บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1489

เรื่องราวไม่ควรจะดำเนินมาในรูปแบบนี้ หยู่เหวินเห้าควรจะพูดว่าทังหยวนอายุยังน้อยไม่สามารถติดตามเขาเข้าสู่วงการค้าได้ ฉะนั้น จะยอมถอยและขอร้องโดยการใช้หมาป่าทังหยวนเป็นสิ่งชดเชยแทน จากนั้นเขาก็สามารถตอบตกลงโดยไหลไปตามน้ำได้

นี่เดิมทีควรจะเป็นการเคลื่อนไหวครั้งเดียวแต่ได้ผลประโยชน์ถึงสามทาง หนึ่ง เขาสามารถได้ตามที่ปรารถนา ได้เป็นหัวหน้าที่ปรึกษาของกรมคลัง ควบคุมเส้นเลือดใหญ่ของเศรษฐกิจประเทศชาติ

สอง เขาจะได้พาหมาป่าทังหยวนไปอย่างที่ต้องการ เพื่อชดเชยความเสียใจในชาตินี้ที่ไม่มีหมาป่าหิมะในครอบครอง มากที่สุดก็แค่รอให้ทังหยวนเติบโตแล้วค่อยคืนให้เขาไป

สาม เขายังคงสามารถวางมาดสูงส่งต่อไปได้เช่นเดิม ให้หยู่เหวินเห้ารู้สึกว่าเขาสามารถจะสะบัดทุกสิ่งทิ้งไปโดยไม่สนใจก็ได้ ให้เขาอย่าได้ร้องขอมากเกินไป เพราะว่าจากทังหยวนกลายเป็นหมาป่าทังหยวน หยู่เหวินเห้ามีความรู้สึกผิดต่อเขา

หยู่เหวินเห้าที่ทุ่มเทแรงกายแรงใจทั้งหมดในการจะทำให้เศรษฐกิจของประเทศชาติรุ่งเรือง ทำไมจึงได้ปล่อยวางอย่างง่ายดายเช่นนี้ เขาควรจะหน้าด้านหน้าทนเกลี้ยกล่อมเขาด้วยวิธีการต่างๆมิใช่หรือ

หยู่เหวินเห้ามองใบหน้าที่นิ่งอึ้งไปทันทีของเขา ในใจมีความสุขที่ได้เห็นความเสียใจ แต่ไม่ได้เผยออกมาทางสีหน้าเลยแม้แต่น้อย พูดว่า “ข้ายังมีเรื่องต้องทำ ท่านชายสี่เหลิ่งกลับไปเถอะ”

ท่านชายสี่เหลิ่งรับคำหนึ่งเสียง “ได้ เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน”

พูดเช่นนั้นก็จริง แต่กลับนั่งอยู่เช่นนั้นไม่เคลื่อนไหว ใช้ความคิด ถามขึ้นว่า “ประเดี๋ยวพระองค์ต้องทำงานอะไรหรือ”

“ปรึกษากับเหลิ่งจิ้งเหยียนเสียหน่อย ดูสิว่าใครที่เหมาะสมจะเป็นหัวหน้าที่ปรึกษากรมคลัง ”หยู่เหวินเห้าพูด

ท่านชายสี่เหลิ่งรับคำอีกหนึ่งครั้ง “เช่นนั้นก็เป็นเรื่องใหญ่จริงๆ จะเสียเวลาไม่ได้เลย”

“แน่นอน ”หยู่เหวินเห้ามองเขา สีหน้าเต็มไปด้วยคำถามว่าทำไมเจ้ายังไม่ไปอีก กระทั่งยังทำมือไล่ให้เขาออกไปด้วยซ้ำ

ท่านชายสี่เหลิ่งประสานนิ้วทั้งสิบวางไว้ข้างหน้า นิ้วโป้งทั้งสองนิ้วหมุนวนไปมาไม่หยุด เงยหน้าขึ้นสีหน้ากลับคืนสู่ความอบอุ่นสง่างาม “สนใจอยากจะเล่นหมากรุกสักกระดานหรือไม่ ”

หยู่เหวินเห้าทำท่ากดมือลง “เล่นหมากรุกอะไรกัน ข้าไม่ชอบเล่น อย่างไรก็คงต้องแพ้เจ้าอยู่ดี ”

“เป็นคนจะขาดความมั่นใจไม่ได้ เมื่อวานแพ้ วันนี้อาจจะชนะก็ได้”ท่านชายสี่เหลิ่งพูด แล้วยกมือขึ้นเรียกให้มู่หรูกงกงเตรียมกระดานหมากรุก

แน่นอนว่าหยู่เหวินเห้าไม่ได้อยากจะไล่เขากลับไปจริงๆ จึงแสร้งทำเป็นฝืนใจพูดว่า “ได้ แค่กระดานเดียว ข้ายังมีงานต้องทำ”

“กระดานเดียวเท่านั้น”ท่านชายสี่เหลิ่งวางหมากรุกอย่างดึงดัน เชิญเขามานั่งลง

หมากรุกกระดานนี้ ไร้ซึ่งการไล่ฆ่า เห็นเพียงท่านชายสี่เหลิ่งที่ยอมถอยร่นไป จนถึงสุดท้าย หยู่เหวินเห้าย่อมได้ชัยชนะไป

ท่านชายสี่เหลิ่งถอนหายใจเบาๆเฮือกหนึ่ง ใบหน้าขาวเนียนดุจหยกมีแววชื่นชมผุดขึ้นมาสายหนึ่ง “เมื่อคืนฮ่องเต้คงจะฝึกฝนฝีมือการเดินหมากอย่างหนักแน่ๆ”

“ไม่มีเลย”

ท่านชายสี่เหลิ่งมองเขา เอ่ยอย่างดื้อรั้นว่า “พระองค์ซ้อมแน่ แต่ข้ายินดีจะยอมรับความพ่ายแพ้ ในเมื่อแพ้แล้ว เช่นนั้นหัวหน้าที่ปรึกษากรมคลังอะไรนั่น ข้าเป็นก็ได้ ”

หยู่เหวินเห้าทำเสียงประหลาดใจ มองเขา “เมื่อครู่ข้าเคยบอกหรือว่าถ้าเจ้าแพ้แล้วจะให้เป็นหัวหน้าที่ปรึกษาของกรมคลัง”

“พูดแล้ว ”ท่านชายสี่เหลิ่งเก็บกระดานหมากรุก “ฝีมือข้าสู้ไม่ได้ ก็ไม่มีอะไรต้องพูด ตอบรับคำบัญชาก็พอ”

เขาลุกขึ้นยืน ประสานมือขึ้น “ขอตัวลา”

พูดจบ เขาก็หมุนตัวเดินออกไปอย่างสบายอกสบายใจ แต่เอวที่ยืดตรงดุจต้นหยกไม่ได้กลับไม่ผึ่งผายเหมือนเมื่อวาน แอบกัดฟันกรอด เดินออกจากห้องทรงพระอักษรนานแล้ว กลับได้ยินเสียงผิวปากของหยู่เหวินเห้าดังขึ้นมา สีหน้าของท่านชายสี่เหลิ่งดำคล้ำลงไปทันที

เป็นครั้งแรกในชีวิตที่หลงกล แม้จะเป็นความยินดีสมัครใจ แต่ไม่ใช่การเริ่มต้นที่ดีมาก ไม่ว่าจะคิดอย่างไรก็คิดไม่ออก ที่สุดแล้วมันเกิดปัญหาขึ้นที่ตรงไหน