บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1988

หลังจากรัชทายาทกลับมาถึงเมืองหลวง ก็ตรงกลับวังไปน้อมทักทายเสด็จพ่อเสด็จแม่ ถามไถ่ทุกข์สุขรวมถึงมอบของขวัญให้ทันที เขาคุ้นเคยกับการที่ไม่ว่าจะไปถึงสถานที่แห่งไหน ก็จะนำของขวัญของฝากจากท้องถิ่นนั้น ๆ กลับมาให้พ่อกับแม่ทุกครั้ง ซึ่งเป็นสิ่งที่สื่อแทนความหมายว่า แม้ตัวเขาจะอยู่นอกบ้าน แต่ใจเขายังคงรักใคร่คิดถึงบ้านอยู่เสมอ

พูดได้ว่า การอบรมเลี้ยงดูในครอบครัวของเจ้าห้าและเจ้าหยวนประสบความสำเร็จดีมาก ลูก ๆ ทุกคนต่างรู้ความและกตัญญูอย่างยิ่ง

ที่ฝั่งของพ่อกับแม่ รัชทายาทรู้แล้วว่าเจ้าตาทับทิมเกือบจะถูกคนรังแก ช่างสวีถูกจับขังคุกที่กรมการปกครองเหนือ กลายเป็นผู้มีความผิดทางอาญา

เขาอยากรีบกลับไปหาเจ้าตาทับทิมทันที แต่หยวนชิงหลิงบอกเขาว่า เจ้าตาทับทิมไปดูแลอาการบาดเจ็บของอาจารย์ ขอให้เขาไปที่นั่นสักครั้ง

ช่วงพลบค่ำดวงตะวันลาลับ แสงตะวันรอนค่อย ๆ เลือนหายไปจากท้องฟ้า รัชทายาทไปที่โรงงานก่อน ประตูโรงงานปิดสนิท จึงนึกขึ้นมาได้ว่าบางทีช่างสวีอาจจะพักฟื้นที่บ้าน จึงตรงไปที่บ้านของช่างสวีแทน

ก่อนที่จะมาพบช่างสวีเพื่อขอให้นางมาเป็นอาจารย์ของเจ้าตาทับทิม เขาได้สืบหาจนรู้ข้อมูลทุกอย่างที่เกี่ยวกับช่างสวีอย่างชัดเจนกระจ่างแจ้งแล้ว แน่นอนว่าบ้านที่อยู่อาศัยของนาง เขาก็ย่อมรู้ชัดเจนมากเช่นกัน

เมื่อเขามาถึงบ้านตระกูลลู่ ก็เห็นเพียงควันที่ลอยโขมงมาจากหลังคา กับกลิ่นหอมของอาหารโชยมา เขาผลักประตูที่ปิดอยู่แต่ไม่ได้ลงดาล น้องชายคนเล็กตระกูลลู่กำลังตักน้ำจากบ่อ ได้ยินเสียงฝีเท้าจึงหันหน้ากลับมามอง ทันทีที่เห็น ก็มีอาการเข่าอ่อนจนทรุดลงไปคุกเข่ากับพื้นก่อนแล้ว พร้อมทั้งพาถังน้ำในมือลงไปคุกเข่าด้วย “รัช รัชทา...”

บรรดาพี่น้องทั้งหลายในตระกูลลู่ต่างทยอยวิ่งออกมาทีละคน ๆ เมื่อเห็นว่าเป็นใคร ทั้งหมดก็คุกเข่าลงอย่างพร้อมเพรียง รู้สึกตื่นเต้นใจสั่นกันจนทำอะไรไม่ถูก

เจ้าตาทับทิมกับฮูหยินเฒ่าตระกูลลู่กำลังทำอาหารอยู่ในครัว ได้ยินการเคลื่อนไหวก็พากันออกมาด้วย พอเจ้าตาทับทิมเห็นว่าเป็นพี่ซาลาเปา ก็วิ่งเข้าไปจับไม้จับมืออย่างมีความสุข ใบหน้าเล็ก ๆ เต็มไปด้วยความตื่นเต้นยินดี ถามรัวเป็นชุดว่า "เจ้ากลับมาแล้วรึ? กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่? เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าอยู่ที่นี่? แล้วเจ้าหมาป่าซาลาเปาล่ะ? ข้าคิดถึงเจ้าหมาป่าซาลาเปามาก ๆ เลย"

“ข้าเพิ่งกลับมาวันนี้เอง ท่านแม่บอกข้าว่าเจ้าอยู่ที่นี่” รัชทายาทประคองไหล่ของนาง ดวงตาหล่อเหลาได้รูปเต็มไปด้วยความอ่อนโยน “เจ้าหมาป่าซาลาเปาอยู่ในวัง ข้าไม่ได้พาออกมาด้วย มันเองก็คิดถึงเจ้ามากเช่นกัน คืนนี้เจ้าก็กลับไปเล่นกับมันสักหน่อยเถอะนะ”

“อื้ม ๆ !” เจ้าตาทับทิมกำลังทำท่าเหมือนจะพูดอะไรต่อ แต่ก็นึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองกำลังทำอาหารอยู่ จึงร้องอุทานขึ้นว่า “อาหารของข้าจะไหม้หมดแล้ว เจ้ารีบเข้าไปนั่งข้างในก่อน อีกเดี๋ยวเราก็จะกินข้าวกันแล้ว "

พูดจบ ก็รีบวิ่งตึงตังกลับเข้าไป

ฮูหยินเฒ่าตระกูลลู่คุกเข่าอยู่ที่พื้น สีหน้าของนางซีดขาว ในใจนึกหวาดกลัวอย่างมาก ร่างกายสั่นสะท้านราวใบไม้ที่หลงเหลือท่ามกลางสายลมในฤดูใบไม้ร่วง กระทั่งจะเงยหน้าขึ้นนางก็ยังไม่กล้า

อันที่จริงวันนี้นางยืนกรานแล้วว่า จะไม่ให้ว่าที่พระชายารัชทายาททำอาหาร แต่นางดื้อรั้นจะทำให้ได้ บอกว่าอยากดูแลอาจารย์ด้วยตัวเอง จะเกลี้ยกล่อมอย่างไรก็ไม่เป็นผล นางจึงทำได้เพียงต้องยอมให้เข้ามาเป็นลูกมือช่วยในครัว