บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1600

เหล่าไท่จวินโบกมือ พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่ได้ ก่อนแต่งงาน เจ้าบ่าวเจ้าสาวจะเจอหน้ากันไม่ได้ นี่คือธรรมเนียม ปฏิบัติ เราไม่ควรฝ่าฝืน”

แม่นางเจ็ดหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “งานแต่งงานนี้จัดอย่างยังมีธรรมเนียมปฏิบัติอยู่หรือ? ท่านก็แค่เป็นห่วงว่าข้าไปหาเขา คุยกันไม่รู้เรื่องแล้วทะเลาะกันทำให้งานล้มเหลวไม่ใช่หรือ? ในเมื่อข้ารับปากท่านแล้ว ก็จะแต่งแน่นอน พอใจไหม?”

เหล่าไท่จวินได้ยินเช่นนี้แล้ว ก็ค่อยหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “งั้นได้ เจ้าเป็นคนทำมาค้าขาย รู้จักรักษาคำพูด ในเมื่อรับปากแล้วก็จะไม่เปลี่ยนใจ ไม่อย่างนั้นเชือกของข้าอันนี้ สามารถใช้ได้ตลอด”

แม่นางเจ็ดพูดขึ้นว่า “ไม่เคยเห็นแม่ที่ไหนหน้าโมโหขนาดนี้”

“ก็ไม่เคยเห็นลูกสาวที่ดื้อรั้นแบบเจ้า” เหล่าไท่จวินยิ้มหน้าบาน

เสียงหัวเราะดังออกมา คนของตระกูลหยวนเห็นแล้ว ต่างก็โล่งอก จากนั้นก็คิดว่าสมดังฝันแล้ว แม่นางเจ็ด จะได้แต่งงานจริงๆแล้ว

งานแต่งงานของแม่นางเจ็ด ล้วนเป็นปมในใจของคนตระกูลหยวน

ทังหยางรู้ว่าแม่นางเจ็ดกลับมาถึงเมืองหลวงอย่างปลอดภัย ก็ค่อยโล่งอกเหมือนกัน หลังจากโล่งอกแล้ว แล้วก็มีความรู้สึกเหมือนอยากน้ำตาจะไหล จมูกจิ๊ดๆ โชคดีที่ไม่เกิดอะไรขึ้น

ตอนกลางคืน แม่นางเจ็ดมาหาถึงจวนอ๋องฉู่

ทังหยางเชิญนางเข้ามา แล้วก็ให้ทุกคนออกไป เหลือไว้เพียงทั้งสองคนคุยกันตามลำพังในห้อง

ทังหยางมองดูนาง สวมชุดสีแดงเลือดหมู ผมม้วนเกล้าไว้เรียบร้อยสวยงาม ตาคิ้วมีร่องรอยของความมีอายุ แต่ยิ่งเพิ่มเสน่ห์ให้มากขึ้น

ตอนที่รู้จักนาง ยังเป็นวัยรุ่นที่สวมใส่ชุดสีสดใส ผ่านไปมาในโลกนี้ เพียงแปบเดียว ทุกคนต่างแก่มากแล้ว

ทังหยางไม่รู้จะพูดอะไร หนึ่งพันความคิดอันแน่นเต็มอก ไม่สามารถพูดออกมาเป็นประโยคได้

โดยเฉพาะหลังจากผ่านเรื่องที่เมืองโร่ตูมา เขาไม่รู้จริงๆว่าจะเปิดปากพูดอย่างไรก่อนดี ทำได้เพียงพูดขึ้นด้วยเสียงต่ำว่า “ขอโทษ”

แม่นางเจ็ดกลับตรงไปตรงมา คงเพราะคิดได้แล้ว ความอัดอั้นในใจบางอย่างก็ปล่อยวางแล้ว

“ที่จริง ตอนที่อยู่เมืองโร่ตู เจ้าดื่มจนเมา พวกเราไม่ได้มีอะไรกัน เพียงแค่ตอนนั้นข้าหมั่นไส้เจ้า จึงตบเจ้าไปหลายทีแค่นั้นเอง”

ทังหยางอึ้งพร้อมพูดขึ้นว่า “อ๋า?”

แม่นางเจ็ดมองดูเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “เป็นเช่นนี้จริง เจ้าเป็นผู้ชาย น่าจะรู้ว่าผู้ชายเมาจนขนาดนี้แล้ว ไม่มีทางสามารถทำอะไรได้”

ในใจทังหยางรู้สึกแย่ มองดูนางพร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้ารู้ได้อย่างไร?”

แม่นางเจ็ดหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าล่องใต้ขึ้นเหนือมาหลายปีนี้ คนที่ทำการค้ากับข้าล้วนเป็นผู้ชาย ข้าจะไม่รู้เรื่องของผู้ชายเลยหรือ?”

ในใจทังหยางเจ็บปวด พร้อมพูดขึ้นว่า “หลายปีมานี้ ลำบากเจ้ามากจริงๆ....แต่ว่า หลังจากที่ข้าตื่นขึ้นมา บนกายไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้น บนใบหน้าก็มีร่องรอยฝ่ามือ ยังคิดว่าข้ากระทำผิดไปแล้ว”

แม่นางเจ็ดพูดขึ้นว่า “เจ้าถอดของเจ้าเอง ข้าก็นั่งอยู่ในห้อง มองดูเจ้าโยนเสื้อผ้าออกมาทีละชิ้น”

ทังหยางอับอาย จู่ๆก็หน้าเหมือนกุ้งต้ม แดงตั้งแต่คอจรดหลังใบหู

ภาพตอนนั้น จะน่าอับอายขนาดไหน

รู้สึกว่าไม่สามารถคุยกันต่อไปได้อีก นั่งตรงเหมือนอย่างนั่งบนหมุดเข็ม

แม่นางเจ็ดกลับเป็นกันเอง หัวเราะพร้อมถามเขาว่า “ข้านิสัยเป็นอย่างไร เจ้าน่าจะพอรู้ จะแต่งงานจริงหรือ?”

ทังหยางพูดขึ้นอย่างจริงจังว่า “ถวิลหาแม้ในยามฝัน”

แม่นางเจ็ดพูดขึ้นด้วยสายตาค่อนข้างแดงว่า “จริงหรือ?”