บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1392

ทั้งสองถูกชนกระเด็นออกไปแล้วตกสู่พื้น ดีที่ครั้งนี้เตรียมการไว้แล้ว ตอนที่กระโดดเหาะได้ใช้กำลังภายในคุ้มกันร่างกาย ไม่ถึงกับบาดเจ็บหนักกว่าเดิม

แต่เมื่อครู่คนหนึ่งเจ็บที่เอว อีกคนก็เจ็บที่ขา เวลานี้เมื่อตกลงมาอีกครั้งก็ถึงกับลุกไม่ขึ้น

ในรถมีคนขับคนหนึ่งออกมาแบบเลิ่กๆ ลั่กๆ เมื่อเห็นภาพตรงหน้าแล้วก็ราวกับอึ้งกิมกี่ เชี่ย! คงไม่ซวยขนาดนี้มั้ง? วันนี้เพิ่งได้ใบขับขี่ก็ชนถูกคนแก่สองคนแล้ว?

คนขับรถทั้งสองสบตากันผ่านอากาศ ทำหน้าจะร้องไห้ คนขับรถคนแรกตัวสั่นพั่บหยิบบุหรี่ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ ยื่นให้คนขับรถคนหลัง ปากสั่นระริกเอ่ย “พวก นายว่าไง? จะเอาไปส่งโรงพยาบาลหรือทิ้งไว้ไม่สนใจดี? ตรงนี้ไม่มีคนอื่นเห็น”

คนขับรถคนหลังเป็นวัยรุ่นอายุยี่สิบต้นๆ ใช้มือที่สั่นเทารับบุหรี่ แทบจะร้องไห้ “รถ...รถผมไม่มีประกัน!”

คนขับรถคนแรกพูดด้วยความอัดอั้นเหมือนกัน “ประกันฉันก็เพิ่งหมดอายุ สามวัน เงินเดือนยังไม่ออกเลย กะจะดึงยาวเดือนหนึ่งแล้วค่อยซื้อ!”

จุดบุหรี่ สูบไปอึกหนึ่ง ความเหี้ยมปรากฏขึ้นในแววตา แต่แทบจะขณะเดียวกันกลับล้วงโทรศัพท์มือถือออกมากด 120 (*เบอร์โทรศัพท์เรียกรถพยาบาลฉุกเฉิน)

หยวนชิงหลิงกับโสวฝู่รออยู่บนเขาหนึ่งชั่วโมงเศษ ขณะกำลังร้อนใจ ในที่สุดก็เห็นแสงไฟฉายจากที่ไกลๆ ครั้นแสงไฟอันคุ้นเคยนี้ส่องมา ก็แทบทำให้เลือดหยวนชิงหลิงพุ่งขึ้นสมอง ครืน ตื่นเต้นสุดขีด กระโดดขึ้นมาตะโกน “มีใครไหม? มีใครไหม? รบกวนพาพวกเราลงเขาที พวกเราหลงทางค่ะ”

เส้นแสงส่องมา คนจำนวนมากตะโกน “หาเจอแล้ว หาเจอแล้ว!”

ด้วยคำพูดนี้ ทำให้หยวนชิงหลิงกับโสวฝู่นึกว่าเป็นคนที่ไท่ซ่างหวงกับเซียวเหยากงไปตามมา ตอนแรกหยวนชิงหลิงไม่หวังกับเขามากเท่าไร แต่คิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะตามคนขึ้นมาได้จริง

ขณะที่ทุกคนกรูกันเข้ามา และหยวนชิงหลิงเห็นชุดตำรวจของพวกเขาแล้วก็ดีใจจนน้ำตาไหล ตื่นเต้นมาก แต่พอคิดอีกทีกลับกลัวว่าจะเกิดความคลาดเคลื่อนของเวลา จึงเอาแต่ถามตำรวจท้องที่เหล่านั้นว่าตอนนี้วันเดือนปีอะไร

ตำรวจท้องที่เห็นแบบนี้แล้วก็อดทอดสายตาสงสารเป็นไม่ได้ มองดูใบหน้าน้อยๆ ขาวซีดนี้แล้วก็เศร้าใจนัก ดึกดื่นเที่ยงคืนถูกกองถ่ายทิ้งอยู่บนเขา นักแสดงประกอบฉากนี่อยู่ยากจริง ยังถามอีกว่าเดือนไหนปีอะไร สงสัยจะหนาวจนสมองเพี้ยนไปแล้วมั้ง?

แถมยังมีคนตาบอด...ตาบอดแล้วยังต้องมาเป็นนักแสดงประกอบฉากอีก ชีวิตลำบากขนาดนี้เชียวเหรอ? รัฐบาลไม่ได้ให้เงินอุดหนุนคนพิการหรือไง?

ตำรวจท้องที่ไม่ได้ตอบคำถาม แต่ถามกลับ “พวกคุณไม่ใช่สี่คนเหรอ? ท่านอธิบดีลู่หยางบอกว่าพวกคุณมีกันสี่คน แล้วอีกสองคนล่ะ?”

คำว่า ‘อธิบดีลู่หยาง’ แล้วยัง ‘สี่คน’ อีก ทำให้หยวนชิงหลิงมั่นใจว่ามาถูกเวลา พวกเขากลับมาแล้ว

แต่ท่ามกลางความตื่นเต้นก็นึกถึงที่ตำรวจท้องที่ถามถึงอีกสองคน ทันใดนั้นก็ตะลึงงัน ไม่ใช่คนที่พวกเขาตามมาหรอกเหรอ? แล้วพวกเขาล่ะ?

หยวนชิงหลิงรีบตอบ “ลงเขาไปตามคนแล้วค่ะ พวกคุณไม่เห็นพวกเขาเหรอคะ?”

“เปล่านี่ ลงเขาไปเมื่อไร? พวกเราหามาตลอดทาง ทำไมไม่เห็นล่ะ?” ตำรวจท้องที่คนนั้นพูดขึ้นด้วยความประหลาดใจ