บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1422

หากเป็นคนอื่น ไท่ซ่างหวงไม่มีทางเอากล้องสูบบุหรี่ออกมาแน่ แต่คนตรงหน้าสองคนนี้ เขารู้สึกคุ้นเคยอย่างมาก ถึงแม้จะรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ แต่ความหวั่นเกรงที่รู้สึกต่อสองคนนี้ ทำให้เขายินยอมที่จะเอากล้องสูบบุหรี่ออกมา

กล้องสูบบุหรี่ลายมังกรทองถูกส่งมาตรงหน้านายท่านสาม นายท่านสามไม่ดูเอง ยื่นให้กับนายท่านใหญ่ด้วยสองมือ นายท่านใหญ่หยิบมาดู มองพิจารณาสักพัก แล้วยื่นให้นายท่านสามดู

นายท่านสามหมุนดูกล้องสูบบุหรี่ มองดูลายมังกรแกะสลักบนกล้องสูบบุหรี่ นับหนวดบนหัวมังกร ท่าทีเปลี่ยนไปเล็กน้อย จากนั้นเงยหน้าขึ้นมามองดูไท่ซ่างหวง พร้อมพูดขึ้นว่า “คุณมีชื่อเรียกว่าอะไร?”

โสวฝู่เงยหน้าขึ้นมาในทันที อยากตะโกนด่าว่าบังอาจ แต่มองเห็นสายตาของนายท่านสาม สองคำนี้จึงถูกกลืนกลับไป

ไท่ซ่างหวงไม่พูดอะไร ในใจรู้สึกแปลกประหลาด

แล้วก็ได้ยินนายท่านสามพูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “หยู่เหวินหู้?”

ไท่ซ่างหวงสั่นเทาไปทั้งตัว จ้องมองดูนายท่านสามอย่างไม่กะพริบตา สีหน้าตกใจอย่างไม่อยากเชื่อ ทันใดนั้นสมองที่เกือบจะระเบิดประกอบขึ้นเป็นละครที่บิดเบือนและแปลกประหลาดของความขมขื่นที่ไม่น่าจะเกิดขึ้น แต่ในที่สุดก็เกิดขึ้น

สักพัก ไท่ซ่างหวงพูดขึ้นด้วยสีหน้าแดงว่า “เจ้า...เจ้าคือน้องชายของข้า?”

สิ่งที่คาดเดานี้ไม่ผิด เสด็จพ่อเคยเหลวไหลอยู่ด้านนอก แล้วมีลูกชายคนหนึ่ง ไม่กล้าพากลับไปที่จวน จึงแอบซ่อนเลี้ยงไว้ข้างนอก แล้วมาที่นี่โดยบังเอิญ....ไม่เช่นนั้น ก็ไม่สามารถอธิบายได้ว่าทำไมถึงเหมือนเสด็จพ่อขนาดนี้ ยังรู้จักชื่อของเขา

ไท่ซ่างหวงสับสน จะยอมรับความจริงดีไหม

กล้องสูบบุหรี่ลายมังกรทอง ลอยเหนืออากาศ พร้อมเสียงโกรธจัดของนายท่านสาม ตะคอกพูดขึ้นว่า “เจ้าบังอาจ”

เซียวเหยากงเอื้อมมือรับกล้องสูบบุหรี่นั้นไว้ และก็พูดขึ้นอย่างโมโหว่า “เจ้าบังอาจ”

ทันใดนั้นก็ขวางอยู่ตรงด้านหน้าไท่ซ่างหวงอย่างดุร้าย ปกป้องเขาไว้ด้านหลัง

ประธานหยูกับหยวนชิงหลิงสองพ่อลูกที่อยู่ด้วยต่างอึ้งตะลึง ทำไมจู่ๆถึงสู้กันขึ้นมาล่ะ?

นายท่านใหญ่ลุกขึ้นมา ยกมือประสานให้ประธานหยู พร้อมพูดขึ้นว่า “ประธานหยู คุณกับศาสตราจารย์หยวนกลับไปก่อน พวกเราขอคุยกับ.....เพื่อนทั้งสามท่านนี้ก่อน”

ประธานหยูอึ้งพร้อมพูดขึ้นว่า “คือ....” นี่ไม่เป็นการเหมาะสมมั้ง? คนที่เขาพามา จะทิ้งไว้แบบนี้ได้ยังไง? และดูเหมือนจะต่อสู้กันอีก

เขายังพูดไม่เสร็จ หยวนชิงหลิงก็พูดขึ้นว่า “ประธานหยู เรากลับกันก่อนเถอะ”

คำว่าหยู่เหวินหู้ ทำให้หยวนชิงหลิงพอเดารู้อะไรบ้างแล้ว ระหว่างพวกเขา ไม่มีเรื่องเลวร้ายอะไรแน่ และก็ไม่มีทางสู้กัน

เพียงแต่สองท่านนี้เป็นใครกันแน่? ทำไมแค่มองก็รู้ว่าไท่ซ่างหวงเป็นใคร?

ดูปฏิกิริยาของนายท่านสามคนนั้น น่าจะมั่นใจได้ว่าไม่ใช่น้องชายของไท่ซ่างหวง แน่นอน เขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมไท่ซ่างหวงถึงคิดว่าเขาเป็นน้องชาย

ทั้งสามคนออกไปพร้อมความครุ่นคิด ประตูที่ดูเหมือนโบราณนี้ กลับเป็นประตูรีโมทไฟฟ้า หลังจากพวกเขาออกไปแล้ว ประตูก็ค่อยๆปิดลง

ไท่ซ่างหวงพยายามยื่นหัวผ่านหัวเซียวเหยากงมามองนายท่านสาม นายท่านสามเหมือนยังโกรธจัดอยู่

แต่ไท่ซ่างหวงกลับมึนงง

นายท่านใหญ่ถอนหายใจเบาๆ พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าหก ทำไมเห็นเสด็จพ่อแล้ว ถึงยังไม่ทักทาย?”

ไท่ซ่างหวงพูดขึ้นอย่างโกรธจัดว่า “เหลวไหล”

“ลูกทรพี” นายท่านสามคนนั้นลุกขึ้นมา เดินไปเอื้อมมือผลักคอเซียวเหยากง อยากผลักเขาหลีก กลับคิดไม่ถึง เมื่อออกแรง เซียวเหยากงกลับนิ่งเฉยไม่ขยับเขยื้อน แค่มองดูเขาตรงๆ