บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1897

เสี่ยวจิ่นจื่อได้ดูแลปรนนิบัติข้างกายของหยู่เหวินเห้าน้อยมาก โดยปกติอย่างมากก็ช่วยงานอาจารย์เล็กๆน้อยๆ หยิบสิ่งของที่ฮ่องเต้และฮองเฮาต้องการนิดหน่อย ตอนนี้เป็นครั้งแรกที่ได้เข้าใกล้ตัว และมีเพียงเขาเองคนเดียวที่ปรนนิบัติ เลี่ยงไม่ได้ที่จิตใจจะหวาดกลัว ได้ยินน้ำเสียงของฮ่องเต้ไม่ดีเล็กน้อย ตกใจจนมือไม่สั่น และไม่กล้าพูดจา ตอบรับเพียงลูกเดียวเท่านั้น

“ไปเอาน้ำมาให้ข้าแก้วหนึ่ง” หยู่เหวินเห้านึกได้ว่าเมื่อเช้าตัวเองยังไม่ได้ดื่มน้ำ จึงเอ่ยขึ้นคำหนึ่ง เรื่องเหล่านี้ที่ผ่านมามู่หรูจะจัดการไว้อย่างดี เขาตื่นขึ้นมาหวีผมล้างหน้าเรียบร้อย น้ำร้อนก็ยกมาเบื้องหน้าของเขาแล้ว

ประเดี๋ยวจะต้องบอกให้มู่หรูออกกำลังกายเพิ่มขึ้นสักหน่อย จะต้องมีสุขภาพที่ดี ไม่มีมู่หรูทั้งคนก็ไม่สบายใจแล้ว

หยู่เหวินเห้าไม่สบายใจ ผมข้างจอนหูมีผมเส้นเล็กเด้งออกมา เขาใช้น้ำลูบเองเล็กน้อย กดแล้วกดอีก เห็นว่าสวีอียังไม่กลับมา ก็อดขมวดคิ้วไม่ได้ กล่าวกับเสี่ยวจิ่นจื่อ “เจ้าก็ไปดูอาจารย์ของเจ้าหน่อย หากว่าเขาไม่สบาย ก็ดูแลให้เขากินยาต้ม”

คาดว่ามู่หรูคงจะไม่สบายแล้ว สวีอีน่าจะช่วยเขาหาหมอหลวงอยู่ทางนั้น

ก็ใช่ ระยะนี้บอกเขาอยู่เสมอว่าอย่าอดหลับอดนอน เตือนก็ไม่ฟัง อายุปูนนี้แล้วก็ดื้อรั้น ยังชอบฟังคู่สามีภรรยาเขาพูดคุยเรื่องส่วนตัวกันอีก

เสี่ยวจิ่นจื่อลังเลเล็กน้อย “ข้าน้อยจัดการอาหารเช้าให้ฝ่าบาทดีกว่าพ่ะย่ะค่ะ? อาจารย์ทางนั้น เกรงว่ายังนอนไม่ตื่นพ่ะย่ะค่ะ”

“บอกให้เจ้าไปก็ไป พูดไร้สาระมากมายอะไรกัน?” สีหน้าหยู่เหวินเห้าเย็นยะเยือก ทำให้เสี่ยวจิ่นจื่อตกใจจนรีบคุกเข่าทันที

หยู่เหวินเห้าชำเลืองมองพฤติกรรมที่กลัวจนหัวหดเช่นนี้ของเขา โมโหขึ้นมาจริงๆ คุกเข่าอะไร? ในเวลานี้เพียงแค่ฟังแล้วออกไปก็ได้แล้ว มิน่าล่ะมู่หรูถึงไม่ค่อยอนุญาตให้เขาเข้ามารับใช้ในตำหนัก การวางตัวขึ้นพื้นฐานก็ไม่เข้าใจ

เกลียดที่สุดก็คือพูดคำหนึ่งก็คุกเข่า เขาไม่ใช่ฮ่องเต้บ้าอำนาจสักหน่อย

หยู่เหวินเห้ากำลังจะพูด แต่เมื่อเห็นสวีอีวิ่งพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว ยังไม่ได้เข้ามาในตำหนักก็กล่าวด้วยความร้อนใจว่า “ฝ่าบาท มู่หรูกงกงป่วยอย่างเฉียบพลัน ตอนนี้คนยังไม่ได้สติ เหลือเพียงลมหายใจเดียวแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

สีหน้าของหยู่เหวินเห้าเปลี่ยนไปมากทันที “เรียกหมอหลวงแล้วหรือ?”

“เรียกแล้วพ่ะย่ะค่ะ หมอหลวงมาถึงแล้ว ข้าน้อยจึงได้กลับมารายงาน” สวีอีร้อนใจจนแทบไม่ไหว พูดจบก็ต้องการจากไป “ข้าน้อยต้องกลับไปดูหน่อยพ่ะย่ะค่ะ ไม่ปรนนิบัติพระองค์ที่ห้องทรงพระอักษรแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

หยู่เหวินเห้ายกชุดคลุมขึ้นก็ไปทางด้านนอก “เจ้าไปห้องทรงพระอักษร บอกให้พวกเขารอ ข้าจะไปดูมู่หรู”

สวีอีตะลึง ฮ่องเต้จะไปสถานที่อยู่ของเหล่าข้าทาสได้อย่างไร?

แต่ว่า มู่หรูกงกงไม่ใช่คนอื่น เป็นหัวหน้าขันทีคนสนิทที่ดูแลปรนนิบัติเขามาสิบกว่าปีแล้ว กรณีพิเศษเช่นนี้ กลับไม่ได้เกินไป