บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 168

สวีอีเห็นเขามุ่งหน้าไปทางที่ทำการปกครอง จึงไล่ตามไปถามขึ้นว่า “ท่านอ๋อง ยังไม่กลับจวนหรือ?”

หยู่เหวินเห้าพูดว่า “กลับจวนไปทำอะไร? ไปรอดูสิงโตคำรามหรือ? ไม่ ข้าขอเห็นภาพที่นางงดงามเพียงอย่างเดียวก็พอ”

ผู้หญิงเวลาดุขึ้นมา น่ากลัวมาก

สวีอีถามขึ้นอย่างสงสัยว่า “พระชายาจะกล้าตีอ๋องฉีจริงๆหรือ?”

อ๋องฉีเป็นถึงโอรสของฮองเฮานะ พระชายาไม่กล้าแม้แต่จะล่วงเกินเสียนเฟยเหนียงเหนียง แล้วจะกล้าล่วงเกินฮองเฮาเหนียงเหนียงหรือ?

หยู่เหวินเห้าเชื่อว่าไม่แน่นอน

ความรู้สึกที่หยวนชิงหลิงมีต่อเจ้าเจ็ดนั้นเป็นความโกรธความโมโห ซึ่งเก็บกดไว้อยู่ในใจนานมากแล้ว นางไม่เคยได้ระบายออกมา

วันนี้ตอนที่อยู่ในที่เกิดเหตุนอกเมือง เขาได้ยินหยวนชิงหลิงก่นด่าเจ้าเจ็ด หากไม่ใช่เพราะคนเยอะกับรีบจัดการบาดแผลให้กับผู้ได้รับบาดเจ็บ หยวนชิงหลิงก็คงลงมือแล้ว

หากคืนนี้เจ้าเจ็ดไปหานางเพื่อคุยเรื่องตกน้ำ เจ้าเพื่อนยาก นั่นก็จะกลายเป็นแค้นเก่าแค้นใหม่รวมกันแล้ว

หากหยวนชิงหลิงสามารถอดทนอดกลั้นไว้ได้ ถือว่าเขาแพ้

หยวนชิงหลิงไม่ใช่คนขี้โมโห แต่เป็นคนที่มีเหตุผลมาก หากนางเป็นคนผิด นางจะขอโทษ และจะขอโทษจากใจจริง

แต่หากนางไม่ผิด อีกฝ่ายบีบบังคับ นางก็จะควบคุมตัวเองไม่ได้

คิดถึงตอนนั้น ไม่ว่ายังไงนางก็จะกัดให้ได้หนึ่งที กัดจนมือของเขามีเลือดไหลเลยทีเดียว

วันนี้อารมณ์ของนางหงุดหงิดอย่างมาก เพราะมีผู้ได้รับบาดเจ็บเยอะ และที่จริงเรื่องนี้สามารถหลีกเลี่ยงเพื่อไม่ให้เกิดเหตุแบบนี้ได้

บีบบังคับให้นางกลับไปพักผ่อน ก็เป็นการทำให้นางไม่พอใจแล้ว ครั้งเจ้าเจ็ดยังจะไปซ้ำเติมอีก ไม่ได้รับผลที่ดีแน่

หยู่เหวินเห้าคิดถึงเช่นนี้ แล้วก็ควบม้าวิ่งมุ่งหน้าไปยังที่ทำการปกครอง เพื่อไปทำงานต่อ

วันนี้หยวนชิงหลิงโกรธมากจริงๆ

ตอนนั้นมีผู้ได้รับบาดเจ็บเยอะ มัวแต่สนใจช่วยเหลือคน ไม่มีเวลาคิดถึงเรื่องพวกนี้

แต่หลังจากกลับมาที่จวน ก็มีแม่นมสี่กับลู่หยาเฝ้าดูให้ตนนอน นางคิดถึงเรื่องนี้ที่ฉู่หมิงชุ่ย กระทำ แล้วก็ทำให้นางโกรธโมโหอย่างมาก

ความปลอดภัยของประชาชน ไม่ใช่สิ่งที่นางจะเอามาเพื่อแสดงเล่นๆ

นางเข้าใจจุดประสงค์ที่ฉู่หมิงชุ่ยกระทำในวันนี้อย่างที่สุด

เป็นเพียงการแสดงเท่านั้น เพื่อให้ได้ใจคน แล้วตนเองก็จะได้มีชื่อเสียง แต่ก็กลัวว่าคนที่อยู่เหนือกว่าไม่พอใจ จึงได้เชิญพระชายาอ๋องชินลุ่ยกับเหลียงฮูหยินของจวนเซียวเหยากงมาด้วย

จึงทำให้การแจกโจ๊กต้องรอแล้วรออีก

เพื่อเป็นการปกปิด นางจึงเอาเรื่องซาลาเปามาอ้าง

ภายในเมืองหลวงมีคนขายซาลาเปาเยอะมาก ซาลาเปาแค่นั้น แค่ซื้อก็ได้แล้ว ไม่จำเป็นต้องสั่งทำ

ฉู่หมิงชุ่ยทำไปอย่างเกินเหตุจริงๆ

คิดถึงวันนี้ตอนที่อยู่ในที่เกิดเหตุ อ๋องฉียังไม่หยุดที่จะพูดถึงเรื่องตกน้ำ เป็นถึงท่านอ๋องคนหนึ่ง ไม่พิการแขนขาอะไร เขากลับยืนอยู่ตรงนั้นปกป้องพระชายาของตนที่ความปลอดภัย แต่ไม่ไปช่วยคนตกน้ำ เรื่องนี้ทำให้น่าโมโหยิ่งกว่าฉู่หมิงชุ่ย

อย่างน้อยฉู่หมิงชุ่ยก็มีเป้าหมาย ส่วนเขาเป็นการกระทำที่โง่เง่าอย่างแท้จริง

“พระชายา จะรอท่านอ๋องกลับมาก่อนไหม แล้วค่อยทานข้าว?”ลู่หยาเข้ามาถามขึ้น

หยวนชิงหลิงพูดว่า “ไม่ต้อง เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ เขาคงไม่กลับมาเร็วขนาดนั้น เหลือไว้ให้เขาบ้าง เราทานกันก่อน”

“เพคะ”ลู่หยาออกไปจัดการ

หยวนชิงหลิงกับหยวนชิงผิงกำลังทานข้าวเสร็จ แล้วก็พาตอเป่าเดินเล่นอยู่ในลาน

ตอเป่าหลบอยู่ในกอหญ้าเพื่อขับถ่าย หยวนชิงผิงมองดูอย่างจนใจพร้อมพูดขึ้นว่า “พี่ใหญ่ เรื่องแบบนี้ให้พวกคนใช้ไปทำก็ได้ สกปรกมากเลย”

หยวนชิงหลิงนั่งลง พร้อมพูดขึ้นว่า “ใครทำก็ต้องทำเหมือนกันไม่ใช่หรือ? ไม่ใช่เรื่องหนักหนาอะไรเสียหน่อย”

“เจ้าเป็นพระชายา”หยวนชิงผิงพูดย้ำสถานะของนางอีกครั้ง

“พระชายาไม่ต้องทานข้าว? พระชายาไม่ต้องใส่เสื้อผ้า? พระชายาไม่มีแขนขาหรือ?”นางมองเมินน้องสาวตนเอง

หยวนชิงผิงนั่งอยู่ด้านข้างนาง ไม่ถกเถียงนางกับคำถามนี้ พี่ใหญ่เหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน พูดไม่ชนะแน่