บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1978

พี่ใหญ่ลู่พูดออกมาเช่นนี้ ทำให้ฮูหยินเฒ่าโกรธโมโหจนแทบเป็นลม หลังจากหัวสมองดังตุบหลายที ก็โยนแก้วไปตรงหน้าช่างสวี พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าซื้อบ้านให้กับพวกเขา? เจ้าเอาเงินมาจากไหน? เจ้าเอาเงินสกปรกมาจากไหน? ดี เจ้ากล้าทำให้ตระกูลลู่เสื่อมเสีย ชาติที่แล้วลูกชายข้าทำผิดอะไร ถึงได้แต่งงานกับผู้หญิงอย่างเจ้า? ข้าว่าเจ้านั่นแหละกินผัว ทำให้ลูกชายของข้าเสียชีวิตเร็ว....”

“แม่” หน้าประตูมีเสียงหนึ่งดังขึ้น จากนั้นก็มีเสียงเร่งรีบฝีเท้าดังขึ้น หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งรีบเดินเข้ามา พร้อมพูดขึ้นว่า “อย่าพูดไปเรื่อย ท่านโมโหจนเลอะเลือนไปแล้ว จึงพูดจาไปเรื่อย”

หญิงคนนั้นพูดเสร็จ ก็เอื้อมมือไปประคองช่างสวี พร้อมพูดขึ้นอย่างเป็นห่วงว่า “พี่สะใภ้ ท่านอย่าคิดมาก แม่โกรธมากแค่นั้นเอง นางก็เพราะเป็นห่วงเจ้า”

นางสั่งพวกหลานๆ พาแม่ไปพักผ่อน นางรับมือกับความโกรธของฮูหยินเฒ่าเอง

ช่างสวีมองดูอาเล็กอย่างซาบซึ้งใจ หลายปีมานี้อาเล็กช่วยนางรับคำก่นด่าของแม่สามีไว้ไม่น้อย

พวกพี่ใหญ่ลู่หลายคนรีบประคองแม่ไป เพิ่งมาถึงห้องด้านหลัง ก็ได้ยินฮูหยินเฒ่าด่าอาเล็กว่า “เจ้าเข้าข้างคนอื่น ไม่ช่วยแม่ตนเอง เจ้าไปช่วยคนอื่น? เจ้าทานอิ่มจนจุแล้วใช่ไหม เรื่องในครอบครัวตนเองยังจัดการได้ไม่ดี ชอบกลับมายุ่งเรื่องในบ้านแม่ ถึงว่าคนในครอบครัวสามีเจ้าถึงได้ไม่ชอบเจ้า สมน้ำหน้า แต่ละคนต่างไม่ได้เรื่อง จะทำให้ข้าโกรธโมโหตายหรือ....”

อาเล็กรับมืออย่างมีประสบการณ์ ยอมรับผิดไปด้วยพูดปลอบพร้อมเปลี่ยนเรื่องไปด้วย เดือดร้อนอยู่ประมาณหนึ่งชั่วโมงครึ่ง ค่อยสงบลง

รอหลังจากนางไม่ด่าแล้ว อาเล็กค่อยเริ่มพูดว่าพี่สะใภ้ต้องลำบากขนาดไหน พี่ใหญ่เสียชีวิตไว นางตัวคนเดียวเลี้ยงพวกลูกๆ จนโต ตอนนั้นนางสามารถทิ้งลูกแล้วแต่งงานใหม่ ในเมื่อไม่แต่งงาน ก็ไม่ทำอะไรไปเรื่อย ทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียงพวกลูกๆ แน่

สุดท้ายฮูหยินเฒ่าไม่ด่าแล้ว เพียงแค่ใช้ให้อาเล็กไปสืบดูว่า นางมีเงินเก็บมากมายจนสามารถซื้อบ้านได้เป็นหลังได้อย่างไร

อาเล็กก็ไม่ปิดบัง จึงพูดขึ้นว่า “เรื่องนี้ลูกรู้แต่แรกแล้ว พี่สะใภ้ไม่ได้ซื้อเพียงหลังเดียว แต่ซื้อสี่หลัง แบ่งให้พวกหลานๆ คนละหลัง นางทำทุกอย่างเพื่อให้พวกหลานๆ ได้มีชีวิตที่ดี ถือเป็นสิ่งที่ดี....”

อาเล็กไม่พูดยังดี เมื่อพูดขึ้นมา ฮูหยินเฒ่าก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ พร้อมพูดขึ้นว่า “พวกเจ้าล้วนรู้หมด ปิดบังข้าคนเดียว? ดี แต่ละคนเกลือเป็นหนอน ไม่รักดี ไสหัวออกไปให้หมด”

อาเล็กพูดกล่อมนานขนาดนี้ คิดว่าคงหายโมโหแล้ว กลับคิดไม่ถึงว่าจะโกรธโมโหขึ้นมาอีก จึงอดทนต่อไปไม่ไหว พูดขึ้นว่า “นี้เป็นเรื่องน่ายินดี สำหรับท่านทำไมถึงกลายเป็นสิ่งชั่วร้าย? ท่านยังเป็นแบบนี้ต่อไป พวกหลานๆ ล้วนจะไม่กตัญญูต่อท่านแล้ว”

พูดเสร็จแล้วก็ไม่สนใจนาง เดินเข้าไปในดูพี่สะใภ้