บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 2026

ช่วงเวลาในยุคปัจจุบันหยวนชิงหลิงไม่ค่อยคิดถึงเจ้าห้าสักเท่าไร วันจันทร์คุณย่าเข้าโรงพยาบาลตรวจร่างกาย ต้องนอนที่นั่นประมาณสามวัน เด็กๆ ก็ไปโรงเรียนแล้ว ส่วนนางก็พาพ่อแม่ออกไปท่องเที่ยว

ก็ไม่ได้ไปไกลมากนัก ขับรถท่องเที่ยวอยู่บริเวณนี้กับพวกเขา ฉวยโอกาสที่พวกเขายังเดินเหินสะดวกท่องเที่ยวให้มาก

มีคำพูดประโยคหนึ่งที่ศาสตราจารย์หยวนกล่าวอยู่เป็นประจำ นั่นก็คือถ้าตอนนี้ไม่ออกไป ต่อไปอยากไปก็ไปไม่ได้แล้ว เพราะมนุษย์ย่อมแก่ชราไปทุกวัน มักมีหลายๆ เรื่องที่เหลือบ่ากว่าแรง

อีกไม่กี่ปีถึงอยากออกไปก็ขยับเขยื้อนไม่ไหวแล้ว

หยวนชิงหลิงยังต้องหาเวลาว่างหนึ่งวันไปจับจ่ายซื้อของ หลักๆ ก็ซื้อของให้อะซี่นั่นแหละ ถ้าไม่ได้ซื้อสวีอีต้องสติแตกเป็นแน่

แน่นอน ยังต้องเตรียมกลับไปอยู่ที่สถาบันวิจัยสองวัน ฉะนั้นกลับมาคราวนี้นางจึงรั้งอยู่ที่นี่นานมาก

ที่แห่งนี้คือบ้านของนางตลอดมา มีครอบครัวและงานวิจัยของนาง

บัดนี้เป่ยถังสงบสุข ถึงเจ้าห้าจะยุ่งเป็นบางครั้ง แต่ก็ไม่ได้ตรากตรำเหมือนเมื่อก่อนขนาดนั้นแล้ว ดังนั้นถึงนางจะอยู่ที่นี่นานหน่อยก็ยังวางใจได้

การท่องเที่ยวในวันที่สาม พี่ชายกับฟางหวูก็มาแล้ว

หยวนชิงหลิงมองไม่ออกสักทีว่าระหว่างพี่ชายกับฟางหวูเป็นอย่างไรกันแน่

พวกเขาคล้ายคบหากันแล้ว แต่ก็เหมือนไม่อีก ไม่เคยกล่าวถึงเรื่องแต่งงาน แถมตอนนี้พ่อแม่ก็ไม่สนใจแล้วด้วย ไม่รบเร้าเรื่องเป็นฝั่งเป็นฝา ขอเพียงมีสุขภาพร่างกายแข็งแรงอายุยืนยาวก็พอ

อีกอย่าง ครอบครัวพวกเขาก็ไม่มีราชบัลลังก์ให้สืบทอด เขาจะมีทายาทหรือไม่ก็ไม่เป็นไร อย่างไรตอนนี้ก็มีหลานชายสามคนอยู่ข้างกาย อีกสามคนนั้นก็มาเป็นบางครั้ง ชีวิตช่างสมบูรณ์เสียจริงๆ

ขณะขึ้นเขา หยวนชิงหลิงกับพี่ชายเดินอยู่ข้างหน้า นางอดถามเขาไม่ได้ “พวกพี่ไม่มีแผนการอะไรเหรอคะ?”

หยวนชิงโจวล้วงขวดน้ำออกมาจากกระเป๋าให้นาง ยิ้มตอบ “แบบนี้ตอนนี้ไม่ดีเหรอ? ต้องวางแผนอะไรอีก?”

“ไม่คิดแต่งงานเหรอคะ?”

“อย่างน้อยตอนนี้ก็ไม่” หยวนชิงโจวก็ดื่มน้ำไปครึ่งขวดเหมือนกัน เขายืนอยู่ตรงบันไดหินหันกลับไปมองฟางหวูและพ่อแม่ที่กำลังเดินทอดน่องอย่างผ่อนคลาย มุมปากเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“งั้นคุณฟางหวูเธอคิดยังไงคะ?”

“เธอก็ถามเองสิ”

“พี่ไม่เคยถามเหรอ?”