บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1893

ในหนึ่งเดือนถัดมา พระชายาซุนได้ใช้วิธีการแต่ละอย่างที่ฮองเฮาสอน อันที่จริงที่เรียกว่าวิธีการ สิ่งหนึ่งในอันดับแรกเพียงแค่ให้นางทำการเปลี่ยนแปลงตัวเองก่อน

นางไม่จู้จี้อีก ไม่ด่าทอผู้คนอีก มักจะมีรอยยิ้มบนใบหน้าเสมอ นี่คือช่วงแรกขณะที่ฮองเฮาให้นางเปลี่ยนแปลงคนข้างกาย ก็ได้เสนอเน้นย้ำให้นางเปลี่ยนแปลงตัวเองในจุดนี้ก่อน

รอยยิ้มมีพลังในการติดต่อกันเป็นอย่างมาก เขาเห็นนางยิ้ม อารมณ์ก็จะดีขึ้นมาก พวกเขาสามีภรรยาเริ่มพูดจากันมากขึ้นเล็กน้อย แรกเริ่มเป็นนางพูดปรับตามเขาพูดถึงปัญหาเล็กน้อย หลังจากนั้นก็เขาเป็นปรับคล้อยตามให้เข้ากับนาง

ล้วนว่ากันว่าความรักของคนหนุ่มสาวบ้าคลั่งมาก แต่ความเป็นจริงคนวัยกลางคนบ้าคลั่งยิ่งกว่า

ความเร่าร้อนระหว่างอ๋องซุนและพระชายาซุน อ๋องชินและพระชายาทุกท่านล้วนสามารถสัมผัสได้

เพราะว่าเจ้าห้าถือโอกาสช่วงเวลาว่าง ประกาศให้ทุกคนเข้าวังมาดื่มเหล้าพบปะกัน พวกเขาสามีภรรยากลับจูงมือกันเข้าวังมา นี่นับว่าเป็นครั้งแรกที่ได้พบเห็นในประวัติการณ์เชียวนะ

ตอนนั้นเจ้าห้านั่งอยู่บนที่นั่งหลัก ได้เห็นฉากนี้ ก็เหมือนจะหันหน้าไปพูดกลับภรรยาที่อยู่ด้านข้างทันที “ท่านพี่รองเกิดเรื่องใหญ่แล้ว จะต้องพบกับปัญหาอะไรเป็นแน่ นิสัยถึงได้เปลี่ยนไป”

หยวนชิงหลิงหัวเราะแล้วกล่าว “ไม่อนุญาตให้สามีภรรยาคู่อื่นเขาแสดงความรักกันหรือเพคะ?”

“วัยหนุ่มสาวได้เป็นสามีภรรยา พอถึงวัยกลางคนแล้วเพิ่งจะแสดงความรัก จะต้องเกิดเรื่องใหญ่เป็นแน่” เจ้าห้ากล่าวด้วยความมั่นใจเป็นที่สุด

หยวนชิงหลิงใช้ปลายเท้าเตะเขาใต้โต๊ะ คนก็มาแล้ว คิดว่าเสียงของตัวเองเบามากหรือไง?

ใต้โต๊ะหยู่เหวินเห้าคว้าข้อเท้าของภรรยาไว้ หัวเราะยาวๆให้อย่างมีความหมายที่ลึกล้ำ อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าเจ้าคิดจะใช้เท้าเตะข้า ตอนกลางคืนค่อยก่อเรื่องได้หรือไม่?

อ๋องหวยและหรงเยว่ก็รักใคร่กลมเกลียวกันมากเช่นที่ผ่านมา อ๋องฉีและหยวนหย่งอี้กลับขัดแย้งกันเล็กน้อยแล้ว ขณะที่มาถึงเดินมาถึงก่อนหลังตามกันไม่ว่า สีหน้าของอ๋องฉียังเต็มไปด้วยความโมโหอีก

นับตั้งแต่หยวนหย่งอี้เริ่มช่วยเหลือหงเย่ ในใจของอ๋องฉีก็มักจะไม่สบอารมณ์เสมอ

ก่อนจะเข้าวัง สามีภรรยาทั้งสองก็ได้การทะเลาะกันสองสามคำแล้ว ความจริงอ๋องฉีก็รู้ว่าควรส่งเสริมให้นางเสาะหาคุณค่าของตัวเอง แต่ในใจก็ผ่านอุปสรรคนี้ไปไม่ได้ คิดว่าถึงแม้นางอยากจะช่วยเหลือ ก็ควรจะเป็นความร่วมมือกันของสามีภรรยาถึงจะถูกนี่นา มีเหตุผลอะไรต้องไปช่วยหงเย่ด้วย?

หยวนหย่งอี้กลับคิดว่า สามีภรรยาสองคนควรจะแยกกันทำงานและใช้ชีวิตส่วนตัว ตอนกลางวันโต้แย้งกันอยู่ที่ทำการปกครอง จะทะเลาะกันเพราะคดี ตอนค่ำกลับถึงบ้านก็จะนำเอาอารมณ์กลับมาด้วย

วันนี้ฮูหยินเหยาก็เข้าร่วมด้วย แต่วันนี้นางและฮุ่ยเทียนถูกเทียบตกลงไปแล้ว ไม่ได้แสดงความรักใคร่กันเช่นนั้นเหมือนอ๋องซุนสามีภรรยา

ที่สำคัญนี้ก็เป็นเพราะตั้งแต่ที่อ๋องซุนเข้ามาและนั่งลง ก็ไม่ได้ปล่อยมือของพระชายาซุนเลย ยัยผู้หญิงตัวร้ายหรงเยว่ยังตั้งใจแกล้งล้อเล่นอีก “ท่านพี่สะใภ้รอง ได้รับบาดเจ็บแล้วหรือเพคะ? ถึงต้องให้ท่านพี่รองประคองอยู่ตลอดเวลา”

พระชายาซุนกลอกตาขาวใส่นางแวบหนึ่ง “เช่นนั้นไม่ใช่ว่าเจ้าได้รับบาดเจ็บมาหลายปีแล้วหรือ? หลายปีมานี้เห็นพวกเจ้าสามีภรรยาก็จูงมือกันตลอด เป็นเจ้าที่พิการแล้วหรือว่าน้องหกพิการกันล่ะ?”

พลังการต่อสู้ของผู้หญิงที่อยู่ในความรักนั้นก็แตกต่างออกไปจริงๆ หรงเยว่หัวเราะยอมแพ้ “เอาล่ะ รู้ว่าพวกท่านรักใคร่กันมาก ไม่แกล้งล้อพวกท่านแล้วเพคะ”

แต่เมื่อเห็นอ๋องซุนสามีภรรยาเช่นนี้ ในใจก็มีความสุขจริงๆ พระชายาซุนก็ไม่ได้เก็บกดอัดอั้นใจเหมือนก่อนหน้านี้เช่นนั้นแล้ว ผู้หญิงนี่นา ไม่ว่าเวลาใดก็ต้องจำไว้ว่าต้องทำให้ตัวเองมีความสุขขึ้นมาสุด

ส่วนหยวนหย่งอี้และอ๋องฉี พวกเขารักฝ่ายตรงข้ามมาก แต่ต่างคนก็ต่างมีหลักการเล็กๆน้อยๆ ดังนั้นทั้งชีวิตนี้ก็จะรักกันทะเลาะกัน แต่ก็จะดีกันอย่างรวดเร็ว

แน่นอน ขณะที่นำอาหารขึ้นโต๊ะ อ๋องฉีที่โมโหฟึดฟัดก็รีบจัดอาหารให้ภรรยา ของที่ภรรยาชอบกิน ทั้งหมดล้วนกองอยู่ตรงหน้านาง เมื่อหยวนหย่งอี้ยิ้มหวานให้เขา ก็คนดีกันแล้ว หยู่เหวินเห้าทางนี้ก็เช่นกัน ของที่ยายหยวนชอบกิน ส่งไปในชามของนางเต็มที่ ก็อดไม่ได้อยากให้นางกินให้มากหน่อย เบื้องหลังของความเอาใจใส่ ความรักที่เข้มข้น