บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1683

เหยี่ยโซ่วพูดขึ้นอย่างเป็นกังวลว่า “ แต่ว่าหนึ่งเดือนมีวันอาทิตย์แค่สี่วัน ก็แสดงว่าสามารถติวได้แค่สี่วัน จะเรียนทันหรือ?”

หยู่เหวินหวงพูดขึ้นว่า “พยายามให้มากที่สุด นอกจากวันอาทิตย์แล้ว ปกติกลับมาถึงหอพักแล้วก็ห้ามคุยเล่นไร้สาระ ติวต่อไป ตอนเที่ยงกับตอนกลางคืนรวมกันแล้วก็น่าจะได้ 1 ชั่วโมง นอนพักกลางวันครึ่งชั่วโมงก็พอแล้ว”

งั้นก็แสดงว่าต้องกินข้าวอย่างตะกละตะกลามแล้ว

นอกจากหลี่เจี้ยนฮุยแล้ว คนอื่นหลายคนต่างคิดว่าทรมานขนาดนี้จะมีประโยชน์ไหม? เหนื่อยมากเลยนะ

หยู่เหวินหวงก็ไม่พูดให้กำลังใจพวกเขา เพียงแค่พูดว่า “ชีวิตของตนเอง ต้องเลือกด้วยตนเอง”

คนเราต่างก็กลัวที่จะล้าหลัง โดยเฉพาะคนที่เล่นอยู่กับตนเองมาตลอด

ดังนั้นต่อให้มีความลังเลกับความไม่ยินยอม พวกเขาก็ยังคงยอมรับ

หลายสัปดาห์ต่อมา หลี่เจี้ยนฮุยพัฒนาขึ้นค่อนข้างเร็ว เขามีความตั้งใจ จึงมีความพยายามยิ่งกว่าคนอื่น

ว่าไปแล้วก็น่าแปลก นับตั้งแต่หลี่เจี้ยนฮุยตั้งใจเรียน เพื่อนนักเรียนในห้องก็เริ่มตั้งใจเรียน ทบทวน ทำแบบฝึกหัด แม้แต่เวลาพักก็ไม่ออกไปเล่น ยังคงทำแบบฝึกหัดต่ออยู่ในห้อง

สัญญาณซึมซับอิทธิพลจากสภาพแวดล้อมและสิ่งอื่น ๆ เข้าไปโดยไม่รู้ตัวเช่นนี้ ครูจางเองก็เห็นแล้ว เขาภาคภูมิใจอย่างมาก แต่ก็ไม่กล้าคาดหวังอะไรมาก มักคิดว่าวันเวลาแบบนี้คงเป็นไปได้เพียงไม่กี่วัน

การทดลองสอบครั้งที่สองของโรงเรียนเริ่มขึ้นอีกครั้ง

ครั้งนี้โรงเรียนยังคงค่อนข้างตื่นเต้น เพราะหากครั้งนี้หยู่เหวินหวงยังคงสอบได้คะแนนเต็มทุกวิชา แสดงว่าเขามีความสามารถจริง

เพราะหลังจากการทดลองสอบครั้งที่สองแล้ว ก็จะเป็นการสอบกลางภาค ถึงตอนนั้นต้องเรียงอันดับระดับเมือง ถึงตอนนั้นคะแนนของเขาจะต้องเป็นที่ตกตะลึงทั่วทั้งเมืองก่วง

ผู้อำนวยการ ประธานกรรมการผู้อำนวยการหลายคน ยังมีผู้นำคนอื่นๆของโรงเรียนต่างก็ตื่นเต้นและรอคอยอย่างมาก

หลังจากสอบเสร็จแล้ว ก็ทำการตรวจข้อสอบกันในคืนนั้นเลย ข้อสอบของหยู่เหวินหวง

หลังจากตรวจเสร็จแล้ว ผลคะแนนสอบถูกส่งมาให้กับผู้อำนวยการโรงเรียน

ผู้อำนวยการถือไว้ในมือ จ้องมองอยู่เนิ่นนาน ท่าทีแลดูเคร่งเครียด

จากนั้นก็วางผลการสอบ หยิบมือถือกับกุญแจรถขึ้นมา พร้อมพูดกับครูจางว่า “เรียกทุกคนไปมื้อดึกกันที่ร้านขายอาหารหยูซุ่ยฮัวเหมิน ผมเลี้ยงเอง”