บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1744

เรื่องการประลองวรยุทธ์ ได้รับความสนใจจากชาวเน็ตมากมาย

หัวข้อกระทู้ร้อนแรงขึ้นอย่างรวดเร็ว การค้นหาขึ้นฮอตเสิร์ชไม่หยุด เกิดเป็นการเผชิญหน้ากันสอง

รูปแบบ มีคนส่วนหนึ่งรู้สึกว่า[เหวยหวูตู๋จุน]รังแกคนแก่ เพราะเขาเป็นแค่คนแก่ที่ถ่ายวิดีโอเพื่อ

บันทึกชีวิตในวัยเกษียณเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องเจาะลึกเกินไปก็ได้ว่าเขาจะมีหรือไม่มีสแตนอิน

แค่ทุกคนดูแล้วแฮปปี้ก็พอแล้วสิ

แล้วก็มีอีกส่วนหนึ่งที่คิดว่า การบันทึกชีวิตในช่วงบั้นปลายถือเป็นเรื่องปกติ แต่การทำให้ศิลปะ

การต่อสู้มัวหมองนั้น เป็นอะไรที่ไม่โอเคอย่างแรง

คนส่วนนี้ถึงกับคิดว่า วิดีโอแรกของแอดที่ชื่อ[ยามอาทิตย์อัสดง]นั่น ถึงกับใช้เอฟเฟกต์ทั้งหมดด้วยซ้ำ เพราะวิดีโอนั้นดูตื่นตาน่ามหัศจรรย์เกินไป แม้แต่คนหนุ่มสาวก็ยังทำไม่ได้เลย นับประสาอะไรกับคนแก่ล่ะ

แถมไม่ได้กำลังถ่ายหนังบู๊แนวกำลังภายในซักหน่อย

แน่นอนว่า คนเหล่านี้ไม่ได้ตั้งเป้าไปที่เซียวเหยากง แต่เป็นบริษัทที่อยู่เบื้องหลังของเซียวเหยากงต่างหาก เพราะทุกคนเห็นพ้องกันโดยปริยายว่า เบื้องหลังบัญชีแฟน ๆ นับล้านเหล่านี้ ต่างมีบริษัทที่ดำเนินการอยู่

การใช้คนแก่มาดึงดูดความสนใจของผู้คน เป็นอะไรที่มากเกินไปจริง ๆ

อีกทั้งเว็บไซต์ Blue Bird Video ก็แย่งชิงสิทธิ์ในการถ่ายทอดสดครั้งนี้ไปแต่เพียงผู้เดียวอีกด้วย

ท่านฉู่เห็นว่าการโต้เถียงบนอินเทอร์เน็ตร้อนแรงขนาดนี้ ที่จริงในใจของเขาก็มีความสุขมาก

เพราะหัวข้อศิลปะ ะการต่อสู้ถูกคนยกขึ้นมาถกกันครั้งแล้วครั้งเล่า นี่ย่อมจะส่งเสริมให้เกิดการพัฒนาด้านศิลปะการต่อสู้ได้อย่างแน่นอน

พวกเขาอยากทิ้งของดูต่างหน้าไว้เป็นเครื่องพิสูจน์ว่า พวกเขาเคยมายุคนี้กันจริงๆ

แน่นอนว่าพวกพี่ชายของหยวนชิงหลิงย่อมรู้เรื่องนี้เป็นธรรมดา ศาสตราจารย์หยวนสามีภรรยารู้สึกกังวลใจเล็กน้อย เพราะพวกเขาดูวิดีโอของคนที่ชื่อ[เหวยหวูตู๋จุน]แล้ว และคิดว่าเขาก็เป็นคนที่ร้ายกาจมากคนหนึ่งทีเดียว

แต่ฟางหวูกลับปลอบใจพวกเขาว่า "ไม่ต้องกังวลหรอกค่ะ ต่อให้มี[เหวยหวูตู๋จุน]เป็นร้อย ก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาเลย"

คำพูดของฟางหวูนั้นฟังดูน่าเชื่อถืออย่างอธิบายไม่ถูก ทำให้สองผู้เฒ่ารู้สึกสบายใจขึ้นมาก

แต่เพื่อเป็นการป้องกันระวังไว้ก่อน พวกเขาจึงขับรถไปรวมพลกับพวกเซียวเหยากง ด้วยกลัวว่าถ้าเกิดอะไรขึ้น พวกเขาเป็นหมอ จะได้ช่วยพวกเขาได้อย่างทันท่วงที

วันประลองฝีมือ กำลังจะมาถึงอย่างเป็นทางการแล้ว

พวกเขาถอยห่างออกไปเจ็ดก้าวในระยะปลอดภัยโดยอัตโนมัติ ใช้มือโบกสะบัดพัด ๆ ให้ลมเป่า

เพื่อให้แน่ใจว่าพวกเขาจะไม่ได้สูดดมกลิ่นอันไม่พึงประสงค์

เจ้าของสนามกับกรรมการตัดสินหันมองหน้ากัน ต่างมีท่าทีกังวลใจขึ้นมาเล็กน้อย ตาเฒ่าคนนี้โอเคมั้ยเนี่ย?

ดูสภาพแล้วแค่จะยืนก็ยังแทบจะยืนไม่อยู่เลย พอขึ้นสนามจริง น่ากลัวว่าแค่หมัดเดียวก็ยังทนไม่ไหวเลยด้วยซ้ำมั้ง?

กลับกัน ฝ่ายเซียวเหยากงกลับรู้สึกสบายท้องขึ้นมากทีเดียว ถามขึ้นว่า "เริ่มได้แล้วหรือไม่?"

เขาจงใจเมินคำพูดดูถูกกับสายตายั่วยุของ[เหวยหวูตู๋จุน]ไป กับคนพรรคนี้ ไม่จำเป็นต้องพูดจาไร้สาระอะไรกับมันทั้งสิ้น อีกเดี๋ยวแค่ซัดให้เละอย่างเดียวพอ

“ท่านผู้เฒ่า คุณไหวไหมครับ?” ผู้ตัดสินถามเขา

“แค่เขาคนเดียว มีอะไรไม่ไหวอย่างนั้นรึ?” เซียวเหยากงปรายตามอง[เหวยหวูตู๋จุน] ทั้งส่งสายตาดูถูกอย่างที่สุดกลับไปให้ด้วยเช่นกัน

[เหวยหวูตู๋จุน]หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง "ตาเฒ่า แกนี่รนหาที่ตายชัดๆ รอให้ขึ้นไปบนสังเวียนประลองก่อนเหอะ ถ้าแกร้องขอความเมตตา ฉันอาจจะปล่อยแกไปก็ได้นะโว้ย"

เซียวเหยากงรู้สึกว่าเขาเอาแต่พล่ามน่ารำคาญไม่ต่างจากเสียงนกเสียงกาเลยจริง ๆ จึงหันไปพูดกับเจ้าของสนามและผู้ตัดสินตรง ๆ ว่า "เข้าสนามเถอะ!"