บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1639

ท่านชายสี่ตอบว่า “ วันนี้ฮุ่ยเทียนมาที่จวนของข้า ท่าทางทั้งสุขสันต์ทั้งเศร้าหมอง พอถามไปก็พูดทุกอย่างออกมาหมด เดิมทีเขาบอกว่าอยากจะปิดบังไว้ก่อนสักสามเดือน แต่ข้ารู้สึกว่า อย่างไรก็ควรบอกลูกศิษย์ของข้าไว้สักหน่อยจะดีกว่า จะได้ทำการตรวจสอบล่วงหน้าป้องกันหากเกิดอะไรผิดพลาดไม่คาดฝัน”

มู่หรูกงกงส่งเสียงร้องอ๋อตอบรับเสียงหนึ่ง จากนั้นก็ก้าวเดินฉับ ๆ ไปหาหยวนชิงหลิงทันที

หยวนชิงหลิงยังคงเก็บตัวอยู่ในห้องทดลอง เมื่อได้ยินมู่หรูกงกงมารายงานว่าฮูหยินเหยาตั้งครรภ์แล้ว ก็ตกใจเสียจนตาทั้งสองข้างแทบจะหลุดถลนออกมาเลยทีเดียว

นางรีบวางภาชนะทดลองในมือลงทันที “เป็นความจริงหรือ?”

“ราชบุตรเขยพูดเช่นนี้พ่ะย่ะค่ะ” มู่หรูกงกงตอบ

หยวนชิงหลิงพูดว่า "นี่เป็นเรื่องใหญ่แล้วล่ะ ที่ผ่านมาร่างกายของฮูหยินเหยาก็ไม่ค่อยแข็งแรงอยู่แล้ว เพิ่งมาตั้งครรภ์เอาตอนนี้ แต่ก็ไม่เป็นไร ถือว่าเป็นเรื่องใหญ่ที่น่ายินดี วันพรุ่งนี้ข้าจะไปหานางแล้วกัน"

ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายแล้ว วันพรุ่งนี้ค่อยออกเดินทางแต่เช้าตรู่

ช่วงค่ำ หยู่เหวินเห้ากลับมาที่ตำหนัก นางก็บอกว่า "วันพรุ่งนี้ข้าจะไปหาฮูหยินเหยา น่าจะกลับมาช่วงค่ำ ๆ นะ"

"อื้ม ไปเถอะ" หยู่เหวินเห้าพูด

เขาถอดเสื้อคลุมชั้นนอกออกแล้วถามว่า “ตั้งท้องตอนอายุมากแล้วเช่นนี้ จะเป็นอะไรหรือไม่?”

“ปีนี้นางอายุยังไม่ถึงห้าสิบ แต่ก็เป็นแม่ที่อายุมากแล้วจริง ๆ บวกกับที่ผ่านมา สุขภาพของนางก็ไม่ค่อยดีนัก ข้าก็เลยรู้สึกกังวลนิดหน่อย”

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็อยู่กับนางมากขึ้นหน่อยเถอะนะ” หยู่เหวินเห้าพูดด้วยความเห็นอกเห็นใจ

เขารู้ตั้งนานแล้วว่า เจ้าหยวนเป็นของทุกคน

ไม่ว่าที่ไหนต้องการ ก็ต้องย้ายไปอยู่ที่นั่น

“ เมื่อช่วงเย็นวันนี้ เจ้าหกก็เข้าวังมาเหมือนกัน ข้าบอกเรื่องนี้กับเจ้าหกแล้ว คาดว่าวันพรุ่งนี้หรงเยว่ก็คงจะไปด้วย” หยู่เหวินเห้าพูด

“ ถ้าหรงเยว่รู้ พรุ่งนี้คงมีคนไปเยอะกว่านั้นแน่ ” หยวนชิงหลิงพูดด้วยรอยยิ้ม

หรงเยว่ไม่ใช่คนพูดมากปากรั่ว แต่นางเป็นคนที่กระตือรือร้นกับเรื่องอะไรก็ตามที่มีความสุขทุกประเภท นางชอบความครื้นเครง

วันรุ่งขึ้น หยวนชิงหลิงตื่นแต่เช้า พร้อมกับแบกกล่องยาออกไปทันที

เมื่อไปถึงหน้าประตูบ้านของฮูหยินเหยา ผลคือได้เห็นรถม้าของบ้านหรงเยว่ รถม้าของบ้านหยวนหย่งอี้ รวมถึงรถม้าของจวนอ๋องซุนจอดเรียงรายกันอยู่อย่างที่คิด

หลังจากเข้าบ้านไป ก็ได้ยินเสียงของหรงเยว่ดังมาจากที่ไกล ๆ แล้ว "กี่เดือนแล้วล่ะ? จะปิดบังพวกเราทำไมกัน? เรื่องแบบนี้เจ้าจะปิดบังพวกเราไม่ได้นะ ต้องบอกพวกเรามาทุกคนจะได้ช่วยเหลือได้"

เสียงของหรงเยว่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นยินดี อันที่จริง เป็นเพราะนางใช้ชีวิตอยู่กับความน่าเบื่อหน่ายมานานเกินไป นับตั้งแต่ที่นางช่วยอ๋องหวยสืบสวนคดีหนึ่งเสร็จสิ้นลง ก็ไม่มีคดีอื่นเพิ่มเติม ทั้งไม่มีงานอะไรให้ทำอีกเลย ซึ่งเป็นอะไรที่น่าอึดอัดทรมานมาก

“ หรงเยว่ เจ้านั่งลงให้ดีก่อนแล้วค่อยพูดจะได้หรือไม่ ? อย่าเอาแต่เดินวนไปเวียนมาตรงหน้าข้าแบบนี้ ข้าเวียนหัว” ฮูหยินเหยาพูดด้วยท่าทางจนใจน้อย ๆ

“ แน่นอนอยู่แล้วล่ะว่าต้องรู้สึกเวียนหัว แล้วก็ต้องอยากจะอาเจียนด้วยใช่หรือไม่ล่ะ? แต่เจ้าวางใจเถอะ นี่เป็นปฏิกิริยาปกติ หลังจากผ่านสามเดือนแรกไป ทุกอย่างก็จะดีขึ้นแล้ว”

หยวนชิงหลิงเห็นหรงเยว่ที่อยู่ในลานบ้าน เอาแต่หมุนตัวไปมาอยู่ข้างหน้าฮูหยินเหยาไม่หยุด ทั้งยังพูดด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นยินดีมาก

ฮุ่ยเทียนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ด้วยท่าทางที่แทบไม่สนใจอะไรอื่นได้แต่กำหมัดแน่น หมัดนั้นมีท่าทางเหมือนอยากเหวี่ยงออกไปทักทายใบหน้าของนางสักเปรี้ยง ในแบบที่เกือบจะอดรนทนไม่ไหวอยู่แล้ว

ในใจของสามีที่เป็นห่วงภรรยานั้น เขาไม่สนหรอกว่านางจะเป็นรองเจ้าสำนักหรือเป็นใคร

“พี่หยวน” หยวนหย่งอี้เห็นนางก่อน รีบลุกขึ้นทันที แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “พี่มาแล้วรึ?”

ในตอนที่ฮุ่ยเทียนเห็นว่านางมาแล้ว หมัดที่กำแน่นของเขาก็คลายออกอย่างเห็นได้ชัด เผยรอยยิ้มพลางยืนขึ้นแล้วกล่าวทักทายนาง

หรงเยว่ก้าวขึ้นมาข้างหน้าคว้าแขนของนาง แล้วพูดราวกับตัวเองมีสถานะเป็นเจ้าบ้านว่า "เจ้ามาได้จังหวะพอดีเลย รีบไปตรวจร่างกายให้นางเร็วเข้าเถอะ อายุเช่นนางไม่สามารถล้อเล่นได้ เกือบจะห้าสิบแล้วสินะ? คนอื่นหลังอายุห้าสิบประจำเดือนก็ไม่มาแล้วกระมัง? นางช่างร้ายกาจมากจริง ๆ”

“หรงเยว่ ถ้าเจ้าพูดอีกฮุ่ยเทียนจะซัดเจ้าจริง ๆ แล้วนะ” หยวนชิงหลิงพูดด้วยรอยยิ้ม