บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1940

ท่านย่าหยวนฟังคำพูดพวกนี้อยู่ข้างใน หัวเราะออกมาอย่างชอบใจ พร้อมพูดกับหยวนชิงหลิงว่า “ไม่คาดหวังให้พวกเขาจะสามารถเลิกเหล้าได้จริงๆ แต่อยากให้ดื่มน้อยลงหน่อย เมามายแบบนี้ให้น้อยครั้ง ก็จะสามารถมีชีวิตอยู่ต่ออีกหลายปี”

ถอดถอนหายใจ แล้วก็พูดขึ้นว่า “เหล้าชามโต เนื้อชิ้นใหญ่ ฟังดูแล้วชีวิตก็มีความสุข แต่มีกฎแห่งการเกิด แก่ เจ็บ และตาย”

หยวนชิงหลิงรู้ว่าท่านย่าเป็นห่วงพวกเขาอย่างมากจริงๆ คนเราทั้งชีวิตได้เจอมิตรสหายที่ดีถือว่าเป็นบุญมากแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่ายังมีมากมายขนาดนี้

แต่เพื่อนในวัยชรา สำคัญที่สุดก็คือความชรา เพื่อให้พวกเขาได้มีสุขภาพที่แข็งแรง มีชีวิตอยู่ต่อได้มากหน่อย คุณย่าถือว่าทำทุกอย่างอย่างสุดแรงแล้ว

ที่ผ่านมาด่ายังไงก็ไม่มีประโยชน์ ครั้งนี้ป่วยครั้งใหญ่กลับมา เป็นลมต่อหน้าพวกเขาครั้งหนึ่ง แต่ละคนรู้จักกลัวแล้ว ที่กลัวก็เป็นเพราะความเป็นห่วงที่ท่านย่ามีต่อพวกเขา

หยวนชิงหลิงถามขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “จะไปเจอพวกเขาไหม? ยังเฝ้าอยู่ด้านนอกอยู่เลย”

“ให้พวกเขาเข้ามาเถอะ” ยังไงท่านย่าหยวนก็ทำใจไม่ได้ เพราะเมื่อกี้ด่าอย่างดุเดือดจริงๆ ด่าไปแล้วก็ต้องพูดปลอบบ้าง

ประตูถูกเปิด ทุกคนคืบคลานเข้ามา เห็นพี่จูตี้ลืมตาอยู่ค่อยโล่งอก

คนพวกนี้พูดไม่เก่ง เพียงแค่ยืนมองอย่างเงียบๆ ชายชราเงาดำที่มีสติกลับมามาแล้วพูดมากที่สุด ดังนั้นเชาจึงถามฮองเฮาเกี่ยวกับอาการป่วยของพี่จูตี้

หยวนชิงหลิงบอกพวกเขาว่า อาการป่วยหายดีบ้างแล้ว แต่มีโอกาสที่จะกำเริบ ระยะเวลาสองปีสองปีนี้เป็นช่วงเวลาสังเกตอาการที่สำคัญที่สุด เหน็ดเหนื่อยไม่ได้ โกรธโมโหไม่ได้ กินอาหารให้ถูกสัดส่วน ปลาใหญ่ เนื้อชิ้นโต ปิ้งย่างต่างๆ กินไม่ได้

แต่ละคนต่างไม่พูดไม่จา แต่ภายในใจคงรู้แล้วว่าอะไรเป็นยังไง

และแล้ว หลังจากออกไปพวกเขาก็เข้าไปประชุมกันในห้องประชุม

นอกจากดื่มเหล้าให้น้อยลงแล้ว ด้านอาหารการกินก็ต้องเปลี่ยนแปลง

เมื่อก่อนพวกเขาทานข้าว ข้าวชามโตข้างบนเต็มไปด้วยเนื้อชิ้นหนาหลายชั้น เนื้อล้วนไม่ชอบเพราะติดฟัน ชอบกินเนื้อติดมันชิ้นโตๆ เมื่อก่อนพี่จูตี้เคยพูดว่า ทานเนื้อติดมันเยอะไม่ได้ ดังนั้นต่อไปจึงเปลี่ยนเป็นเนื้อล้วน

ที่ผ่านมาผักผลไม้เป็นสิ่งที่ไม่ชอบอย่างที่สุด เห็นแล้วก็ต้องได้พูดออกมาว่าตนเองรังเกียจแค่ไหน แต่ต่อไปผักผลไม้จะต้องวางบนโต๊ะอาหาร

จำพวกบุหรี่ ต้องโยนออกไปจากจวนอ๋องซู่ ภายในจวนอ๋องซู่ทุกคนห้ามสูบบุหรี่