บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1928

เจ๋อหลานรู้ข่าวจากการแอบฟังพ่อ จึงรีบไปเล่าให้ถังกั่วเอ๋อฟัง

หลังจากถังกั่วเอ๋อได้ฟัง แก้มแดงระเรื่อ พร้อมพูดขึ้นว่า “น้องสาว เจ้าพูดไปเรื่อย เขาเพิ่งเคยเห็นข้าแค่ครั้งเดียว และก็ไม่รู้จักข้า แล้วจะสอบจอหงวนเพื่อข้าได้อย่างไร?”

“ยังไงพ่อก็เป็นคนพูดเอง เจ้าไม่เชื่อก็ตามใจ” เจ๋อหลานพูดขึ้นอย่างเกียจคร้าน

“หวู่ปายปายพูดจริงๆ หรือ?” ถังกั่วเอ๋อหน้าแดง ยังไงปายปายห้าก็เป็นฮ่องเต้ เขาพูดคำไหนคำนั้น ไม่พูดเท็จ

ตามที่เพิ่งฝึกพูด หวู่ปายปายมักชอบเล่นกับนาง ตอนนั้นให้นางเรียกว่าพ่อบุญธรรม สองพยางค์นางพูดไม่เป็น ต่อมาเขายอมให้นางเรียกว่าลุง (ลุงในจีนออกเสียงป๋อป๋อ) ตอนนั้นเพิ่งฝึกพูด เรียกลุง (ป๋อป๋อ) ไม่ถูกต้อง กลายเป็นเรียกปายปาย สุดท้ายก็ไม่ได้เปลี่ยน

“ใช่ จรองแท้แน่นอน” เจ๋อหลานจ้องมองดูนาง พร้อมพูดขึ้นว่า “ทำไม? เจ้าก็หวั่นไหวในตัวคุณชายหม้ายคนนี้หรือ?”

“ไม่ใช่ ก็แค่เคยเจอกันครั้งเดียว จะหวั่นไหวได้อย่างไร?” ถังกั่วเอ๋อหันหน้าไปทางอื่น ปฏิเสธ ต้องปฏิเสธ จะให้น้องสาวรู้ความในใจของนางไม่ได้ เดี๋ยวนางจะไปเล่าให้พวกพี่ชายฟัง

เจ๋อหลานจะไม่รู้ความในใจของนางได้อย่างไร? จึงล้อเล่นขึ้นว่า “งั้นหากเจ้าไม่รู้สึกอะไรต่อเขา ข้าก็จะกลับไปบอกพ่อว่า เจ้าไม่ยินยอม”

ถังกั่วเอ๋อเงยหน้าขึ้น อมยิ้มพร้อมพูดขึ้นว่า “น้องสาว มา เรามาพูดถึงเรื่องฮ่องเต้จิ่งเทียนกัน”

“เรื่องเขา?”

“ใช่ ได้ยินมาว่าฮ่องเต้จิ่งเทียนหลงรักเจ้ามาก ยังเคยจัด.....”

เจ๋อหลานกลัวคนอื่นพูดถึงเรื่องนี้ที่สุด ใบแดงระเรื่อขึ้นมาในทันใด แล้วมือทั้งคู่ก็เอื้อมไปที่เอวของนาง พร้อมพูดขึ้นว่า “ใครให้เจ้าพูด ใครให้เจ้าพูด”

ถังกั่วเอ๋อถูกจั๊กจี้จนหัวเราะเสียงดัง อ่อนแรงไปทั้งตัว พร้อมพูดร้องขอว่า “น้องสาวคนดี ข้าไม่พูดแล้ว ไม่พูดแล้วนะ?”

เจ๋อหลานไม่ยอมปล่อยนางง่ายๆ ทั้งสองพี่น้องเล่นกันอยู่สักพัก แล้วก็ล้มนอนลงบนเตียงนุ่มด้วยกัน เงยหน้ามองดูเพดาน