บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1371

ตลอดทางที่เดินเที่ยว มีสินค้ามากมายที่ดูดีน่าสนใจเป็นพิเศษ แค่ทังหยวนพูดขึ้นมาประโยคเดียวว่า "เอ๋ อันนี้สวยจริง ๆ จากนั้นแค่พริบตาเดียว ก็จะมีคนซื้อของชิ้นนั้นให้เขาอย่างรวดเร็ว

เขาแค่ควักเงินจ่ายค่าโคมไม่กี่เหรียญ แต่กลับได้ของที่มีค่ายิ่งกว่าโคมมาตั้งมากมายหลายเท่า กระทั่งเจ้าห้าก็ยังตกหลุมพรางไปด้วยอีกคน เพราะว่าเขาก็ซื้อให้แฝดสองด้วย ซึ่งยิ่งเป็นเรื่องที่ทำให้เขาได้หน้าอย่างมาก ดังนั้นเมื่อทังหยวนพูดว่าเขาอยากได้อะไร เขาก็แทบจะไม่ต้องพูดซ้ำเป็นหนที่สอง ก็จะมีคนควักเงินจ่ายให้เขาทันที

หยวนชิงหลิงรู้สึกว่า ในอนาคตทังหยวนคงจะได้เป็นพ่อค้าหัวใสแน่ ท่านชายสี่ถูกชะตาเขาเข้าแล้ว อยากให้เขารับช่วงต่อสำนักเหลิ่งหลัง กับกิจการทั้งหลายของเขา

อันที่จริงหยวนชิงหลิงก็เคยถามท่านชายสี่มาแล้ว ว่าการที่ตัดสินใจเลือกทังหยวนในเวลาที่รวดเร็วขนาดนี้ แล้วลูก ๆ ของเขาในอนาคตล่ะ?

คำตอบของท่านชายสี่ช่างสมกับเป็นท่านชายสี่มาก "เปลี่ยนตัวหมาป่า!"

หยวนชิงหลิงไม่สามารถหักล้างคำพูดที่ทรงพลังเหล่านี้ได้

ระหว่างที่นึกถึงท่านชายสี่ ก็ได้ยินเสียงพวกเด็ก ๆ ตะโกนว่า "อาจารย์ปู่กับท่านอามาแล้ว!"

ทุกคนหันไปมอง ก็เห็นท่านชายสี่ในชุดขาวที่ดูหล่อเหลาสง่างาม กำลังเดินจับมือเคียงคู่มากับหยู่เหวินหลิง เดินเล่นอย่างช้า ๆ มาตามทาง ทั้งสองก็เห็นพวกเขาแล้วเช่นกัน จึงรีบเดินตรงเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว

หยู่เหวินหลิงมีท่าทางยินดีมาก "พวกเจ้าก็มาด้วยรึ? ว้าว ซื้อของเล่นเสียเยอะเชียว โคมไฟนี้ช่างงดงามจริง ๆ ซื้อมาจากที่ไหนรึ?"

พี่หญิงเป่าพูดด้วยน้ำเสียงน่ารักน่าชังว่า “พี่ทังหยวนซื้อให้เจ้าค่ะ”

ชั่วขณะนั้นทังหยวนก็แสดงท่าทีใจกว้างมาก ด้วยการยกโคมไฟของตัวเองให้กับหยู่เหวินหลิง "ท่านอา ข้าซื้อแทนท่านมาอันหนึ่ง นี่ข้าให้ท่าน"

หยู่เหวินหลิงประหลาดใจมาก ถึงกับใช้แขนหนึ่งอุ้มทังหยวนขึ้นมา "เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าอาก็จะมาด้วย? ทังหยวนช่างเป็นเด็กดีเสียจริง อารักเจ้าแทบตายแล้ว"

ทังหยวนยิ้ม “ท่านอาต้องมาอยู่แล้ว เพราะท่านอาชอบงานที่คึกคักมีชีวิตชีวา ท่านอา วันนี้ท่านดูดีมากเลย งดงามยิ่งนัก!”

“ ทังหยวนของอาช่างปากหวานเสียจริง ไปกันเถอะ อาจะพาเจ้าไปซื้อของขวัญ!” หยู่เหวินหลิงจิตใจเบิกบานมีความสุขมาก วางเขาลงแล้วจูงมือเขาเดินตรงไปที่แผงลอยขายของเล่น

หยู่เหวินเห้านับว่าพอจะมองเห็นว่าอะไรเป็นอะไรแล้ว จึงแอบไปกระซิบพูดกับหยวนชิงหลิง ว่า "กระบวนการคิดของทังหยวนเจ้าลูกคนนี้ ค่อนข้างจะเจ้าเล่ห์เพทุบายไม่หยอกเลยนะ"

หยวนชิงหลิงใจชื้นขึ้นมาก ในที่สุดก็นับได้ว่าเจ้าห้าคนทึ่ม มองออกในเรื่องนิสัยเจ้าเล่ห์แสนกลของลูกชายตัวเองได้เสียที

หลังจากทั้งคณะเดินเที่ยวงานโคมไฟแล้ว ก็ไปที่หอคอยชมเมืองเพื่อดูการจุดดอกไม้ไฟ

การจุดดอกไม้ไฟในเทศกาลโคมไฟนั้นยิ่งใหญ่มาก มีราชสำนักเป็นผู้รับผิดชอบงานทั้งหมด โดยมีกรมการพระนครเป็นคนจัดเตรียม อ๋องฉีได้จัดการเตรียมความพร้อมไว้นานแล้ว ทั้งยังสงวนพื้นที่บนหอคอยชมเมืองไว้ส่วนหนึ่ง เพื่อให้พวกเขาสามารถขึ้นไปชมดอกไม้ไฟในจุดที่งดงามที่สุดได้อีกด้วย

มีคบไฟอยู่ทุกด้านของหอคอย ส่องแสงสว่างเจิดจ้ากลางอากาศ มีคนมากมายล้นหลาม เดินเบียดเสียดไหล่เกยไหล่ เป็นภาพฉากที่สนุกสนานคึกคักอย่างยิ่ง เรียกว่าต้องเบียดคนอื่นเท่านั้นถึงจะขึ้นไปได้ โชคดีที่มีพวกเจ้าห้าช่วยเปิดทางให้ ไม่อย่างนั้น หยวนชิงหลิงในสภาพคุณแม่ท้องโตอุ้ยอ้ายเช่นนี้ คงจะไม่สามารถขึ้นไปได้อย่างแน่นอน

ดอกไม้ไฟยังไม่เริ่มจุด แต่ที่ด้านล่าง เริ่มมีคนนำประทัดเล็ก ๆ กับดอกไม้ไฟขนาดเล็กมาจุดเล่นในพื้นที่โล่ง ๆ แล้ว เด็ก ๆ เดินผ่านเนินทรายใต้หอคอยชมเมืองด้วยเสียงหัวเราะ สอดส่ายสายตามองหาประทัดเปล่าที่ยังไม่ได้จุด พ่อค้าหาบเร่เดินแบกขนมร้องขายไปตลอดทาง มีเด็กหลายคนที่ต่อยตีกันแค่เพราะแย่งถังหูลู่ไม้เดียว จึงต่อยตีกันจนล้มกลิ้งไปกลิ้งมาบนเนินทราย พอทังหยวนได้เห็นเข้าก็พูดขึ้นว่า "ดูเอาเถอะ อย่างไรก็ต้องมีเงินของตัวเองถึงจะดีที่สุด"

ตัวเองซื้อเอง ไม่ต้องแย่งกับใคร

คำพูดนี้ ทำให้ซาลาเปากับข้าวเหนียวจ้องเขาเขม็ง สายตาโมโหโทโสจนเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อได้เลยทีเดียว

ในพื้นป่าที่ไกลออกไป มีคนกำลังปล่อยโคมลอย บรรดาโคมที่ถูกจุดไฟเกิดพลังงานความร้อนที่ส่วนก้นโคมจนค่อย ๆ ลอยขึ้นไปบนท้องฟ้าดวงแล้วดวงเล่า เป็นภาพที่ดูงดงามอย่างยิ่ง

อะซี่กระซิบ "ถึงกับมีคนปล่อยโคมลอยแล้ว ข้าก็อยากปล่อยเหมือนกัน อยากขอพรให้โชคดี"

สวีอีขมวดคิ้ว “ทำไมถึงไปจุดไฟในป่าล่ะ? เดี๋ยวถ้ามันตกลงมา เกิดไฟไหม้ขึ้นจะทำอย่างไร?”