บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1394

โสวฝู่หูไวมาก ได้ยินการสนทนาของหยวนชิงหลิงกับแม่ เขาสับสนหนัก ถามฟางหวูที่ประคองเขา “ผู้ที่สนทนากับพระชายารัชทายาท เป็นท่านอาจารย์ของพระองค์หรือ?”

ฟางหวูไม่ได้ตอบ หยวนชิงโจวจึงกล่าว “เป็นพ่อแม่ของเธอครับ ผมเป็นพี่ชายของเธอ”

โสวฝู่ตะลึงงัน “เจ้าพระยาจิ้งอยู่ที่นี่หรือ? เจ้าเป็นพี่ชายพระชายา? หยวนหลุนเหวิน? เหตุใดเสียงจึงไม่เหมือน?”

หยวนชิงโจวงงงัน มองท่าทางสับสนของโสวฝู่ ยังไงเนี่ย? คนก็พามาแล้ว ยังไม่พูดกับเขาให้ชัดอีก? คงไม่ได้หลอกมามั้ง?

หยวนชิงหลิงน้ำตาคลอหัวเราะ “เข้าไปก่อนแล้วค่อยว่ากันเถอะ”

ที่แผนกฉุกเฉินของโรงพยาบาลมีชายแก่ที่เป็นนักแสดงตัวประกอบฉากสองคนถูกส่งมาเพราะอุบัติเหตุ คนที่มาด้วยเป็นคนดวงจู๋สองคนที่ทำหน้าห่อเหี่ยว หงอยเหงาเศร้าซึมรออยู่ข้างนอก

พวกเขาถูกส่งมาที่ห้องฉุกเฉินได้พักหนึ่งแล้ว พยาบาลออกมาถามพวกเขาด้วยความจนใจ “ผู้ป่วยชื่ออะไรคะ? แพ้ยาอะไร? มีโรคประจำตัวอะไรไหม? ช่วงนี้กินยาอะไรบ้างคะ?”

ทั้งสองมองกันไปมองกันมา “ไม่รู้ พวกเราสองคนขับรถชนพวกเขา ก็เลยส่งมาโรงพยาบาลนี่แหละ”

พยาบาลขมวดคิ้ว “ตำรวจจราจรล่ะค่ะ? ให้ทางตำรวจตรวจสอบหน่อย”

ทั้งสองชะงัก “ไม่ได้แจ้งตำรวจ!”

พยาบาลอ้าวทีหนึ่ง “ไม่ได้แจ้งตำรวจแล้วจะกำหนดความรับผิดชอบได้ยังไงล่ะคะ?”

ทั้งสองปาดเหงื่อ เหม่อพูด “ตอนนั้นเราตกใจ ไม่ทันคิด”

“คุณก็รักษาให้พวกเขาแล้วกัน พวกผมไม่มีประกัน ไม่ต้องกำหนดความรับผิดชอบ เท่าไรพวกเราจะหารกันจ่ายเอง”

พยาบาลส่ายหน้า ไม่แปลกใจ ปีหนึ่งเจอคนประเภทนี้เยอะ กล่าว “ค่ารักษาพวกเขาหารกันจ่ายได้ แต่ถ้าครอบครัวผู้บาดเจ็บมาเอาความ จะเอาเงินชดเชยแพงๆ ดูซิว่าพวกคุณจะชดใช้ยังไง”

ทั้งสองหน้าซีด คนขับรถคนหลังกลืนน้ำลายลงอึก แล้วถาม “คุณพยาบาล พวกเขาอาการหนักไหม?”

“หนักหน่อย ก็อายุมากแล้วนี่คะ บอกว่าเจ็บเอวเจ็บขา อีกเดี๋ยวจะไปเอกซเรย์ ดูซิว่ากระดูกแตกหรือเปล่า เดี๋ยวจะออกใบเสร็จให้พวกคุณไปจ่าย จ่ายเงินแล้วถึงจะเอกซเรย์ได้!”

พยาบาลหันไปบอกให้หมอออกใบเสร็จ สองคนที่เหลือเดินไปเดินมาร้อนรนไม่เป็นสุขอยู่ข้างนอก

เดินไปไม่กี่ที อยู่ๆ คนขับรถคนหลังก็พูดขึ้น “ผมได้ยินว่าแค่ส่งคนมาโรงพยาบาล หมอก็ต้องรักษา มีกฎนี้อยู่ใช่ไหม?”

“คะ...คงมีมั้ง?” คนขับรถคนแรกตอบอย่างสับสน

คนขับรถคนหลังกระซิบ “เออ...ผมจะไปห้องน้ำหน่อย”

คนขับรถคนแรกจึงเอ่ยขึ้นทันควัน “ผมไปด้วย!”

ทั้งสองรีบร้อนเดินออกไป ครั้นพ้นทางเดินแผนกฉุกเฉินแล้ว ก็วิ่งไม่คิดชีวิต

พยาบาลแผนกฉุกเฉินออกใบเสร็จออกมา แต่กลับไม่พบคน อึ้งอยู่พักหนึ่ง “ยังไงเนี่ย? ไปไหนแล้ว?”

ผู้ป่วยที่รออยู่ด้านข้างจึงพูด “เผ่นไปแล้ว”

พยาบาลเดือดจัด หันตัวเข้าไปทันที

“หมอคะ คนขับรถที่ก่อเหตุหนีไปแล้วค่ะ” พยาบาลวางใบเสร็จลง กล่าว

หมอมองชายชราสองคนที่นอนอยู่บนเตียงฉุกเฉิน ตั้งแต่เข้ามาพวกเขาก็ไม่ค่อยพูด ท่าทางดูมีสติ แต่กลับจ้องสิ่งของรอบๆ วุ่นวายเล็กน้อย แต่พอเห็นเติมน้ำเหลือ พวกเราก็เหมือนจะอุ่นใจ หนึ่งในชายชรายังเอาหูฟังแพทย์ของเขาไป ตอนนี้ซ่อนไว้ใต้ก้น ไม่ยอมคืนให้ บอกว่าเจ้าสิ่งนี้เป็นของหลานสะใภ้เขา

“ลุงคะ มีเบอร์ของคนในครอบครัวพวกลุงไหมคะ? โรงพยาบาลเราจะแจ้งให้พวกเขามา”

“หมายเลข?” ไท่ซ่างหวงกดหูฟังแพทย์นั้นแน่น “รู้หมายเลข!”