บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1607

ครั้นวัดแล้ว...สี่สิบองศา

“ไข้สูง ยังมีอาการอื่นอีกหรือไม่?” หยวนชิงหลิงถอนใจ เจ้าห้าที่น่าสงสาร ช่วงที่ยุ่งที่สุดยังต้องมาล้มป่วยอีก

หยู่เหวินเห้าดึงมือนาง “ไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วง ก็แค่จามไม่กี่ทีเท่านั้น เวียนหัวนิดหน่อย ปวดสมอง คัดจมูก ที่ลำคอก็รู้สึกอย่างกับเผาไหม้ อย่างอื่นก็ไม่มีอะไร”

หยวนชิงหลิงหยิบหูฟังแพทย์ออกมา ฟังหัวใจกับปอดสักหน่อย ไม่น่าเป็นห่วง น่าจะเพราะตากฝนก็เลยเป็นหวัดไข้ขึ้น ไวรัสเข้าระบบทางเดินหายใจ

นางเอ่ย “กินยาลดไข้ก่อน แล้วค่อยฉีดยา พักคืนหนึ่งพรุ่งนี้ตื่นขึ้นมาก็ไม่เป็นอะไรแล้ว”

นางค้นยาลดไข้ออกมา สวีอีจึงเทน้ำมาให้ วางยาอยู่ในปากเขา กลืนลงไปอึกหนึ่งก็ดื่มน้ำตาม

นี่เป็นนิสัยการกินยาของเจ้าห้า ไม่ชอบกินน้ำร่วม แต่กลืนไปทั้งอย่างนั้นแล้วดื่มน้ำตาม

หยวนชิงหลิงเอาเข็มฉีดยาออกมา แล้วหายาฉีด เพิ่งจะเตรียมเข็มหยู่เหวินเห้าก็กลืนน้ำลายลงอึก “ต้องฉีดจริงหรือ?”

“ฉีดเข็มหนึ่งแพล็บเดียวก็หายแล้ว เจ้ามิใช่ยุ่งมากหรือ?” หยวนชิงหลิงปลอบเขาอย่างอ่อนโยน เจ้าห้ากินยาได้เป็นกำ แต่กลับกลัวเข็มนี่แหละ

สวีอีพูดอยู่ด้านข้าง “ไม่เจ็บสักหน่อยพ่ะย่ะค่ะ ฉีดลงไปแพล็บเดี๋ยวก็จบ”

“ฉีดเข้ากล้ามเนื้อเร็วที่สุด ไม่เจ็บด้วย” หยวนชิงหลิงหัวเราะเอ่ย

หยู่เหวินเห้าคิดว่าตนก็ยุ่งมากอยู่เหมือนกัน ช่วงนี้จะล้มป่วยไม่ได้ แม้ฉีดยาจะเจ็บอยู่บ้าง แต่หากวันพรุ่งหายแล้วก็เข้าประชุมเช้าได้ วันพรุ่งนี้เป็นวันประชุมเช้า

“ได้ เช่นนั้นก็ฉีดเถอะ หายเร็วหน่อย ให้ดีก็สองเข็มไปเลย!” หยู่เหวินเห้าหัวเราะเอ่ยด้วยความกล้าหาญ

“ฮองเฮา...” ด้านนอกมีเสียงร้อนรนของลู่หยาดังมา “หนูขาวเหล่านั้นของพระองค์ จู่ๆ ก็กระแทกกรงหนีออกไปเพคะ ข้าน้อยให้คนตามจับแล้ว แต่มีสองตัวยังจับไม่ได้เพคะ”

หยวนชิงหลิงตกตะลึงพรึงเพริด หนูขาวชนกรงหลุดออกมาได้? เมื่อครู่สังเกตระดับความคะนองยังไม่ขนาดนั้นนี่ นางรีบเก็บเข็มฉีดยาในกล่องยา “เจ้าห้า ข้าไปก่อน ประเดี๋ยวจะกลับมาฉีดยาให้เจ้า”

หยู่เหวินเห้ารู้ว่าหนูพวกนั้นสำคัญกับนางมาก รีบเอ่ย “ได้ เจ้าไปเถอะ ข้าฉีดเองก็ได้ ฉีดเข้ากล้ามเนื้อใช่ไหม ข้าก็เป็น”

หยวนชิงหลิงจึงรีบๆ ร้อนๆ วิ่งออกไป

ครั้นสวีอีเก็บน้ำชาเสร็จแล้วก็ไปดู “เออ...ฉีดเข้ากล้ามเนื้อกระหม่อมก็เป็นพ่ะย่ะค่ะ ก่อนหน้านี้เคยตามฮองเฮาไปฉีดยาที่จวนอ๋องซู่ กระหม่อมเห็นว่าฉีดที่พระที่นั่งพ่ะย่ะค่ะ จุดไหนเนื้อเยอะก็ฉีดที่จุดนั้น เช่นนั้นก็จะไม่เจ็บพ่ะย่ะค่ะ”

“ใต้เท้าสวี ไม่ได้เด็ดขาด!” มู่หรูกงกงรีบปรามอยู่ด้านข้าง จะล้อเล่นกับร่างมังกรได้อย่างไร? ดูก็รู้ว่าใต้เท้าสวีเป็นคนเซ่อซ่า

หยู่เหวินเห้าก็รู้หลักการฉีดยา เขาก็เคยฉีดมาแล้วหลายครั้ง บาดเจ็บเมื่อก่อนหน้านี้ก็ฉีดอยู่บ่อยๆ เจ้าสิ่งนี้ก็เหมือนอย่างที่สวีอีว่าอย่างนั้น แทงเข้าที่บั้นท้าย ดันให้ยาเข้าไปก็จบ

เขาคิดว่าบางทีเจ้าหยวนอาจต้องยุ่งอีกนาน สงสารนางต้องย้อนกลับมาจะเหนื่อย จึงเอ่ย “สวีอีเจ้ามาฉีด ฉีดแล้วก็ไปบอกเจ้าหยวนว่าไม่ต้องรีบกลับมา จัดการเรื่องของนางก่อน”

“พ่ะย่ะค่ะ!” สวีอีดีใจมาก เขาอยากลองเจ้าสิ่งนี้ตั้งนานแล้ว แต่ฮองเฮาไม่ยอมให้เขาแตะ ล้อเล่นอะไรกัน? อย่างน้อยเขาก็เคยไปยุคปัจจุบันมาก่อน รู้ว่าของสิ่งนี้มันเป็นอย่างไร ก็เหมือนกับการฝังเข็มที่นี่มิใช่หรือ? เพียงแต่ในเข็มมีน้ำยาอยู่ ส่วนเข็มก็ต้องเผาสักหน่อยแล้วค่อยแทงลงไป

เข็มฉีดยาบรรจุยาฉีดเรียบร้อยแล้ว สวีอีหยิบขึ้นมา มู่หรูกงกงช่วยฮ่องเต้จัดการเสื้อผ้าด้วยใจตุ้มๆ ต่อมๆ

ต้องพูดเลย แม้สวีอีจะฉีดยาเป็นครั้งแรก แต่อย่างไรก็เป็นคนฝึกยุทธ์ ควบคุมกำลังได้ดีมาก วินาทีที่เข็มทะลุผิวหนังก็ไม่ค่อยรู้สึกเจ็บแล้ว แค่ตอนที่ดันยาเข้าไปรุนแรงหน่อยเท่านั้น ดันเร็วเกินไป หยู่เหวินเห้าตวาดเขาไปทีหนึ่ง จากนั้นเขาจึงเบามือลง

ครั้นฉีดเสร็จหนึ่งเข็ม หยู่เหวินเห้าเห็นด้านข้างยังมีอีกเข็ม จึงเอ่ย “ฉีดไปหมดทั้งสองเข็มเลยแล้วกัน จะได้หายเร็วๆ ก่อนหน้านี้ข้าบาดเจ็บ เจ้าหยวนก็ฉีดให้ข้าตั้งหลายเข็ม แล้วยังมีเติมน้ำเกลืออีก ตอนนี้ยาแค่นี้คงไม่เป็นอะไรมากหรอก”