บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 2007

เมื่อกลับไปเล่าเรื่องนี้ให้หยวนชิงหลิงฟัง นางก็หัวเราะออกมาทันที "อันที่จริงข้าก็เดาได้แล้วล่ะ ว่าพวกเขาคงไม่ชอบเล่นไพ่นกกระจอกกันหรอก แต่จะต้องชอบไพ่นกกระจอกหยกสำรับนั้นแน่ ๆ เพราะมันสามารถเอาไปขายแลกเป็นเงินได้"

“เจ้าไม่รีบเตือนข้าให้เร็วกว่านี้หน่อยล่ะ? ถ้าเจ้ารีบบอกเสียตั้งแต่ก่อนหน้านี้ ข้าคงจะไม่ไปแน่ ” หยู่เหวินเห้าบ่นกระปอดกระแปด เขาอุตสาห์สอนอย่างตั้งอกตั้งใจอยู่เป็นชั่วยามแท้ ๆ ในสายตาคนพวกนั้น ฮ่องเต้อย่างเขาคงเป็นเหมือนคนโง่เลยล่ะสิ?

“ไม่จำเป็นต้องเตือนอะไรเจ้าหรอก เจ้านำไพ่นกกระจอกไปที่นั่น มันทำให้พวกเขามีความสุขได้ แค่ทำให้พวกเขามีความสุขได้ก็มากเกินพอแล้ว พวกเราก็แค่ยอมน้อยใจนิด ๆ หน่อย ๆ ไปแล้วกัน”

หยู่เหวินเห้าหวนนึกถึงสีหน้าเคร่งขรึมจริงจังบนใบหน้าของพวกเขา ชั่วขณะที่พวกเขาแบ่งสรรปันส่วนไพ่นกกระจอกกัน นั่นไม่น่าจะเรียกว่ามีความสุขหรอกกระมัง? สำหรับพวกเขา แล้ว การแบ่งเงินถือเป็นพิธีกรรมอันเคร่งขรึมศักดิ์สิทธิ์เลยต่างหาก

แต่พอคิดไปคิดมาเขาก็ปลงตก พวกเขามีความสุขก็นับว่าดีหมด

“จริงสิ ช่วงนี้กวาเอ๋อร์ไม่ได้มากินข้าวกับพวกเราเลยนะ นางยุ่งกับอะไรอยู่รึ?” หยู่เหวินเห้าเพิ่งนึกถึงลูกสาวขึ้นมาได้ เขารู้สึกละอายใจมากจริง ๆ ช่วงหลายวันมานี้เขาเอาแต่ติดเล่นไพ่นกกระจอกงอมแงมจนยากจะถอนตัว ช่างทำร้ายคนยิ่งนัก ไพ่นี่มันช่างทำร้ายคนยิ่งนัก!

“ช่วงนี้นางยุ่งกับคดีหนึ่ง รู้สึกว่ามีข้อน่าสงสัยบางประการที่ต้องสืบสวนให้ละเอียด”

“ยังจำเป็นต้องสืบสวนอีกรึ? ไม่ใช่ว่ามีกำไลอันหนึ่ง ที่สามารถใช้บอกตัวฆาตกรได้หรอกหรือ?”

“นางเคยบอกข้าว่า รู้สึกเหมือนว่านักโทษคนนั้นอาจถูกกำไลตัดสินผิดก็เป็นไปได้”

“กำไลข้อมือก็เกิดความผิดพลาดได้ด้วยรึ?” หยู่เหวินเห้ารู้สึกว่ามันน่าเหลือเชื่อเกินไป ของสิ่งนั้นไม่ใช่สิ่งที่มีอำนาจพลานุภาพ ใช้ตัดสินชี้ขาดได้หรอกหรือ?

หยวนชิงหลิงพูดว่า "โอกาสที่จะผิดพลาดมีน้อยมาก แต่นางบอกว่าอย่างไรก็เป็นชีวิตคนชีวิตหนึ่ง จำเป็นต้องตรวจสอบเพิ่มเติมอีกหน่อย"

“เช่นนั้นเจ้าก็ช่วยลูกสาวหน่อยสิ”

“นางไม่ได้ร้องขอความช่วยเหลือ ข้าก็จะไม่ช่วย อีกทั้งนี่เป็นหน้าที่ในอาชีพของนาง ข้าต้องวางมือแล้วปล่อยให้นางทำด้วยตัวเอง” นางเหลือบมองหยู่เหวินเห้าแวบหนึ่ง “คดีนี้แท้จริงแล้วเจ้าเคยจัดการมาก่อน ผู้ต้องสงสัยมีแรงจูงใจในการฆ่า อีกทั้งศพก็เป็นเขาที่เจอคนแรก ตัวเขาอยู่ในที่เกิดเหตุฆาตกรรม เจ้าเคยจับตัวเขามาดำเนินคดี แต่หลังผ่านการสืบสวนขั้นสุดท้าย ไม่มีหลักฐานแน่ชัดที่จะพิสูจน์ได้ว่าเขาคือฆาตกร เจ้าจึงต้องปล่อยตัวเขาไปภายใต้แรงกดดันรอบด้าน เพราะคดีนี้ ทำให้เสด็จพ่อเคยตั้งข้อสงสัยในความสามารถของเจ้าเลยทีเดียว”