บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1986

ฮูหยินบางส่วนที่อยู่ตรงนั้นเข้าใจได้ทันที ยืนเรียงกันตามลำดับก่อนหลังนับได้ราว ๆ เจ็ดแปดคน

มีบางส่วนที่ตกตะลึงอึ้งค้าง “พี่หยวน? เป็นคนตระกูลหยวนรึ?”

ฮูหยินเฉินยกมือขึ้นกุมหน้าอก ถึงแม้ว่าจะพยายามฝืนเก็บอาการอย่างดีที่สุดแล้ว แต่ในใจก็ยังตื่นเต้นมาก เมื่อย้อนนึกถึงภาพฉากนี้ขึ้นมานางก็ตื่นเต้นยิ่งนัก “ถ้าเป็นผู้หญิงที่มีอายุกว่านี้หน่อย ข้าก็คงจะคิดแบบนั้น แต่ท่านนั้นไม่ใช่ ท่านนั้นดูอย่างไรก็อายุน้อยกว่าพระชายาฉี ก่อนหน้านี้ข้าเคยได้ยินจากฮูหยินบางคนที่เข้าวังไปน้อมทักทายฮองเฮาเล่าให้ฟังว่า หน้าตาผิวพรรณของฮองเฮายังดูอ่อนเยาว์มากดูเหมือนคนอายุเพิ่งจะยี่สิบกว่า ๆ เท่านั้นเอง ดังนั้น ทันทีที่ข้าได้ยินพระชายาฉีเรียกว่าพี่หยวน ข้าก็คิดถึงท่านผู้นั้นขึ้นมาเลย เพราะก็เคยได้ยินฮูหยินบางคนเล่าว่า ตอนที่ท่านยังไม่ได้เป็นฮองเฮา พระชายาฉีมีสัมพันธ์อันดีกับพระนางมาก ทั้งยังเคารพพระนางในฐานะพี่สาว ข้าพูดอย่างนี้แล้ว พวกเจ้าก็พอจะเดาได้แล้วสินะ? "

มีเสียงสูดหายใจเฮือกดังขึ้นทั่วบริเวณ สีหน้าแต่ละคนตื่นตะลึงเพราะคาดไม่ถึง ได้แต่หันมองหน้ากันเลิกลั่ก เป็นไปไม่ได้หรอก ฮองเฮาจะเสด็จไปบ้านสามัญชนได้อย่างไรกัน? เป็นไปได้ว่าจะต้องไม่มีขบวนธงเกียรติยศแน่ ไม่อย่างนั้นก่อนจะเข้าบ้านไปฮูหยินเฉินต้องรู้แล้ว

“พวกเจ้าเดาถูกแล้ว นั่นคือฮองเฮาจริง ๆ หลังจากที่ข้าได้เข้าเฝ้าพระนาง พระนางก็บอกเรื่องนี้กับข้า ปรากฏว่าลู่มามาบ้านข้าคนนั้นน่ะ เป็นคนปากหวานก้นเปรี้ยวแบบถึงแก่นจริง ๆ บีบบังคับเอารัดเอาเปรียบลูกสะใภ้หม้ายคนนั้นมาโดยตลอด ลูกสะใภ้ของนางกัดฟันเลี้ยงลูก ๆ ตามลำพังจนเติบใหญ่ ซื้อบ้านซื้อเรือนอาศัย ลู่มามานั่นยังมีหน้าคิดจะแย่งชิงไปให้ได้อีก.…”

ท่ามกลางความตกตะลึงพรึงเพริศของทุกคน ฮูหยินเฉินก็บอกเล่าเรื่องราวทั้งหมดออกมาอย่างครบถ้วนไม่มีตกหล่น ทั้งยังลากยาวไปถึงเรื่องของช่างสวีที่เคยถูกตีไปกองบัญชาการรักษาความสงบยังที่ทำการปกครองเหนือ ที่นี่เกิดอะไรขึ้นกันแน่ฮูหยินเฉินไม่ได้พูดถึง พูดแค่ว่าช่างสวีถูกจับขังคุกไปอย่างไม่เป็นธรรม

ด้วยเหตุนี้จึงมีบางคนสันนิษฐานว่า อาจมีเจ้าหน้าที่จิตใจชั่วร้ายจากที่ทำการปกครองเหนือเห็นว่าช่างสวีหาเงินได้เยอะมาก ทั้งไม่มีผู้ชายให้พึ่งพิงจึงคิดจะมาขอส่วนแบ่งผลประโยชน์ แต่ช่างสวีไม่ยอม จึงผลักสถานะอาชญากรให้นางเพื่อจะได้ล้มนางแล้วชิงสมบัติมา เป็นต้น

“ที่จะพูดต่อจากนี้ไป ฮูหยินทุกท่าน ฮูหยินทุกท่าน ....” ฮูหยินเฉินยืนขึ้นก่อนจะพูดเสียงดังว่า “มีคำพูดบางคำของพระนางที่พอข้าได้ยินแล้ว  เกิดความรู้สึกสะเทือนอารมณ์ ชวนให้สะท้อนใจไม่น้อย  จึงคิดว่าจะพูดให้ฮูหยินทุกท่านได้ฟังด้วย เพื่อมาร่วมกันพิจารณาดูว่ามันสมเหตุสมผลดีหรือไม่”

นางเล่าสิ่งที่เมื่อวานนี้ฮองเฮากล่าวไว้ให้กับบรรดาฮูหยินทั้งหลายฟัง วิธีที่นางแสดงความเห็นนั้น อาจมีความแตกต่างไปบ้าง แต่ความหมายของคำพูดที่ต้องการสื่อนับว่าถูกต้อง

เมื่อคำพูดเหล่านี้ถูกบอกเล่าออกมา ฮูหยินบางคนถึงกับกลั้นน้ำตาไม่ไหวร้องไห้ออกมาทันที ฮองเฮาเป็นคนระดับสูงส่งตั้งขนาดไหน แต่ในพระทัยกลับคิดเผื่อเรื่องของผู้หญิงทั้งหลาย คิดเรื่องที่พวกนางต้องทนทุกข์ ต้องเหนื่อยยากลำบาก ต้องถูกด่าทอ รวมถึงถูกทุบตี

นี่คือความเมตตาห่วงใย และจิตใจรักใคร่อยากปกป้องที่มาจากราชวงศ์ แม้ว่าที่ผ่านมาพวกนางจะทุ่มเทสุดชีวิตเพื่อรักษาชื่อเสียงของจวนตนเองมาโดยตลอด แต่ในใจของพวกนางได้แต่น้อยเนื้อต่ำใจ พวกนางน้อยเนื้อต่ำใจเหลือเกินแล้ว

ทุกคนขยับเข้ามานั่งใกล้กันขึ้นอีกเล็กน้อย ร่วมกันวิเคราะห์ทุกคำพูดของฮองเฮา คุยไปคุยมายังทำท่าคล้ายกับว่าต้องการพิสูจน์ข้อคิดเห็นของตนต่อหน้าฮูหยินเฉิน ราวกับว่าฮูหยินเฉินเป็นผู้มีอำนาจในที่แห่งนี้ไปเลยทีเดียว

ฮูหยินเฉินยังไม่ทันได้เพลิดเพลินไปกับความรู้สึกเป็นเกียรติเป็นศรี ก็เกิดความรู้สึกรับผิดชอบในหน้าที่ขึ้นมาอย่างแรงกล้า นางมองดูบรรดาฮูหยินพูดคุยกันอย่างเอาจริงเอาจัง ก็นึกสาบานในใจว่าไม่ว่าฮองเฮาจะทำอะไรก็ตาม นางก็จะขอเสนอตัวเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงก่อนใคร เพื่อจัดการธุระของพระนางให้ดีที่สุด