บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 193

หยวนชิงหลิงกินไปไม่กี่คำ แต่ทนกลิ่นเนื้อหอยตากแห้งในโจ๊กไม่ไหว ท้องไส้เริ่มปั่นป่วนขึ้นมาอีกครั้ง นางป่ายปัดมือ ใบหน้าขาวซีดล้มตัวนอนลง “ไม่กินแล้ว ยิ่งกินยิ่งรู้สึกอยากอาเจียน”

หยู่เหวินเห้าปวดใจอย่างมาก ถามหมออย่างโกรธๆ :“ สรุปแล้วป่วยอะไรเจ้ายังไม่วินิจฉัยออกมาอีก ทำไมกินอะไรแล้วถึงอาเจียนออกมาเสียหมด? หรือเจ้าไม่รู้?”

หมอตอบอย่างเกรงกลัว:“ รอหมอหลวงมาถึงค่อยเปิดเผยอาการเถิด กระหม่อมเองก็ไม่กล้ากล่าวสั่งสุ่มไปก่อน”

เมื่อหยู่เหวินเห้าได้ยินก็ร้อนรนจนตาเปลี่ยนรูปเป็นสามเหลี่ยม “สรุปเป็นอะไรกันแน่?”

หมอเริ่มเงียบอีกครั้ง

แม่นมสี่กล่าว:“ ท่านหมอ ท่านกลับไปก่อนเถิด ปากปิดสนิทด้วยนะ”

หมอตอบ:“ ถ้าเช่นนั้นกระหม่อมทูลลาพ่ะย่ะค่ะ”

แม่นมเฉียนพาเขาไปที่ห้องคิดบัญชีเพื่อชำระค่ารักษา แล้วส่งเขากลับไป

เมื่อแม่นมเฉียนกลับมาถึงประตูก็โบกมือเรียกแม่นมสี่ออกมา

ทั้งสองเดินไปถึงทางเดินแม่นมเฉียนพูดขึ้น:“ การวินิจฉัยของหมออาจผิดพลาดได้ อย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้กับท่านอ๋อง รอให้หมอหลวงมาวินิจฉัยให้แน่ใจก่อนค่อยบอก”

แม่นมสี่ตอบ:“ ข้าก็คิดเช่นนั้น”

แม่นมเฉียนถอนใจ “หากเป็นเช่นนั้นจริงก็คงจะดี เพียงแต่พระชายาเคยใช้น้ำจื่อจิน เกรงว่าไม่กี่ปีให้หลังจะไม่ดีเอา”

“ใช่แล้ว ข้าก็ว่าจะถามเรื่องนี้ น้ำจื่อจินนี้ใครเป็นผู้จัด ใช้สัดส่วนเท่าไหร่หรือ?”

“ใต้เท้าทังเป็นผู้จัดการแบ่งสัดส่วนก็แบ่งตามปกติ แต่ต่อมาท่านอ๋องได้ให้ความเข้าใจเกี่ยวกับการต้มเท่าไหร่จึงมีประโยชน์”

“ยาต้มไม่ค่อยช่วยอะไร เว้นแต่จะดื่มทันทีหลังทานอาหาร แต่กระนั้นยามที่พระชายาอยู่ในตำหนักร่างกายก็ไม่แข็งแรงอยู่แล้ว และน้ำจื่อจินก็ได้ทำร้ายปอดของพระชายาไปแล้ว”

แม่นมสี่ใช้ความคิดชั่วครู่ “แต่พูดมาก็แปลก พักนี้ไม่เห็นพระชายาเป็นอย่างไรเลย”

แม่นมเฉียนกล่าว:“ ใช่ อันที่จริงข้าก็เฝ้าดูร่างกายอาการของพระชายามาตลอด ก็เห็นว่าพระชายาไม่มีแม้แต่เสียงไอ ทั้งๆ ที่น้ำจื่อจินส่งผลทำลายตับมากที่สุด”

ทั้งสองคนคุยกันไม่ทันขาดคำก็ได้ยินเสียงไออยู่ด้านใน

แม่นมทั้งสองรีบรุดเข้าไปทันที พบว่าหยวนชิงหลิงได้อาเจียนออกมาอีกแล้ว แม้จะไม่มีอะไรให้อาเจียนออกมาแล้วก็ตามแต่ยังคงโก่งคออยู่ข้างเตียง

ร่างกายนางอ่อนแรงมากอยู่ในอ้อมแขนของหยู่เหวินเห้า หยู่เหวินเห้าทั้งวิตกกังวลทั้งปวดใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงตบหลังนางเบาๆ เท่านั้น

“ประคองข้าที ข้าอยากไปอ้วก” หยวนชิงหลิงเอื้อมมือออกไปอย่างอ่อนแรง

“ข้าอุ้มเจ้าไปเอง!” หยู่เหวินเห้าเอื้อมมือเตรียมอุ้มเธอขึ้น

“ไม่ ปล่อยข้าลง ข้าจะเดินไป” หยวนชิงหลิงกล่าว

หยู่เหวินเห้าอุ้มนางขึ้นแล้ว “เจ้าเงียบเสียเถิด”

หยู่เหวินเห้าอุ้มนางไปวางลงโถส้วมที่อยู่ทางด้านข้าง ไม่นานหลังจากนั้นนางก็ค่อยๆ เดินออกมาจับแขนของหยู่เหวินเห้า แล้วถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

“ลู่หยา ช่วยเตรียมของให้ข้าที ประจำเดือนข้ามาแล้ว!”

เมื่อได้ยินดังนั้นแม่นมทั้งสองก็มองหน้ากัน รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

หยวนชิงหลิงโล่งใจในที่สุด ท่านหมอพาตกอกตกใจไปหมด ทำเอาตัวนางเองเกือบเชื่อไปแล้ว

ลู่หยารีบไปจัดการแล้วเตรียมน้ำร้อนให้อาบ

หยวนชิงหลิงมองดูสิ่งโบราณที่อยู่ภายในนี้ สายรัดทั้งสองที่ยื่นออกมานั้นทำนางพูดไม่ออก นางรู้วิธีใช้ แต่ไม่สะดวกจริงๆ

ดูท่าแล้ว นางคงต้องทำแผ่นสำลีเองถึงจะใช้ได้

นางเอนอยู่บนเตียงเพิ่งจะทำเสร็จ หมอหลวงเฉาก็มาถึง

ได้ยินว่าพระชายาอาเจียนนานมาก อีกทั้งหมอมาตรวจดูแล้วยังไม่ทราบสาเหตุ ต้องตรวจดูอย่างจริงจัง

หยู่เหวินเห้าให้เขาเข้ามาตรวจดู เขาดึงด้ายสีแดงออกมาอย่างระมัดระวัง หยู่เหวินเห้าถาม:”เจ้ามัวทำอะไรอยู่? วินิจฉัยชีพจรเสีย”

หมอหลวงผู้นี้มัวแต่ทำอะไร มีคนป่วยอยู่ยังพูดเช่นนี้?

หมอหลวงเฉาผงะ “นี่......นี่จะเป็นไปได้อย่างไร?”

“เป็นความจริง!” แม่นมเฉียนเสริม

หมอหลวงเฉารีบยื่นมือออกไปตรวจอีกครั้ง ตรวจเพียงไม่นานก็เงยหน้าแววตาสงสัย “เป็นชีพจรของคนตั้งครรภ์จริงๆ”

“แต่เคยดื่มน้ำจื่อจินนะเจ้าคะ” แม่นมสี่ตอบ

“แต่นี้เป็นชีพจรของคนตั้งครรภ์จริงๆ” หมอหลวงยืนยัน

หยู่เหวินเห้ารู้สึกว่าตัวเองกำลังอยู่ระหว่างความรู้สึกตกใจและยินดี อีกนิดจะบ้าแล้ว

หยวนชิงหลิงก็เช่นกัน แต่เป็นความรู้สึกที่ตรงข้ามกับความรู้สึกตกใจและยินดีของหยู่เหวินเห้า

“สรุปแล้วใช่ตั้งครรภ์หรือไม่?” เขาร้อนรน

“ใช่พะย่ะค่ะ!” หมอหลวงตอบอย่างมั่นใจ

หยู่เหวินเห้าจ้องหมอหลวง “เจ้าต้องชี้ขาดแล้ว เพื่อที่พระชายาจะไม่ได้ดีใจเก้อ เจ้าดู พระชายาดีใจจนจะร้องไห้ออกมาแล้ว”

เขาโน้มตัวลงไปตบแขนหยวนชิงหลิงเบาๆ “เราอย่าเพิ่งดีใจไปนักเลย เผื่อวินิจฉัยผิดพลาด”

เขารู้ดีว่าของน้ำจื่อจินส่งผลกระทบต่อร่างกายเพียงใด ช่วงเวลาเหล่านี้เขาได้ให้แม่นมเฉียนทำซุปและยาบำรุงให้นางมาตลอด

หยวนชิงหลิงกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เขาใช้ตาสุนัขที่ไหนดูว่านางดีใจจนจะร้องไห้? นางร้องไห้เพราะกลัวต่างหากรู้หรือยัง?

หากเจ้าตั้งครรภ์ตั้งแต่อายุสิบเจ็ดเจ้าไม่กลัวหรือ?

นางมองหยู่เหวินเห้า เอื้อมมือไปลูบใบหล่อเหลาที่มีรอยฟกช้ำเจือความสับสน กัดฟันพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน:”ถ้าหากข้าตั้งครรภ์จริงล่ะก็ ข้าจะเป็นคนแรกที่จะฆ่าเจ้า”

หยู่เหวินเห้าตะลึงงัน เจ้าหยวนบ้าไปแล้ว!

เขาเหลือบไปมองหมอหลวง เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันกล่าว:”เจ้ารีบๆ วิเคราะห์ให้แน่ชัดเสียว่าเป็นอย่างไร!”