บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1498

หยวนชิงหลิงอุ้มเด็กออกไปให้ชายาเฟิงอัน พระชายายื่นมือออกมาอุ้มเด็ก ใบหน้ามีรอยยิ้มที่อบอุ่น “ข้าคิดว่าชาตินี้เขาคงจะไม่มีลูกของตัวเองเสียแล้ว ดีจริงๆ เขายิ่งอยู่ก็ยิ่งมีชีวิตที่มีสมบูรณ์แล้ว เด็กคนนี้เหมือนตอนเขาตอนเล็กๆมาก เพียงแต่ ตอนเด็กๆเขาตัวเล็กเกินไป”

หยวนชิงหลิงมองพระชายา ค่อยๆนั่งลง “ครั้งนี้ท่านชายสี่เหลิ่งแสดงออกว่าตื่นเต้นมาก แม้ว่าภรรยาจะคลอดลูก คนที่มีสามีตื่นเต้นนั้นก็สมควรอยู่ แต่ท่านชายสี่เหลิ่งที่อยู่ในใจข้า เป็นคนที่แม้แต่ภูเขาถล่มสีหน้าก็ไม่มีวันเปลี่ยน ครั้งนี้ดูตื่นเต้นมากเกินไปหน่อย พระชายา เขามีปมอะไรในใจอยู่ใช่หรือไม่ ”

พระชายามองมา ใบหน้ามีแววหวั่นไหวอยู่บ้าง “เจ้าช่างสังเกตทุกอย่างจริงๆ เห็นได้ชัดว่าเจ้าเป็นห่วงเขามาก ที่จริงเขาดีใจมากที่มีเจ้าเป็นลูกศิษย์ เจ้าเป็นผู้หญิงคนแรกในชีวิตเขาที่ต้องปกป้อง”

“หืม？”หยวนชิงหลิงรู้สึกมึนงงอยู่บ้าง “คนแรกที่ต้องปกป้องไม่ใช่ท่านหรือ ท่านเป็นอาจารย์ของเขา”

“เขารู้ตั้งแต่เด็กๆแล้วว่าข้าไม่ต้องการการปกป้อง”พระชายาใช้หน้าผากของตนเองแนบไปกับหน้าผากของเด็กน้อย แววตามีความอบอุ่นอ่อนโยนอย่างที่หยวนชิงหลิงไม่เคยพบเห็นมาก่อน จากนั้นก็กดมือทับไปบนห่อผ้า พูดว่า “เด็กคนนี้มีวาสนา กำเนิดมาในช่วงที่บ้านเมืองสงบรุ่งเรือง พ่อแม่มีฐานะสูงส่ง เด็กคนนี้ต้องมีคนปกป้อง มีคนรัก มีคนเอาใจมากมายอย่างแน่นอน เป็นเด็กที่คนทั้งใต้หล้าต้องเอ็นดู ตั้งชื่อว่าเหลิ่งเทียนสิง หวังว่าหลังจากที่เขาเติบโตแล้ว สามารถเดินตามกฎธรรมชาติ เป็นตัวแทนที่กล่าวถึงความทุกข์ยากของผู้คน เป็นอย่างไร”

“ดำเนินไปตามกฎธรรมชาติ เหลิ่งเทียนสิง ชื่อนี้ไพเราะมาก ความหมายก็ดีมากเช่นกัน ”หยวนชิงหลิงเอ่ยชม มองพระชายา “ เช่นนั้นชื่อของลูกชาย ท่านชายสี่เหลิ่งท่านเป็นคนตั้งให้แล้ว แล้วพ่อแม่ของท่านชายสี่เหลิ่งเล่า”

ประวัติความเป็นมาของท่านชายสี่เหลิ่ง เป็นปริศนามาตลอด ตอนที่เขาแต่งงานกับองค์หญิง ตระกูลเหลิ่งก็ไม่มีคนมาร่วมงาน

ก่อนหน้านี้เคยได้ยินมาว่าท่านชายสี่เหลิ่งมีชาติกำเนิดที่สูงส่ง อย่างน้อยก็เป็นตระกูลพ่อค้า แต่ว่า ก็รู้แค่นี้ ที่เหลือ ก็ไม่มีใครรู้อะไรอีก

เดิมทีหยวนชิงหลิงไม่ได้ตั้งใจจะสืบเรื่องของเขา แต่ว่าตอนที่องค์หญิงคลอดลูก ท่าทีที่เขาแสดงออกมาค่อนข้างจะ อ่อนแอ นางไม่เคยเห็นท่านชายสี่เหลิ่งเป็นเช่นนี้มาก่อน

พระชายาอุ้มเด็กเอาไว้ ยืนขึ้น พูดเรียบๆประโยคหนึ่งว่า “คนในตระกูลเขาตายไปหมดแล้ว”

หยวนชิงหลิงตกใจมาก “ตายแล้ว แต่ว่า ข้าได้ยินว่า……”

“ข่าวลือที่เกี่ยวกับเขาทั้งหมด ล้วนไม่ใช่เรื่องจริง ความจริงก็คือคนทั้งบ้านของเขาได้ตายไปหมดแล้ว”เห็นได้ชัดว่าพระชายาเองก็ไม่อยากจะพูดมาก อุ้มเด็กเข้าไปยังหอด้านข้าง

หยวนชิงหลิงมองแผ่นหลังของนางอย่างนิ่งอึ้ง หัวใจรู้สึกตื่นตะลึงอยู่บ้าง คนของตระกูลท่านชายสี่เหลิ่งตายกันหมดแล้ว เช่นนั้นเขาก็เป็นเด็กกำพร้าหรือ

“ฮองเฮา เหนื่อยมากแล้วกระมัง”หรงเยว่เดินเข้ามา นั่งลงไปบนเก้าอี้ ใบหน้ายังคงมีรอยยิ้มอิจฉาแขวนอยู่ พูดว่า “แต่เหนื่อยแล้วก็คุ้มค่า เด็กช่างน่ารักจริงๆ หลานชายของข้า คิดไม่ถึงจริงๆ ตอนนี้ข้ามีลูกสาวของตัวเอง ยังมีหลานชายด้วย”

หยวนชิงหลิงมองหรงเยว่ หัวใจกระตุก “เจ้าจะกลับหรือยัง พวกเรากลับไปพร้อมกันเถอะ”

“ข้าจะอยู่ต่อ……”

หยวนชิงหลิงยืนขึ้นมาดึงตัวนาง “ไป พวกเรากลับกันเถอะ อย่ารบกวนพวกเขา”

“ไม่ได้รบกวนนี่นา ข้าจะดูหลานชาย……”

“กลับไปดูลูกของตัวเอง ข้าจะไปส่งเจ้าเอง”

“ไม่ต้อง ข้าขี่ม้ามาเอง เจ้าส่งข้ากลับยิ่งไม่สะดวก”