เข้าสู่ระบบผ่าน

บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1754

หยวนชิงหลิงเขย่งปลายเท้าจุ๊บที่แก้มเขา รอยยิ้มสดใสประหนึ่งบุปผา

หยู่เหวินเห้ากอดนางเข้าไว้ในอ้อมแขน “เจ้าหยวน ดีใจไหม?”

“ดีใจสิ”

“ข้าไม่ได้หมายถึงเวลานี้ แต่วันเวลาทั้งหมดหลังจากที่เจ้าอยู่กับข้า”

“ดีใจ มีความสุข!” หยวนชิงหลิงหัวเราะเยาะตัวเอง “ใครจะคิดว่าข้าที่เป็นหญิงติดบ้าน จะแต่งงานได้มีความสุขเช่นนี้?”

นางเคยคิดว่าตัวเองต้องเป็นโสดตลอดชีวิต ขายไม่ออก

ชีวิตที่ขาดความรัก เมื่อก่อนนางไม่คิดว่าจะเป็นความขาดหาย

ก็แค่ความรัก

แต่ที่แท้ความรักนั้นสำคัญมากจริงๆ

นั่งอยู่บนยอดเขา แม้นสายลมหนาวพัดผ่านแต่กลับไม่รู้สึกหนาว รู้สึกเพียงต้องดูทิวทัศน์เบื้องหน้าให้ละเอียด ต้องจดจำความรู้สึกนาทีนี้ไว้ ฝังลึกตราตรึงในสมอง

เอาไว้พวกเขาแก่ตัวลงแล้วก็ค่อยๆ หวนคิดถึง

หลังจากลงเขาหลิงซานแล้ว พวกเขาก็เดินทางต่อ ครั้งนี้พวกเขาจะไปหนานเจียง

หลังปีใหม่เจ้าเก้าพาเจ้าแปดกลับหนานเจียง ไม่รู้ว่าเขาอยู่หนานเจียงจะคุ้นเคยดีหรือไม่?

ดินแดนหนานเจียงนี้เขาไม่ได้มาเหยียบนานแล้ว ครั้งสุดท้ายก็คือตอนที่มาช่วยจิ้งเหอ

ระหว่างทางหงเย่นิ่งเงียบอยู่ตลอด

เหลิ่งจิ้งเหยียนถามเขา “หากเจ้าไปหนานเจียง อยากพบอะโฉ่วไหม?”

“อือ พบสักหน่อยแล้วกัน” หงเย่เอ่ย

“ควรต้องพบ!”

อย่างไรก็เป็นคนที่ติดตามเขามานาน อะโฉ่วจะส่งจดหมายมาบ่อยๆ เพียงแต่ไม่บอกสภาพการณ์ของตัวเองเท่านั้น

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บัลลังก์หมอยาเซียน