บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1822

ในตอนกลางคืน

จิ่งเทียนวางฎีกาลง นวดระหว่างคิ้ว เอาเสื้อคลุมมาสวม แล้วขึ้นไปบนหอทงเทียนจูเยว่คนเดียว

วันนี้ไม่มีคนมาจุดไฟบนหอทงเทียน เพราะพระจันทร์ส่องสว่าง กล้วยไม้บนบันไดส่องแสงสว่างไสว เป็นความงามที่ตัวอักษรไม่สามารถบรรยายได้

จิ่งเทียนคิดในใจ คงจะดีไม่น้อยถ้ามีวิธีบันทึกความงดงามนี้ไว้ได้ แบบนั้นจะได้ให้เจ๋อหลานได้เห็นด้วย

วันนี้ไม่รู้เป็นอะไร มักรู้สึกจิตใจไม่ค่อยสงบ มีเพียงช่วงเวลานี้ ยืนอยู่บนสูงสุดของหอทงเทียน จับราวบันไดแล้วมองไปทางจวนเจียงเป่ย ค่อยรู้สึกสบายใจหน่อย

จดหมายลับของเสี่ยวหนิงส่งมาถึงตอนเช้ารุ่งเมื่อสามวันก่อน พูดถึงการทดสอบอย่างแรกของเจ๋อหลานกับอานเหอจวิ้นจู่อย่างละเอียด แล้วเสี่ยวหนิงประสบความสำเร็จได้อย่างไร ตลอดจนการจัดการในเวลาต่อมาของเสี่ยวหนิง เสี่ยวหนิงบอกว่าถึงแม้จะยังไม่ได้เจออานเหอจวิ้นจู่ แต่เสี่ยวหนิงก็จะพยายามผ่านการทดสอบของนาง ตามแผนการของเสี่ยวหนิง ในสองวันนี้น่าจะจับโจรภูเขาแหล่งกบดานเหลยถิงมาส่งที่จวนอ๋องอานแล้ว มีผลงานอันนี้แล้ว ท่าทีอ๋องอานแห่งเป่ยถังที่มีต่อเสี่ยวหนิงน่าจะดีขึ้นบ้าง ความหวังที่เสี่ยวหนิงจะสมดังปรารถนาก็ยิ่งใกล้ยิ่งขึ้น

ในจดหมายยังไม่ลืมที่จะพูดเสริมว่า น้องฟีนิกซ์ที่ลอยอยู่บนฟ้าก็แลดูไม่เลว คาดว่าเจ้านายน้องฟีนิกซ์ก็คงสบายดี

จิ่งเทียนหัวเราะ นั่นคือสิ่งที่เขากำลังพยายามทำอยู่

กำลังคิดอยู่ บนท้องฟ้าก็มีเม็ดฝนตกลงมา

จิ่งเทียนยกมือขึ้น สายฝนโปรยปรายอยู่ในฝ่ามือ กลายเปลี่ยนเป็นกล้วยไม้น้ำแข็งอย่างรวดเร็ว ฉายแสงเป็นประกายกลางแสงจันทร์

เขาพูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “ช่างน่าอิจฉายิ่งนัก”

“น่าอิจฉาอะไรหรือ?” เจ๋อหลานเดินออกมาหาเขาอย่างยิ้มแย้ม

นางมาถึงแต่แรกแล้ว เห็นจิ่งเทียนกำลังยุ่งอยู่แล้วจึงไม่รบกวน เดินขึ้นมาชมพระจันทร์คนเดียวสักพักแล้วเพิ่งนั่งลงบนเก้าอี้กุ้ยเฟย คิดไม่ถึงว่าจิ่งเทียนก็มาพอดี แต่จิ่งเทียนขึ้นมาถึงก็ตรงไปยังราวบันไดทางด้านจวนเจียงเป่ย จึงมองไม่เห็นนาง

จิ่งเทียนค่อยๆหันตัวกลับมา พร้อมพูดขึ้นอย่างตื่นเต้นดีใจว่า “เจ๋อหลาน?”

“ข้าเอง” เจ๋อหลาน มองลงไปที่กล้วยไม้น้ำแข็งในฝ่ามือของเขา เหมือนมีชีวิต สวยงามอย่างมาก

จิ่งเทียนสังเกตเห็นสายตาของนาง ก็หน้าแดง กำลังจะพูดอธิบาย ก็มองเห็นเหลิ่งหมิงหยู่ถือดาบยืนอยู่ตรงมุม