บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1759

ยี่สิบกว่าคน จับเป็นเพียงหนึ่ง ที่เหลือสิ้นซากเป็นหน้ากลอง

อ๋องอานจี้จุดห้ามเลือดให้อ๋องเว่ยก่อน จากนั้นเมื่อพาอ๋องเว่ยที่เจ็บหนักกลับถึงจวนก็มีคนไปตามหมอมาก่อนแล้ว อ๋องอานเองก็เปื้อนเลือดเต็มตัว กระชากคอเสื้อหมอพรึบ “ช่วยเขา ช่วยเขา ข้าต้องการให้เขารอด!”

หมอวางกล่องยาลงทันที “ท่านอ๋องอย่าเพิ่งร้อนพระทัยพ่ะย่ะค่ะ”

ครั้นหมอตัดเสื้อของอ๋องเว่ย บาดแผลเป็นรอยๆ ก็ปรากฏขึ้น ดีที่ห้ามเลือดก่อนแล้ว มิเช่นนั้นเกรงว่าจะอยู่ไม่ถึงกลับจวน

แต่หมอก็ยังขมวดคิ้ว อาการหนักเกินไป รอยแผลที่ท้องลึกมาก เกรงว่าจะเจ็บถึงอวัยวะ

หลังจากเขาจัดการบาดแผลแล้วก็เอ่ยกับอ๋องอาน “ท่านอ๋อง ข้าน้อยการแพทย์อ่อนด้อย เกรงว่าจะไร้ความสามารถ หากอยู่เมืองหลวง บางทียังพอมีหวังนะพ่ะย่ะค่ะ”

การแพทย์ของเมืองเจียงเป่ยล้าหลังมาตลอด หลังจากสร้างโรงหมอหุ้ยหมิงแล้วก็ให้ความสำคัญกับการบ่มเพาะหมอ แต่หากเทียบกับเมืองหลวงก็ยังห่างอีกไกลโข

อ๋องอานกระหืดกระหอบ ตวาดทั้งตาแดง “อาการเขาหนักขนาดนี้จะกลับเมืองหลวงได้อย่างไร? ทนกับความเหน็ดเหนื่อยในการเดินทางได้หรือ?!”

หมอส่ายหน้าถอนหายใจ “เป็นปัญหาจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยได้ยินว่าอ๋องชินในราชวงศ์มียาเม็ดจื่อจิน ไม่ทราบว่าในจวนมีไหมพ่ะย่ะค่ะ?”

“ไม่มี!” อ๋องอานมองท่าทางอ๋องเว่ยที่ลมหายใจอ่อนโรย เขาจนด้วยหนทาง นั่งยองลงอย่างทุกข์ทน “ยาเม็ดจื่อจินของข้าใช้ไปนานแล้ว”

“กลับเมืองหลวง กลับ...” อ๋องเว่ยที่สะลึมสะลือเอาแต่พูดคำนี้อยู่ตลอด

อ๋องอานปาดน้ำตา คุกเข่าอยู่ข้างเตียง “พี่สาม พี่สาม ท่านต้องแข็งใจไว้นะ หมอใส่ยาให้ท่านแล้ว ท่านทนอีกสองสามวัน ฮองเฮาใกล้จะถึงแล้ว”

กลับเมืองหลวงไม่ได้ อาการเขาหนักเช่นนี้ กลับไปเร็วที่สุดยังต้องเจ็ดแปดวัน แต่ฮองเฮาอีกสามสี่วันก็ถึงแล้ว