บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1397

ตั้งแต่หยวนชิงหลิงกระโดดลงทะเลสาบจิ้ง หยู่เหวินเห้าก็อยู่ตรงนั้นอยู่นาน นั่งอยู่ข้างทะเลสาบจิ้ง หัวใจราวกับถูกควักไปหมด ว่างเปล่า ไม่สมบูรณ์

เด็กๆ เฝ้าอยู่ข้างตัวเขา ซาลาเปาหลับไปแล้ว หลังจากตื่นขึ้นมาก็บอกว่าท่านแม่ยังไม่ถึง จากนั้นก็หลับไป

คำพูดนั้นทำให้หยู่เหวินเห้าแทบอยากกระโดดลงทะเลสาบจิ้ง เขาไม่กล้าคิดความเป็นไปได้อื่น ได้แต่คิดตลอดเวลาว่าพวกเขาโดยสวัสดิภาพ

อ๋องชินเฟิงอันและพระชายากลับสำนักเต๋าไปแล้ว แต่จะจากไปแล้วหรือไม่เขาก็ไม่รู้ แม่ทัพหลอกับสวีอีอยู่ที่ศาลาริมทะเลสาบเฝ้าพวกเขา พระชายารัชทายาทหายตัวไปในทะเลสาบพร้อมกับพวกไท่ซ่างหวง พวกเขาต่างรู้สึกแปลกและหวาดหวั่น พวกเขาต่างจากหยู่เหวินเห้า อย่างน้อยหยู่เหวินเห้าก็รู้ว่าที่นั่นมีอยู่จริง แต่พวกเขาแค่เห็นพวกพระชายารัชทายาทกระโดดลงไป แล้วก็หายตัวไปทั้งอย่างนั้น ความกระวนกระวายเริ่มจากที่พวกเขาหายตัวไป วนเวียนอยู่ในหัวสมองตลอด กลัวว่าพวกเขาจะจมอยู่ในนั้น

กระทั่งฟ้าสางแล้ว ซาลาเปาถึงตื่นขึ้นมา หยู่เหวินเห้ากอดเขา ดวงตาที่เต็มไปด้วยเลือดจับจ้องเขา ไม่กล้าถาม เพียงแต่รอด้วยความระส่ำระสาย

ซาลาเปากอดคอเขา พูดเสียงเบา “เจอท่านแม่แล้ว ท่านแม่ถึงแล้ว”

สูดลมหายใจลึก ราวกับเพิ่งรู้สึกถึงการเต้นของหัวใจ เขาเอามือปิดหน้าอยู่นานก็ไม่ปล่อย น้ำตาทะลักล้น วินาทีที่โล่งอก ความหวาดหวั่นและความหวาดกลัวทั้งหลายก็ผุดขึ้น ราวกับคลื่นยักษ์ที่ถาโถมใส่เขา

เด็กๆ พลอยโล่งอก พากันกอดเขาและร้องไห้ตามเขา เด็กๆ ดีใจมาก เพราะรู้ว่าแม่ปลอดภัย แต่เมื่อเห็นพ่อเป็นเช่นนี้แล้ว พวกเขาก็อดร้องไห้ตามไม่ได้

สวีอีกับแม่ทัพหลอเบือนหน้าไป น้ำตาร้อนยากจะอดกลั้น ทว่าหัวใจที่ตกไปอยู่ที่ตาตุ่มดวงนั้นกลับสู่ภาวะปกติเสียที

เพียงแต่เป่ยถังที่ไม่มีพระชายารัชทายาทมักให้รู้สึกขาดอะไรไป

หยวนชิงหลิงไปสถาบันวิจัยแล้ว แม่ของเธอไปเป็นเพื่อนด้วย ฟางหวูกับหยางหรูไห่รอเธออยู่ที่นั่น

หยางหรูไห่เตรียมล่วงหน้าแล้ว รอแต่เธอมา

หยวนชิงหลิงขอบคุณหยางหรูไห่อีกครั้ง หยางหรูไห่เห็นเธอตื่นตระหนกจึงพูดคุยกับเธอ ให้เธอผ่อนคลายอารมณ์ จากนั้นก็ให้กำลังใจเธออีก

“คุณเก่งมาก ตอนแรกฉันยังคิดว่าคุณจะเกิดความผิดพลาดในอุโมงค์เวลา โชคดีที่ไม่เป็นอย่างนั้นนะคะ”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ หยวนชิงหลิงก็รู้สึกงุนงง “ตอนที่จะออกมา พวกเราทั้งสามไม่เห็นจุดแดงหรือจุดเขียวอย่างที่คุณบอกเลยค่ะ ท่านโสวฝู่กลับเห็น แต่ตาเขาบอดนี่ แล้วทำไมถึงเป็นเขาที่เห็นล่ะคะ?”

หยางหรูไห่หัวเราะพลางอธิบาย “ฉันนำทางให้พวกคุณ ดูเหมือนจะเป็นลักษณะแสง แต่ที่จริงไม่ใช่แสงค่ะ เป็นจิตที่ชักนำจอตาของพวกคุณ แค่ละทิ้งแสงขาวที่พวกคุณเห็นก็จะรู้สึกได้ทันที แต่จิตใจพวกคุณตึงเครียดมากเกินไป แถมตลอดทางก็เห็นแสงมาเยอะ ตาลาย โสวฝู่ไม่ถูกสิ่งพวกนั้นรบกวน พอจิตเบนหาเขา เขาก็จับได้ทันที ”

“ที่แท้ก็อย่างนี้นี่เอง” เมื่อหยวนชิงหลิงฟังอีกฝ่ายพูดอย่างนี้แล้วก็รู้สึกกลัวขึ้นมา ครั้งนี้ที่กลับมาอย่างราบรื่นได้ ไม่ง่ายเลยจริงๆ โดยเฉพาะช่วงสุดท้าย ถ้าโสวฝู่ตาไม่บอดและถูกจุดแสงเข้ารบกวนได้ก็คงไม่เจอทางออก

การดลบันดาล ทุกอย่างถูกลิขิตไว้แล้ว การบาดเจ็บที่กะโหลดของโสวฝู่ กลับช่วยเธอในตอนท้ายสุด