอกับหญิงสาวสองคนนั้นอีก จะไม่ให้นางโกรธได้อย่างไร?”

หยู่เหวินเห้าอยู่ๆ ก็คิดว่าตัวเองสมควรตาย

ทั้งที่เมื่อวานเขาสามารถไปรับนาง แต่ก็เพราะทิฐิ

หลังจากที่กู้ซือให้คำเสนอแนะเสร็จแล้วก็เดินทางกลับทันที

เมื่อใกล้เวลาพลบค่ำ หยู่เหวินเห้าก็มาถึงจวนอ๋องหวยอย่างตรงเวลา

ในขณะที่หยวนชิงหลิงกำลังเพ่งมองอ๋องหวยทานยา อ๋องหวยให้ความร่วมมือ ยอมกินยาต่อหน้าหยวนชิงหลิง ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงที่แดกดัน : “วางใจได้แล้วสินะ?”

หยวนชิงหลิงหลับตาลง ไม่คิดจะเอาเรื่องกับคนป่วย

พอลุกขึ้นยืน ก็เห็นหยู่เหวินเห้าที่เดินเข้ามาแล้ว นางจึงแสร้งทำเป็นมองไม่เห็น แล้วยกถ้วยใบหนึ่งขึ้นหวังจะเดินออกไป

หยู่เหวินเห้ามองดูนาง แต่ไม่ได้กล่าวสิ่งใด เพียงแต่เดินเข้าไปพูดคุยกับอ๋องหวย

“ดีขึ้นบ้างหรือยัง?” หยู่เหวินเห้านั่งลงข้างเตียง

แล้วทันใดนั้นหางตาของเขาก็เห็นหยวนชิงหลิงกำลังสาวเท้าเข้ามาด้วยความเร็ว แล้วนำเอาผ้าปิดปากให้กับเขา “สวมไว้เสีย！”

หยู่เหวินเห้าคืนผ้าปิดปากให้กับนาง “ไม่สวม”

หยวนชิงหลิงจ้องเขา “สวมไว้”

หยู่เหวินเห้าส่ายหน้า “เช่นนั้นเจ้าจงบอกมาก่อนว่าโกรธอะไรข้า”

หยวนชิงหลิงข่มตาลงแล้วกล่าวด้วยเสียงที่เรียบเฉย : “ข้าไม่ได้โกรธอะไรท่านทั้งนั้น”

“เจ้าโกรธ” หยู่เหวินเห้ากล่าวหา

“ข้าไม่ได้โกรธ ท่านอ๋องคิดมากเกินไปแล้ว”

หยู่เหวินเห้าลุกขึ้นมาประจันหน้ากับนาง “เช่นนั้นเจ้าบอกข้ามา เหตุใดถึงไม่ให้ข้าลูบหน้าเด้วย?”

หยวนชิงหลิงรีบหันไปดูอ๋องหวยทันที อ๋องหวยนั้นกำลังตาเบิกกว้างด้วยใบหน้าที่ตกตะลึง

นางเขินอายทันที “ท่านอย่าได้พูดจาเหลวไหลเช่นนี้มาส่งผลกระทบต่อคนป่วยของข้าที่นี่”

“น้องหกไม่ใช่คนอื่นเสียหน่อย” หยู่เหวินเห้ามองดูใบหน้าที่แข็งกระด้างของนาง มันทำให้เขาเกลียดจนอยากจะกัดมันเสีย และนั่นทำให้วันนี้เขาคิดมาทั้งวันเลย “เจ้าโกรธนั่นแหละ แล้วยังจะไม่ยอมรับอีก?”

หยวนชิงหลิงหันหลังออกไป “ท่านจะสวมไม่สวมก็เรื่องของท่าน”

หยู่เหวินเห้าตามไป แล้วเอื้อมมือไปฉุดไหล่นางเอาไว้ “อยากจะไปก็คุยกันให้รู้เรื่องเสียก่อน เจ้าจงบอกมาเหตุใดถึงต้องโกรธด้วย?เจ้าไม่แม้แต่จะมอบโอกาสให้ข้าได้ชี้แจงด้วยซ้ำ เช่นนี้มันไม่ยุติธรรมกับข้าเลย”

“ชี้แจง?” หยวนชิงหลิงวางถ้วยลงบนโต๊ะอย่างรุนแรง แล้วถลึงตากว้างด้วยความโกรธ “ได้ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าก็อยากจะฟังท่านชี้แจง ท่านให้สวีอีไปหาหญิงสาวสองคนมาที่จวนเพื่อดับไฟ ข้านั้นไม่ค่อยเข้าใจกับคำว่าดับไฟสองคำนี้สักเท่าไหร่ ท่านอ๋องพอจะอธิบายให้ข้าได้หรือไม่ว่าสิ่งใดกันที่เรียกว่าดับไฟ?”

หยู่เหวินเห้าพยักหน้าแล้วตอบกลับอย่างจริงจัง : “ได้สิ ข้าจะอธิบายกับเจ้าในเชิงปฏิบัติ”

“ไร้ยางอาย！” หยวนชิงหลิงเดือดหนัก

หยู่เหวินเห้าเดินเข้าไปใกล้ ด้วยแววตาที่ร้อนแผ่ว “เพราะว่าเรื่องนี้ เมื่อวานนี้เจ้าจึงแสร้งทำเป็นไม่สนใจข้างั้นหรือ?เจ้าไม่รู้เรื่องราวที่แท้จริง ซ้ำยังไม่ถามสักคำ เจ้าช่างไร้เหตุผล！”

อ๋องหวยเคาะเตียงอย่างเบาๆ เพื่อประท้วง “พี่ห้า ข้าเป็นคนป่วย จะทะเลาะกันเชิญด้านนอกเถอะ”