บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1934

สายตาของเขาก็กำลังมองไปรอบ ๆ เถียนเถียนอาศัยอยู่ในวัง ไม่รู้ว่าจะมีวาสนาได้เจอกันสักครั้งไหม?

แต่พระราชวังใหญ่ขนาดนี้ หากจะเจอก็ไม่ใช่เรื่องง่าย เขาไม่เชื่อโชควาสนา เพราะวาสนาของเขาล้วนได้มาจากความพยายามของตนเอง

เมื่อกี้สีหน้าฮ่องเต้เคร่งขรึม ถึงแม้เขามีความในใจอยากถามฮ่องเต้ อยากมั่นใจว่าหากสอบจอหงวนได้แล้วจะยกเถียนเถียนให้เขาไหม แต่ก็ไม่กล้าถาม ห้องทรงพระอักษรถือเป็นสถานที่ค่อนข้างเป็นการเป็นงาน ถามเรื่องแต่งงานเรื่องความรัก ไม่เป็นการเหมาะสม

ตอนนี้เขาให้ความสำคัญความคิดเห็นของฮ่องเต้อย่างมาก ความสุขของตนเองอยู่ในมือของเขา

เมื่อคิดอยู่เช่นนี้ แล้วก็เห็นหญิงสาวคนหนึ่งหันหน้ามาจากในหมู่ดอกโบตั๋น เห็นนางสวมชุดกระโปรงสีฟ้า แขนระบายสีลาเวนเดอร์ แลดูผอมเพรียวร่าเริงสดใส

ในใจปีติยินดี แต่เมื่อจ้องมองดูใบหน้าของนาง ถึงแม้จะงดงาม แต่ไม่ใช่คนที่เขาอยากเห็นคนนั้น ความปิติในสายตาจางหายไปทันที รวบสายตากลับแล้วก็หันมองไปทางอื่น

“คุณชายหม้าย นางคือเจ้าหญิงเฉาหยางคนที่ฮ่องเต้โปรดปรานรักใคร่ที่สุด เป็นธิดาของฮ่องเต้กับฮองเฮา สถานะสูงศักดิ์” ไม่รู้ว่าจู่ ๆ มู่หร่งกงกงก็มาปรากฏตัวอยู่ข้างกายเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำให้เขาตกใจแทบแย่

เสี่ยวหม้ายหันกลับมาพร้อมพูดขึ้นว่า “ที่แท้ก็คือเจ้าหญิงเฉาหยาง ข้าเป็นชายไม่สมควรพบเจอเจ้าหญิง จะเป็นการล่วงเกินเจ้าหญิง เรากลับกันเถอะ”

“คุณชายหม้ายไม่ไปทักทายหรือ?” มู่หร่งกงกงถามขึ้น เมื่อกี้เขาหลบอยู่ด้านข้าง เพื่อคอยดูท่าทีตอนที่คุณชายหม้ายเห็นเจ้าหญิง ว่าจะมีปฏิกิริยาอย่างไร

คิดไม่ถึงว่าเขาจะหันหน้าไป จึงรีบออกมาพูดแนะนำสถานะ ดูว่าจะมีท่าทีเปลี่ยนไปไหม

“ไม่ต้อง คิดว่าเจ้าหญิงก็คงไม่อยากให้ใครไปรบกวนเวลาชมดอกไม้” เสี่ยวหม้ายพูดเสร็จ แล้วก็เดินกลับไปทางเดิม

มู่หร่งกงกงเดินตามหลัง เดินไปได้ประมาณสิบกว่าก้าว มู่หร่งกงกงก็พูดขึ้นว่า “เอ๋? นั่นคือเจ้าหญิงฉางหนิงไม่ใช่หรือ?”

ฝีเท้าเสี่ยวหม้ายแทบหยุดชะงักทันที แล้วก็รีบหันไปทางด้านที่มู่หร่งกงกงชี้ ในใจตื่นเต้น แล้วก็เต้นแรงตึกตักขึ้นมา คือนาง คือนางจริง ๆ ด้วย

นางสวมชุดสีเหลืองห่าน มวยผมขึ้นแลดูสดใสร่าเริง พานางกำนัลคนหนึ่งแล้วกำลังเดินมาทางด้านอุทยานอวี้ฮัว นางหันมองดูรอบ ๆ เหมือนกำลังตามหาใคร

ฝีเท้าของเขาเดินไปทางด้านที่นางอยู่อย่างยับยั้งไม่ได้ มู่หร่งกงกงรีบดึงเขาไว้พร้อมพูดขึ้นว่า “คุณชายหม้าย อย่ารบกวนเจ้าหญิงชมดอกไม้สิ”

เสี่ยวหม้ายพูดขึ้นอย่างเหตุผลถูกต้องและวาทเต็มไปด้วยสัจธรรมว่า “ในเมื่อเจอเจ้าหญิงแล้ว จะไม่ทักทายทำความเคารพได้อย่างไร? ไม่เป็นการเสียมารยาทไปหรือ?”

“แต่เมื่อกี้เจ้าเห็นเจ้าหญิงเฉาหยาง บอกว่า.....”