บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1918

หลังจากที่สวีอีสับสนงงงันกับสถานการณ์อันยากแก่การเข้าใจไปยกหนึ่ง ก็ไปหามู่หรูกงกง เขาควักเงินออกมาได้แค่หมื่นตำลึงเท่านั้น

มู่หรูกงกงพูดด้วยท่าทีรังเกียจว่า "แค่หมื่นตำลึง? จะเอามาใช้ขับไล่ไสส่งขอทานรึ?"

สวีอีถึงกับตะลึง ทำไมมู่หรูกงกงถึงพูดแบบนี้ล่ะ? หมื่นตำลึงก็เยอะมากแล้วนะ อีกทั้งเขาเองก็พยายามอย่างถึงที่สุดแล้วเหมือนกัน

แต่เพราะคบหาสนิทสนมกับมู่หรูกงกงมาหลายปี เขาก็มองอีกฝ่ายเป็นผู้อาวุโสที่ตัวเองเคารพนับถือ จึงไม่อยากทำให้เขาขุ่นเคืองใจ ทำได้แค่พูดว่า “ข้ามีมากที่สุดแค่นี้นี่ล่ะ ไว้วันหลังข้าจะคิดหาทางเอามาให้ท่านอีกก็แล้วกัน”

มู่หรูกงกงคว้าตั๋วเงินหมื่นตำลึงแล้วเดินจากไปทันที ไม่มีแม้แต่สีหน้าดี ๆ ให้เขาด้วยซ้ำ

พอถึงช่วงพลบค่ำ มู่หรูกงกงได้เจอสวีอี ก็พูดว่า "เงินหมื่นตำลึงนั่น วันนี้ข้าเอาไปวางเดิมพันแล้วแพ้หมดไม่เหลือเลย ไม่อาจคืนให้เจ้าได้เป็นการชั่วคราว รอผ่านไปสักสองสามปีให้ข้าสะสมเงินได้มากพอ ค่อยคืนให้เจ้าแล้วกัน"

สวีอีได้ยินแบบนั้น ถึงกับกระทืบเท้าอย่างขุ่นเคือง "อะไรนะ? แพ้หมด? ไม่ใช่ว่าจะซื้อบ้านรึ? ท่านเอาไปเล่นพนันได้อย่างไร?"

มู่หรูกงกงเหล่มองเขาด้วยหางตาแวบหนึ่ง “ไม่ใช่ว่าจะไม่คืนให้เจ้าเสียหน่อย เจ้าจะโกรธทำไม?”

สวีอีโกรธจนหน้าแดงก่ำ ตะเบ็งเสียงดังลั่น "เงินพวกนั้นขนาดข้าจะเอาออกมาใช้เอง ก็ยังแทบตัดใจใช้ไม่ได้ด้วยซ้ำ อุตส่าห์คิดว่าจะเอามาให้ท่านซื้อบ้าน ท่านถึงกับเอาไปเล่นพนันจนหมด นี่มันจะมากเกินไปแล้วนะ"

“ไม่ใช่ว่าข้าบังคับยืมจากเจ้าเสียหน่อย เป็นเจ้าเต็มอกเต็มใจให้ยืมเองแท้ ๆ” มู่หรูกงกงพูดจบ ก็ชักเท้าเดินจากไปอย่างเย่อหยิ่ง

สวีอีคิดไม่ถึงว่ามู่หรูกงกงจะเป็นคนแบบนี้ไปได้ ด้วยอารมณ์โกรธเกรี้ยว เขาย่ำเท้าตึงตังเข้าไปหาฮ่องเต้และฮองเฮาเพื่อขอคำปรึกษา

หลังจากได้ฟังคำบอกเล่าอันขุ่นเคืองของสวีอี หยู่เหวินเห้าก็ถามกลับว่า "เจ้าคิดว่ามู่หรูกงกงจำเป็นต้องซื้อบ้านจริง ๆ น่ะรึ?"

“ไม่จำเป็นหรอกพ่ะย่ะค่ะ เขาเคยพูดไว้ก่อนหน้านี้ว่าเขาจะขอแก่ตายในวัง จะซื้อบ้านไปทำไมกัน? ตอนที่เขามาขอยืมเงินจากกระหม่อม กระหม่อมก็รู้สึกว่าเขาไม่จำเป็นต้องซื้อมันเลย”

“ในเมื่อเป็นอย่างนั้น ทำไมเจ้าไม่ลองพูดกล่อมดูล่ะ?”

“กระหม่อมคิดว่าเขามีความตั้งใจที่ยิ่งใหญ่ ในเมื่อเขาอยากซื้อ ก็ตามใจเขาแล้วกัน ใครจะไปคิดล่ะว่าเขาจะเอามันไปเล่นพนันจนหมดไม่มีเหลือ”

“เขาบอกว่าอยากจะซื้อบ้าน แล้วมายืมเงินเจ้าก้อนใหญ่ขนาดนี้ เจ้าก็ไม่รู้จักไปตรวจสอบสักหน่อยเลยหรือ?”

“ตรวจสอบ?” สวีอีชะงักไปชั่วขณะ “ถ้ากระหม่อมไปตรวจสอบ นั่นจะไม่แปลว่ากระหม่อมไม่เชื่อใจเขาหรอกรึ?”

หยู่เหวินเห้าถามต่ออีกประโยค "ถ้าอย่างนั้นเจ้าให้คำอธิบายกับตัวเองได้หรือไม่ล่ะ? เงินจำนวนมากขนาดนั้นเจ้าไม่ตรวจสอบอะไรเลย ก็ให้เขายืมไปง่าย ๆ แล้ว"

“ข้าเคยคิดเสียที่ไหนล่ะว่าเขาจะเอาไปเล่นพนัน” สวีอีตีอกชกหัวพลางกระทืบเท้าเร่า ๆ นี่มันน่าโมโหแทบตายเลยจริง ๆ