บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1852

ครอบครัวของหยู่เหวินเห้ากลับมารวมกันอีกครั้ง แต่จวนอ๋องซุนกลับเกิดความขัดแย้งขึ้นมา

พระชายาซุนก็ไม่บอกว่าเพราะอะไร กลับกันนางเพียงแต่ชักสีหน้ามึนตึงใส่อ๋องซุน

พระชายาซุนไม่ได้มึนตึงแค่เพราะเรื่องบนเตียงอย่างเดียวเท่านั้น แต่เมื่อนางได้เห็นชีวิตหลังแต่งงานของพี่น้องสะใภ้คนอื่น ๆ แล้วมาคิดถึงชีวิตหลังแต่งงานของตัวเอง มันเหมือนแอ่งน้ำนิ่ง ไม่มีช่วงเวลาที่ตื่นเต้นเร้าใจอะไรบ้างเลย

วันเวลาที่ใช้แสดงถึงความรักหวานชื่นที่สุดของพวกเขา สามารถใช้คำว่า “เคารพซึ่งกันและกันในฐานะแขก” มาอธิบายได้เท่านั้น

ที่ผ่านมา นางไม่เคยเห็นความรักอันร้อนแรงแผดเผาในสายตาของเจ้าอ้วนน่าตายคนนั้นเลย

นางเคยเห็นสายตาที่เจ้าห้ามองฮองเฮา เคยเห็นสายตาของเจ้าหกที่มองหรงเยว่ สายตาของเจ้าเจ็ดที่มองหยวนหย่งอี้ สายตาที่ฮุ่ยเทียนที่มองฮูหยินเหยา ยิ่งไม่ต้องพูดถึงสายตาของพี่สามอ๋องเว่ยในเวลาที่มองจิ้งเหอ มันเหมือนกับสายตาของเสือดาวที่หิวจัด จ้องมองเหยื่อของมันอย่างไรอย่างนั้น

แต่สายตาของเจ้าอ้วนน่าตายเวลาที่มองนาง ที่ผ่านมามีแค่ความเรียบเฉยไม่มีอะไรความรู้สึกอะไร

เหมือนสายตาคนตายก็ไม่ปาน

ถ้าเป็นเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว พระชายาซุนอาจรู้สึกว่าการใช้ชีวิตแบบนี้ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร ทุกคนก็ใช้ชีวิตแบบนี้กันทั้งนั้น

ระหว่างสามีภรรยา การให้เกียรติกันเหมือนแขกผู้มาเยือนได้ ย่อมเป็นที่อิจฉาของผู้อื่นแน่แล้ว

แต่นางได้เห็นแล้วว่า ความสัมพันธ์ที่ดีที่สุดของสามีภรรยาเป็นอย่างไร ในใจก็รู้สึกว่านี่มันไม่ยุติธรรมเลย รู้สึกว่าชีวิตที่ผ่านมาใช้ไปอย่างน่าเบื่อหน่ายไร้รสชาติเกินไปหรือไม่?

คิดว่าชีวิตนี้ใช้ไปอย่างสูญเปล่าหรือไม่?

นางถึงขั้นสงสัยในตัวเองว่า หรือบางทีตัวนางอาจไม่คู่ควรถึงขนาดนั้นเลย?

ไม่อาจได้รับความรักจากเขาแม้เพียงเศษเสี้ยวอันน้อยนิด?

ตอนนี้เพิ่งย่างเข้าวัยกลางคน มีฮองเฮาที่เก่งกาจประดุจหมอเทพอยู่ทั้งคน นางจะใช้ชีวิตอยู่จนถึงเจ็ดสิบหรือแปดสิบปีก็ไม่มีปัญหา ดีกว่าต้องอยู่อย่างน่าเบื่อหน่ายไปเป็นเวลาหลายสิบปี

พระชายาซุนเองก็หดหู่ใจ ทั้งไม่ได้บอกใคร เอาจริง ๆ คือไม่กล้าเอ่ยปากมากกว่า นางจะพูดได้หรือว่าอายุก็ตั้งหลายสิบปีแล้ว ยังอยากให้คนมาโอ๋มาเอาใจเหมือนเด็กสาว ๆ อยู่อีก?

หรือเพราะเจ้าอ้วนนั่นไม่ได้ทำให้นางพอใจเรื่องบนเตียง นางจึงโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง?

หากพูดเรื่องพวกนี้ออกไป แค่น้ำลายที่พ่นมาจากปากคนอื่น ก็มากพอจะทำให้นางจมน้ำตายได้แล้ว

นางรู้สึกหดหู่อยู่เพียงลำพังหลายวัน ทั้งยังคร้านจะออกไปพบปะสังสรรค์กับใคร กระทั่งตอนที่หรงเยว่มาชวนนางออกไปร่วมงานเลี้ยง นางก็ไม่ยอมไป

ประจวบกับช่วงนี้หยวนชิงหลิงก็ยุ่งกับเด็ก ๆ ที่กลับมาบ้านพอดี การที่ลูกทั้งหกคนมาอยู่ตรงหน้า มันทำให้นางรู้สึกมีความสุขจนไม่อาจคิดถึงเรื่องอื่นได้อีก