บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1430

เพราะฟ้ามืดค่ำแล้ว ยังไงวันนี้ฮ่องเต้หมิงหยวนก็ไม่ทันกลับเข้าเมืองหลวง ดังนั้นจึงนอนค้างที่หมู่ตึกเหมย

พระชายาโล่หมันเตรียมชุดผ้าปูที่นอนใหม่ให้กับพวกเขา และก็ได้ซักอย่างสะอาดแล้ว ห้องนอนก็สะอาดสะอ้าน หันหน้าไปทางสวนดอกท้อ ทำให้ความเหนื่อยล้าของฮ่องเต้หมิงหยวนในระหว่างเดินทางมลายหายสิ้น

หน้าต่างด้านหลังของห้องนอนเปิดออกเล็กน้อย ปลูกดอกลำโพงไว้เต็มทุ่ง และตอนนี้ดอกกำลังบานสะพรั่ง กลิ่นหอมผสมกับกลิ่นดอกท้อ ทำให้รู้สึกสบายอย่างที่สุด แล้วก็หลับใหลไป

ฮ่องเต้หมิงหยวนนอนลงแต่เช้า แล้วก็หลับในทันที และยังหลับจนพระอาทิตย์ขึ้น

เดิมวันนี้ก็ต้องออกเดินทางเข้าเมืองหลวง แต่เขากลับจะอยู่ต่ออีกหนึ่งวัน

อ๋องชินเฟิงอันอยู่กับเขาตลอด ต้มชา ดื่มชา คุยถึงเรื่องบ้านเมือง

พอถึงตอนกลางคืน ตอนที่ต้มน้ำชาแล้วก็พูดคุยกัน ด้วยความใจร้อน ฮ่องเต้หมิงหยวนพูดขึ้นว่า “เสด็จลุง ข้ามีคำพูดหนึ่ง หากพูดออกมาแล้วเสด็จลุงอย่าโกรธนะ”

มืออ๋องชินเฟิงอันที่ถือฝาถ้วย สั่นไหวเล็กน้อย เงยหน้าขึ้น พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าพูดมา”

ฮ่องเต้หมิงหยวนสั่งทุกคนออกไป ไม่ให้มีคนอื่นอยู่ภายในห้องโถง แล้วก็พูดขึ้นด้วยเสียงต่ำว่า “ข้ามีความคิดอยากที่จะสละบัลลังก์”

อ๋องชินเฟิงอันวางถ้วยชาลง พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าตัดสินใจเอง? ไม่มีใครบังคับเจ้า?”

ฮ่องเต้หมิงหยวนขมวดคิ้ว ค่อยๆส่ายหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าพูดจากใจจริง เสด็จลุงผิดหวังมากไหม?”

อ๋องชินเฟิงอันถอนหายใจเบาๆ พร้อมพูดขึ้นว่า “มีบ้าง.....”

ฮ่องเต้หมิงหยวนพึมพำพูดถึงว่า “คือ... ข้าก็รู้ว่าเป็นการเห็นแก่ตัว ทิ้งภาระเช่นนี้ ลำบากเจ้าห้าแล้ว”

สายตาอ๋องชินเฟิงอันร้อนรน จากนั้นก็อ่อนโยนลงในทันใด พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าไม่ต้องสนใจว่าข้าจะผิดหวังหรือไม่ ขอเพียงทำตามใจของเจ้าเอง ส่วนจะเป็นการทำให้เจ้าห้าลำบากหรือไม่ นี่ต้องพูดสองอย่าง เขาเหนื่อยเป็นสิ่งที่แน่นอนอยู่แล้ว แต่เป็นคนตระกูลหยู่เหวินมีใครไม่เหนื่อย? แต่การเหนื่อยไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุด แต่ที่สำคัญคือในที่สุดเขาก็สามารถได้ทำสิ่งที่เขาอยากทำอย่างเต็มที่ สำหรับเป่ยถัง สำหรับเขา ล้วนถือเป็นเรื่องที่ดี”

ฮ่องเต้หมิงหยวนได้ฟังเช่นนี้แล้ว ทั้งตื้นตัน ทั้งเสียใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “เสด็จลุงเห็นว่า ข้ากีดขวางเขาหรือ? ตอนนี้ข้าก็ปล่อยตามใจเขาแล้วนี่”

อ๋องชินเฟิงอันหัวเราะ ยกกาน้ำชาขึ้นมา แล้วเอาก้อนหินก้อนเล็กโยนเข้าไปหนึ่งก้อน พร้อมพูดขึ้นว่า “หินก้อนเล็กอยู่ในกาน้ำชา เจ้าบอกมันว่า อยู่ในกาน้ำชาเจ้ามีอิสระ แต่ห้ามแตะต้องกาน้ำชานี้ นี่ถือเป็นการปล่อยให้มีอำนาจจริงๆแล้วหรือ?”

ฮ่องเต้หมิงหยวนขมวดคิ้ว พร้อมพูดขึ้นว่า “ถึงแม้จะบอกว่าปล่อยให้มีอำนาจ แต่ยังไงก็ต้องรักษากฎระเบียบ จากกระทำตามอำเภอใจไม่ได้”

อ๋องชินเฟิงอันหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “ใช่ จะต้องมีกฎระเบียบ มีขอบเขตจำกัด กาน้ำชานี้ก็คือกฎระเบียบ ตอนนี้เขาสามารถเคลื่อนไหวได้เพียงภายใต้กฎระเบียบของเจ้า แต่เมื่อเขาได้ขึ้นครองราชย์ กาน้ำชานี้ก็คือกฎระเบียบที่เขาตั้งขึ้นมา บางทีเขาอาจจะเพิ่มใหญ่ขึ้น หรือบางทีอาจจะลดเล็กลง หรือบางทีอาจจะสูงบ้าง ทั้งหมดนี้ล้วนกำหนดขึ้นโดยเขากับขุนนางของเขา ส่วนมาตรฐานในการกำหนด ก็ต้องดูว่าเหมาะสมกับการพัฒนาในตอนนี้หรือไม่”

ฮ่องเต้หมิงหยวนจ้องมองดูกาน้ำชานั่น แววตาค่อนข้างสับสน พร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านหมายความว่า กฎระเบียบที่ข้าตั้งขึ้นมา ไม่เหมาะสมกับการพัฒนาเป่ยถังในตอนนี้หรือ?”

อ๋องชินเฟิงอันพยักหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “เป็นเช่นนั้นจริง”

ฮ่องเต้หมิงหยวนพูดขึ้นอย่างเสียใจว่า “ข้าทำได้ไม่ดีมาตลอด ใช่หรือไม่?”

อ๋องชินเฟิงอันมองดูเขา เอื้อมมือไปตบบ่าของเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่ เจ้าช่วยเสด็จพ่อของเจ้าผ่านพ้นช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุดมาได้ การปกครองอย่างเป็นกลางของเจ้า ทำให้เป่ยถังอย่างมั่นคงมาแล้วสิบปี ตอนนี้เป่ยถังถึงเวลาต้องพัฒนาแล้ว เป่ยถังต้องทำมาค้าขายกับประเทศรอบๆ จะปิดประเทศอีกต่อไปไม่ได้ เรื่องนี้ เจ้าไม่สามารถทำได้ ไม่เกี่ยวกับความสามารถของเจ้า พูดได้เพียงว่า นี่ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าชำนาญ และเรื่องนี้ จะต้องเป็นคนที่มีแรงบันดาลใจ มีทีมงานที่มีความสามารถไปทำ”

ฮ่องเต้หมิงหยวนเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง

อ๋องชินเฟิงอันมองดูพร้อมพูดขึ้นว่า “มีประเทศหนึ่ง......ประเทศนี้อยู่ห่างไกล เจ้าไม่รู้ ประเทศนี้ในทุกๆหลายปี จะเปลี่ยนประมุขหนึ่งครั้ง ประมุขที่มีให้เลือก ต่างมีความสามารถ ประเทศพัฒนาไปถึงระดับอะไร ใช้คนแบบไหน ไม่มีใครหลงใหลอำนาจ เพียงทำเพื่อให้ประเทศชาติกลายเป็นประเทศร่ำรวยที่สุด เจริญรุ่งเรืองที่สุด ให้ประชาชนทั้งหมดมีชีวิตที่ดีขึ้น ข้าพูดเช่นนี้ เจ้าเข้าใจไหม?”

ฮ่องเต้หมิงหยวนแลดูค่อนข้างตกตะลึง พร้อมพูดขึ้นว่า “มีประเทศเช่นนี้ด้วยหรือ?”

“ใช่ จะทำอะไร ต้องดูว่าในใจของเจ้าคิดอะไร? อำนาจสำคัญที่สุด หรือว่าประชาชนสำคัญที่สุด”