บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1796

หลังจากเกิดเรื่องเช่นนี้แล้ว จู่ๆอ๋องอานก็มีเวลาว่างมาก วันทั้งวันหากไม่เด็ดดอกไม้ถอนหญ้าเป็นเพื่อนพระชายา ก็เล่นหมากรุกวาดๆภาพ หรือโอบกอดพระชายาคุมคนงานซ่อมหลังคา จนเป็นที่อิจฉาของคนรอบข้าง

พระชายาของเขาพูดถูก ลูกหลานก็มีบุญบารมีของลูกหลาน อานจือมีความคิดเป็นของตนเองมาตั้งแต่เด็ก ในฐานะที่เขาเป็นพ่อ สิ่งที่สามารถทำให้นางได้ ก็คือการคอยหนุนอยู่ข้างหลังของนาง เป็นที่พึ่งพิงที่ดีของนาง ให้การสนับสนุนการตัดสินใจของนาง

ยังไงสินสอดของตระกูลหนิงก็คืนไปก่อนแล้ว หากอานจือยอมแต่ง ก็ให้อีกฝ่ายมาสู่ขออีกครั้งก็พอ ในความจริงใจนี้ อีกฝ่ายก็ต้องมี

ดังนั้น การกระทำของอานจือกับเจ๋อหลาน เขาจึงทำเป็นไม่รู้ หันไปโอบกอดพระชายา คุมคนงานต่อไป

“ฮู อันตรายจริงๆ เมื่อกี้พ่อของข้าหันมามองพอดี ข้ายังนึกว่าจะถูกเขาจับได้เสียแล้ว” หลังจากที่อานจือออกมาจากประตูด้านหลังแล้ว ค่อยถอนหายใจโล่งอก

เจ๋อหลานหัวเราะ ช่วยจัดผมให้นางพร้อมพูดขึ้นว่า “ในสายตาท่านลุงสี่ในตอนนี้ ยังมีเจ้าหรือ”

“ใช่ ในสายตาของเขาตอนนี้มีเพียงท่านแม่ของข้า” อานจือก็หัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าคิดมาตั้งแต่เด็ก รอเมื่อโตแล้ว ก็จะแต่งงานกับผู้ชายที่เหมือนดั่งพ่อของข้า”

เจ๋อหลานพยักหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “เหมือนท่านลุงสี่แบบนี้ก็ดี”

เหลิ่งหมิงหยู่ที่อยู่ด้านข้างฟังแล้ว ก็พูดขึ้นอย่างค่อนข้างไม่เข้าใจว่า “แต่ท่านอ๋องดุมากนะ”

บนโต๊ะอาหารวันนั้น ท่าทีของอ๋องอาน แทบจะจ้องหนิงหงเจาคนนั้นจนทะลุ

อานจือยิ่งหัวเราะเริงร่า พร้อมพูดขึ้นว่า “พ่อของข้าไม่เคยดุข้ากับท่านแม่”

“นี่ก็ถูก” เหลิ่งหมิงหยู่เห็นด้วย

“เวลาก็พอสมควรแล้ว พวกเรารีบไปกันเถอะ” เจ๋อหลานมองดูท้องฟ้าแวบหนึ่ง แล้วก็พูดขึ้นว่า “น้องสาม จำไว้นะ นับตั้งแต่ตอนนี้ไปต้องเรียกพวกเราว่าพี่ชาย”

เพื่อปิดบังสถานะ ตอนนี้นางกับอานจือ แต่งตัวเป็นผู้ชาย แล้วจะถูกจับได้เพราะน้องชายไม่ได้

“ได้” เหลิ่งหมิงหยู่พยักหัวอย่างว่าง่าย